Αυτός ο δάσκαλος όταν είδε πόσα παιδιά μπαίνουν στην τάξη του πεινασμένα έκανε το πιο όμορφο πράγμα
Μεγαλώνοντας σε μια φτωχογειτονιά του Αλμπουκέρκη, στο Νέο Μεξικό, ο Μάρβιν Κάλαχαν γνώρισε από πρώτο χέρι τι σημαίνει να μεγαλώνεις χωρίς να υπάρχουν στο σπίτι ούτε τα στοιχειώδη. Ο πατέρας του έφευγε κάθε πρωί για την δουλειά και γυρνούσε το βράδυ ενώ η μητέρα του έμενε στο σπίτι για να φροντίσει τα παιδιά.
Ο Κάλαχαν πήγε σε καθολικό σχολείο για το οποίο έπρεπε να πληρώνει
δίδακτρα κάθε μήνα. Η οικογένειά του όμως αδυνατούσε να πληρώσει όλο το
χρηματικό ποσό. "Τα δίδακτρα ήταν 29 δολάρια το μήνα και η μητέρα μου
τους έστελνε μέσα σε φάκελο 1, 2, 3, 5 δολάρια, όσα μπορούσε να βρει",
είπε ο Κάλαχαν στην Huffington Post.
Παρά τις τρομερές οικονομικές δυσκολίες, όμως, φαγητό υπήρχε πάντα στο τραπέζι, κι ας ήταν το ίδιο με τις προηγούμενες μέρες.
Ο Κάλαχαν παρά τις δυσκολίες τελικά κατάφερε να γίνει δάσκαλος. Διδάσκει στα δημοτικά σχολεία του Αλμπουκέρκη τα τελευταία 21 χρόνια και έχει δει πολλούς μαθητές του να μπαίνουν στην τάξη πεινασμένοι.
Όταν ξεκίνησε να διδάσκει για πρώτη φορά δεν είχε ιδέα ότι υπάρχουν τόσα πολλά παιδιά στην περιοχή του που υποφέρουν. Τόσοι άστεγοι και άνεργοι που αδυνατούν να προσφέρουν στα παιδιά τους ένα πιάτο φαγητό.
Ο Κάλαχαν δεν έμεινε μόνο στην διαπίστωση του προβλήματος. Κάθε μέρα προσπαθεί να προσφέρει ότι μπορεί στους μικρούς μαθητές του, τουλάχιστον κατά τη διάρκεια του σχολικού ωραρίου.
Παρά τις τρομερές οικονομικές δυσκολίες, όμως, φαγητό υπήρχε πάντα στο τραπέζι, κι ας ήταν το ίδιο με τις προηγούμενες μέρες.
Ο Κάλαχαν παρά τις δυσκολίες τελικά κατάφερε να γίνει δάσκαλος. Διδάσκει στα δημοτικά σχολεία του Αλμπουκέρκη τα τελευταία 21 χρόνια και έχει δει πολλούς μαθητές του να μπαίνουν στην τάξη πεινασμένοι.
Όταν ξεκίνησε να διδάσκει για πρώτη φορά δεν είχε ιδέα ότι υπάρχουν τόσα πολλά παιδιά στην περιοχή του που υποφέρουν. Τόσοι άστεγοι και άνεργοι που αδυνατούν να προσφέρουν στα παιδιά τους ένα πιάτο φαγητό.
Ο Κάλαχαν δεν έμεινε μόνο στην διαπίστωση του προβλήματος. Κάθε μέρα προσπαθεί να προσφέρει ότι μπορεί στους μικρούς μαθητές του, τουλάχιστον κατά τη διάρκεια του σχολικού ωραρίου.
Κάθε πρωί, μπαίνει στην τάξη και ζητάει από τους μαθητές του να του πουν αν έχουν φάει πρωινό. Όσα παιδιά δεν έχουν φάει, τα στέλνει στο κυλικείο να αγοράσουν κάτι, το οποίο στη συνέχεια πληρώνει ο ίδιος ή τους δίνει κάτι από το ντουλάπι του. Μερικές φορές το μεσημεριανό, το οποίο παρέχεται από το σχολείο, είναι το τελευταίο γεύμα της ημέρας γι' αυτά τα παιδιά. Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο αυτό, είναι και το τι τρώνε αυτά τα παιδιά τα σαββατοκύριακα.
Πριν από δύο χρόνια ο Κάλαχαν, γνωρίζονταν το πρόβλημα, είχε μια πολύ όμορφη ιδέα. Αγόρασε πολλά σακίδια και κάθε Παρασκευή τα γέμιζε με τρόφιμα. Όταν χτυπούσε το τελευταίο κουδούνι, έδινε από ένα σακίδιο στα παιδιά που γνώριζε ότι αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες.
Το πρόγραμμα, το οποίο συνεχίζει ο Κάλαχαν με την βοήθεια της σχολικού συμβούλου Κάρεν Μεντίνα, σήμερα στέλνει κάθε σαββατοκύριακο 37 σακίδια γεμάτα τρόφιμα σε παιδιά των οποίων οι οικογένειες αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα.
Συνταξιούχοι καθηγητές έρχονται κάθε Πέμπτη και γεμίζουν τα σακίδια με είδη διατροφής, τα οποία την Παρασκευή μοιράζονται στους μαθητές που έχουν εγγραφεί στο πρόγραμμα.
"Μακάρι να μπορούσα να πάρω αυτά τα παιδιά στο σπίτι μου, αλλά δεν μπορώ. Ελπίζω μόνο ότι όπως εγώ όταν φτάνω στο σπίτι μου, ανοίγω το ψυγείο και βρίσκω μέσα φαγητό, έτσι και οι μαθητές μου όταν ανοίγουν τα δικά τους ψυγεία να βρίσκουν και εκείνοι".
No comments:
Post a Comment