Ζώντας το bullying πριν γίνει μόδα

«Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου είναι κλάμα. Από εκεί και πέρα οι άνθρωποι ή παραμένουν άνθρωποι και κλαίνε ή γίνονται τέρατα
και κάνουν τους άλλους να κλαίνε.»
Μενέλαος Λουντέμης
«Οι κερασιές θα ανθίσουν και φέτος»

Δευτέρα πρωί, ώρα 7:20. Πλύσιμο, ντύσιμο. Το αμάξι σε αφήνει έξω από το σχολείο. Μέχρι να πεις κύμινο χτυπάει το κουδούνι, μαζεύονται όλοι για προσευχή. «Αμήν» και μετά όλοι στις τάξεις. Παρασκευή μεσημέρι, ώρα 14:00. Το αμάξι σε γυρνάει σπίτι. Πετάς την σάκα στον καναπέ. Έχει επίσημα τελειώσει για δυο μέρες. Ακούς;

Μην φοβάσαι, κοιμήσου, χαλάρωσε. Τρεις χρονιές το γυμνάσιο και τρεις χρονιές το λύκειο. Σε 6 χρόνια θα έχει επίσημα τελειώσει. Ακούς; Μην φοβάσαι. Μην τους αφήσεις να σε αλλάξουν. Είμαι εγώ εδώ. Ήμουν και εγώ εκεί. Αν σου μιλούν άσχημα, αν σε κοιτούν και νιώθεις καρφιά στην πλάτη και σου κόβεται η ανάσα.
Αν σε πνίγουν με την κουρτίνα του λεωφορείου στην εκδρομή και «κανείς» συμμαθητής δεν το είδε και κανείς καθηγητής δεν νοιάστηκε. Αν σου πετούν άκακα χαρτάκια στα σγουρά μαλλιά σου. Αν σου τραβούν την καρέκλα και πέφτεις.
Μην φοβάσαι. Σε 6 χρόνια θα έχει επίσημα τελειώσει.

Χάνεις την παιδικότητα. Φεύγει η εφηβεία από τα χέρια σου και εσύ δεν προλαβαίνεις να τη ζήσεις. Να έχεις μια παρέα, να κάνεις χαβαλέ, να μαζεύεστε σε σπίτια, να βγαίνετε τα Σάββατα, να παίζετε τις Κυριακές.
Μέσα στο σπίτι είσαι το καμάρι της οικογένειας: καλό παιδί, καλοί βαθμοί, ετοιμόλογη, έξυπνη, και όλα τα σχετικά.
Έξω από το σπίτι χείλη σφραγισμένα, αφυδατωμένα, δυο μάτια σε απόγνωση. Τι πήγε στραβά; Τι κάνεις λάθος; Γιατί εσύ; Η απάντηση ήταν, είναι και θα είναι: «είσαι Ένας και είναι Πολλοί». Έτσι δεν παίρνονται δημοκρατικά όλες οι αποφάσεις; Έτσι δεν θεσπίζονται όλοι οι νόμοι; Έτσι δεν θριαμβεύει το δίκαιο, το σωστό; Περιθωριοποιημένοι, μειονότητα, τρελοί, αδύναμοι, μαλθακοί. Αυτό είμαστε γι’ αυτούς.

Μην λυγίσεις σε παρακαλώ. Δείξε κουράγιο και αντιμετώπισε κατάματα τον φόβο σου και τότε θα σιγήσει.
Άλλοι τρελαίνονται πιστεύοντας ότι αυτοί έχουν το πρόβλημα. Άλλοι αυτοκτονούν. Άλλοι παραμένουν θύματα για μια ζωή, τα κλωτσοσκούφια των πολλών. Άλλοι δυστυχώς γίνονται θύτες.
Θα σας πω ένα μυστικό. Εγώ νίκησα. Όλοι μας μπορούμε. Ο καθένας με τον τρόπο του, με τον χρόνο του. Δεν είναι εύκολο. Είναι καθημερινή μάχη. Αλλά αξίζει να παλεύεις για σένα. Δεν θα το κάνει κανείς άλλος ποτέ. Όταν συνειδητοποιήσεις ότι δεν χρειάζεται να είσαι στη μάζα για να είσαι δυνατός και ασφαλής αλλά φτάνουν μόνο η ανθρωπιά και η παιδεία για να σταθείς μόνος, σίγουρος και ακλόνητος. Τότε ήδη έχεις νικήσει. Και αν είσαι ξύπνιος, θα επιβιώσεις. Έπαιξα το παιχνίδι τους εγώ. Θωράκισα τον εαυτό μου.

Κάλυψα τις αδυναμίες μου για να μην είμαι τρωτή. Και τα χείλη άνοιξαν και ήρθε ο λόγος με θράσος και πυγμή. Και σήκωνα το χέρι στην τάξη χωρίς φόβο και ρωτούσα τον καθηγητή. Και έγραφα 20 χωρίς φροντιστήριο. Και οι θύτες γίναν κολλητοί μου. Άλλοι παρατηρητές μου με φθόνο.
Άλλοι δεν σταμάτησαν, αλλά δεν με ένοιαζε πια. Τα χρόνια πέρασαν. Δεν θέλω να υποτιμήσω την πορεία τους επαγγελματική και προσωπική. Δεν έχει σημασία. Αλλά το βράδυ, όταν κοιμάμαι, ξέρω. Ότι είμαι καλύτερος άνθρωπος από αυτούς. Γιατί δεν θα προκαλούσα πόνο στην ψυχή κανενός ανθρώπου, γιατί δεν έγινα θύτης, δεν τα παράτησα και γιατί θα αφιερώσω ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου προσφέροντας βοήθεια. Νίκησα.

*Η Σοφία Βρεττού είναι φοιτήτρια Βιοχημείας και Βιοτεχνολογίας
protagon