Αυτά τα Χριστούγεννα, ας μιλήσουμε στα παιδιά μας για το Θεό! Ας γίνουμε ουσιαστικοί επιτέλους, έτσι για αλλαγή!

Περπατάμε στο δρόμο και συναντάμε ανθρώπους μελαγχολικούς, νευρικούς, απογοητευμένους, που πριν καλά- καλά τους ρωτήσεις μπορούν να σου απαριθμήσουν ένα σωρό προβλήματα, «άλυτα».

Δουλειά, προσωπικές σχέσεις, οικονομική κατάσταση στα μαύρα χάλια….και από σωματοποιήσεις του άγχους…ένα σωρό! Ημικρανίες, πόνοι στο στομάχι, ταχυπαλμίες, αυχενικό….. μέχρι κατάθλιψη!

Κάτι πάει στραβά εκεί έξω και μπορούμε να απαριθμήσουμε πολλούς λόγους για τους οποίους τα βλέπουμε όλα μαύρα. Μας έχουν στήσει, σ’ ένα θέατρο του παραλόγου, να παριστάνουμε τις μαριονέτες τους και να μας πηγαίνουν όπου θέλουν αυτοί και να μας υποβάλλουν τα συναισθήματα που θέλουν αυτοί…Φόβοι, ανασφάλειες, ενοχές, μας πλημμυρίζουν…….

Κι έτσι γυρνάμε στο σπίτι! Κι από πού ν’αρχίσεις; Και πώς να «δώσεις» αφού δεν σου έχει μείνει «ψυχή»; Νιώθεις πολτοποιημένος, απ’ όσα συμβαίνουν εκεί έξω και ανίκανος….
Εκεί ακριβώς λες: «Θεέ μου δος μου δύναμη»! Ο Θεός! Τι άβολο θέμα κι αυτό…

Φυσικά, δεν τολμάς να ομολογήσεις πως κάθε μέρα, από μέσα σου, Του ζητάς τη βοήθεια, για τα παιδιά σου, για τον άντρα σου, για τη δουλειά, για τα λεφτά, για υγεία, γιατί είναι ένα θέμα ταμπού-φοβάσαι μη θίξεις, μην προκαλέσεις αντιδράσεις, μη γελοιοποιηθείς! Κι όμως είναι το στήριγμά σου στον ορυμαγδό της καθημερινότητας σου!

Ας αφήσουμε λοιπόν μια μέρα στην άκρη τα «σημαντικά» κι ας μιλήσουμε απ’ την ψυχή μας και στο μικρό μας, για τον Θεό!

• Το Θεό που μας στηρίζει κάθε στιγμή. Ας γίνουμε ουσιαστικοί επιτέλους, έτσι για αλλαγή!
• Να τους πούμε για το Θεό που είναι παντού! Ο κόσμος όλος είναι δημιούργημά Του και η παρουσία Εκείνου, κατακλύζει τα πάντα!
• Να τους δείξουμε πώς, να ενώνουν τα χεράκια τους και να ευχαριστούν το Θεό, για ό,τι τους έδωσε.
• Να τους μιλήσουμε για τον άγγελο φύλακά τους που τα προστατεύει κάθε στιγμή, για να μη φοβούνται!
• Να τους διαβάσουμε την ιστορία του Χριστού και των θαυμάτων του, μέσα από την εικονογραφημένη Βίβλο.
• Να εκκλησιαζόμαστε με τα παιδιά μας, όσο μπορούμε…για να χτίσουν μέσα τους, «το Χριστό των παιδικών τους χρόνων!»

Να τους εξηγήσουμε πως ο καθένας μας βλέπει τον κόσμο με τα μάτια της ψυχής του και πως αν η ψυχή μας είναι δεμένη με τον Θεό και φωτίζεται απ’ Αυτόν, τότε μπορεί να βλέπει την παρουσία Του σε κάθε δημιούργημα Του και να καταλαβαίνει το νόημα των πραγμάτων.
Και φυσικά να τους πούμε πως ο Θεός είναι ΑΓΑΠΗ και δεν τιμωρεί, αλλά βοηθάει όποιον ζητήσει, τη βοήθειά Του. «Τον ασθενούντα θεραπεύει και τον ελλείποντα αναπληρεί» όπως ξέρουμε εμείς!

Ας βάλουμε το Θεό στη ζωή μας και στη ζωή των παιδιών μας γιατί εκεί έξω υπάρχει διάλυση της ψυχής και του νου.
Ας μην τους αφήσουμε να παρασύρουν κι εμάς στην αλλοτρίωση και στα ψυχοφάρμακα! Ας αντλήσουμε δύναμη από τη δύναμη του Θεού και ας συνεχίσουμε τον αγώνα για τα δύσκολα και τα σημαντικά-έτσι δεν είμαστε φτιαγμένες άλλωστε οι μανούλες;

Γράφει η Μιμή Ρουμπέκα-Κούλη -- Νηπιαγωγός
mother