Αξιότιμη κα Δασκάλα ... Το σχολείο μέσα από τα μάτια ενός «κακού» παιδιού

Αξιότιμη κα Δασκάλα

Σήμερα πάλι θα έρθω στο σχολείο χωρίς καμία όρεξη, γιατί ξέρω πως θα με αντιμετωπίζεις πάλι σαν το «πρόβλημα» της τάξης. 
Ξέρω πως δε θα αντιδράσεις με την ίδια υπομονή, όπως αντιδράς στους άλλους, όταν κάνουν λάθος ή φασαρία. 
Ξέρω πως σίγουρα θα μου φωνάξεις, και σίγουρα θα είμαι εγώ η αιτία για όλα τα δυσάρεστα που συμβαίνουν μέσα στην τάξη. 
Ξέρω πως δεν μπορώ να έρθω να σου πω το παράπονο και το φόβο μου για όσα μου συμβαίνουν στο σχολείο, γιατί είμαι στη «λίστα» σου των «κακών» παιδιών, και αυτά δε φαίνεται να πιστεύεις πως αξίζουν την αμέριστη προσοχή και το ενδιαφέρον σου, όπως τα «καλά» παιδιά.

Τα λάθη που κάνω, όταν με μεγάλο κόπο προσπαθώ να σε ευχαριστήσω στα μαθήματα, με κάνεις να τα νιώθω σαν σκέτη καταστροφή, και πολλές φορές με αφήνεις να νιώθω πως μάταια προσπαθώ, και μου κόβεις τα φτερά.

Στην αυλή κάποια παιδιά με πειράζουν και αυτό με τρομάζει, αλλά δεν έχω κανένα να το πω, γιατί ο μόνος μεγάλος στο σχολείο που ξέρω είσαι εσύ και ΕΣΥ, κάθε φορά που έρχομαι με δισταγμό να σου πω τι περνάω με απωθείς με ένα «τι έκανες πάλι; Aντε, μα δεν είσαι «παναγία» και εσύ. Το έχεις δεδομένο ότι φταίω για ο,τι παθαίνω, γιατί έτσι είναι τα πράγματα για τα «κακά» παιδιά.

Δεν ξέρω ποιον να εμπιστευτώ στο σχολείο και νιώθω πολύ μόνος. Υπάρχει κάτι αόρατο γραμμένο στο κούτελό μου, που λέει «κακό» παιδί, και όλοι με αντιμετωπίζουν με καχυποψία.

Και εγώ αναρωτιέμαι τι έχω κάνει. 
Και καλά, αν έχω κάνει κάτι, σίγουρα δεν το ήθελα. Τι είναι αυτό το «κακό» παιδί; Δεν έμαθες, κυρά δασκάλα, πως στο σχολείο όλα τα παιδιά δεν είναι ίδια, και πως με κάποια θα πρέπει να έχεις περισσότερη υπομονή και να τα στηρίζεις όσο μπορείς. 

Δεν έχω την απαίτηση να είσαι τέλεια, αλλά θα θελα να είσαι η δασκάλα μου και το στήριγμά μου στο σχολείο. Να μπορώ να σε κοιτώ στα μάτια και να νιώθω εμπιστοσύνη. Δεν έχω κανένα δικό μου στο σχολείο και σε έχω ανάγκη.

Μη με κάνεις να νιώθω ανεπιθύμητος. 
Δεν έχεις σπουδάσει να κάνεις αυτό, αλλά να προσφέρεις γνώση και ανθρωπιά και ζεστασιά στους μικρούς σου μαθητές. 
Εγώ δεν έχω νιώσει παρά «ένα χέρι» να με σπρώχνει διαρκώς μακριά σου σα να είμαι το μεγάλο σου «πρόβλημα».

Στο σχολείο μερικά παιδιά με ενοχλούν και με χτυπούν αλλά αδιαφορείς. Μερικές φορές φοβάμαι να βγω έξω στην αυλή, αλλά και μέσα στην τάξη νιώθω πως δεν έχω κανένα. Με «πονάει» η αδιαφορία σου. Γιατί και τα «κακά» παιδιά, ξέρεις, πονάνε, όταν τα χτυπούν και σε έχουν ανάγκη, όσο και αυτά που έχεις κατατάξει στη λίστα των «καλών» παιδιών.

Και αυτή τη διάκριση τη βλέπω στα μάτια σου, στον τόνο της φωνής σου, στον τρόπο με τον οποίο μου απευθύνεσαι. Γιατί καταλαβαίνω πολύ καλά τι νιώθεις για μένα. Μου το δείχνεις με κάθε τρόπο. Σε ευχαριστώ που είσαι εδώ αλλά δεν νιώθω καθόλου πως είσαι εδώ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ. 
Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω, για να σε ευχαριστήσω.

Εσύ για να με ευχαριστήσεις δε ζητάω πολλά. Την επόμενη φορά ένα χαμόγελο, όταν θα κάνω μια αταξία, και μια προσπάθεια να με στηρίξεις, δείχνοντάς μου το σωστό. Αυτή δεν είναι και η δουλειά σου, άλλωστε;

Εγώ θα συνεχίσω να προσπαθώ. Και ίσως να τα καταφέρω. 
Όχι να γίνω αυτό σε βολεύει, για να κάνεις τη δουλειά σου και να κλείνεις την πόρτα της τάξης, βγαίνοντας, αλλά για να μπορέσω να βγάλω στην επιφάνεια όλο τον πλούτο που έχω στην καρδιά και στο μυαλό και δεν τον έχω δείξει, γιατί ακόμα δε μου έχεις δείξει ότι με εμπιστεύεσαι ή ότι ενδιαφέρεσαι για αυτό που μπορώ να κάνω.
Ένα παιδί που θεωρείς «κακό» αλλά έχει πολλά καλά να δώσει.

Γράφει η Ελένη Νίκα, Φιλόλογος.

zarpanews