«Αγαπητή μαμά, που τα κάνεις όλα λάθος... » "Dear Mom Who Is Totally Screwing Up"

Η ίδια η έννοια της μητρότητας μοιάζει να είναι από πάντα συνυφασμένη με την έννοια της ενοχής. Κάθε μαμά που σέβεται τον εαυτό της -είτε είναι μεγάλη είτε μικρή, είτε έχει ένα παιδί είτε οκτώ- στο τέλος της ημέρας, πριν καταφέρει να παραδοθεί στον Μορφέα, νιώθει το μυαλό της να πλημμυρίζει από κάθε είδους δυσάρεστες σκέψεις. 

Dear Mom Who Is Totally Screwing Up

Πόσο χρόνο πέρασα σήμερα με το παιδί μου; Μήπως είμαι πολύ αυστηρή; Ήταν απαράδεκτο που άφησα την μικρή τόση ώρα μπροστά στην τηλεόραση. Πάλι έχασα την ψυχραιμία μου και φώναξα. Και η λίστα μπορεί να συνεχιστεί επ' άπειρον.

Η Rhiannon Giles, μαμά και συγγραφέας, γράφει ένα κείμενο αλληλεγγύης προς όλες τις μαμάδες που πιστεύουν ότι τα έχουν κάνει εντελώς θάλασσα και μας θυμίζει ότι δεν υπάρχει τρόπος να είσαι η τέλεια μαμά, όμως υπάρχουν χιλιάδες τέλεια πράγματα που έχεις ήδη κάνει για τα παιδιά σου και άλλα τόσα που περιμένουν να συμβούν!

«Αγαπητή μαμά που τα κάνεις όλα λάθος,

Σήμερα η 5χρονη κόρη μου ούρλιαζε σε όλη τη διαδρομή προς το σπίτι, επειδή δεν της αγόρασα έναν παιχνίδι που είδε.

Σήμερα, έχασα την υπομονή μου. Αύριο, θα την χάσω ξανά.

Καμιά φορά αναλαμβάνω εγώ δικές της ευθύνες, επειδή δεν μπορώ να αντέξω την ενδεχόμενη κατάρρευσή της, αν κάνει λάθος, ούτε έχω πάντα την υπομονή που χρειάζεται για να την αφήσω να κανονίσει μόνη τις υποθέσεις της.

Την αφήνω να βλέπει παιδικά με αποκρουστικούς ήρωες που κλαψουρίζουν πολύ και είναι εντελώς ρηχοί.

Την… βάζω στο αθόρυβο μετά από ατελείωτες ώρες κουβέντας. 

Ο Θεός ξέρει για πόσα τρελά πράγματα της έδωσα την άδειά μου, όταν χωρίς να ακούσω την απάντηση, μηχανικά μουρμούρισα «Ναι, ναι.».

Χτες, με πληροφόρησε ότι σιχαίνεται το σνίτσελ, ένα από τα πέντε περίπου φαγητά που είναι πρόθυμη να φάει. Φάε τηγανητές πατάτες, τότε. Ας είναι…

Έχω πιάσει τον εαυτό μου να της γκρινιάζει με την ίδια φωνή που με τρελαίνει όταν βγαίνει από το δικό της στόμα! Είμαι το κακό παράδειγμα!

Έχω διαβάσει άρθρα, ξέρω τους σύγχρονους κανόνες για να είσαι μια «καλή μαμά». Πιστεύω ότι όλα αυτά είναι γραμμένα από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα από παιδιά. Τουλάχιστον, είναι αισιόδοξοι ιδεαλιστές.

Ξεσπάω με φωνές και απειλές, γιατί δεν μπορώ να συγκρατηθώ.
Δεν της μαθαίνω αρκετά πράγματα για την ισότητα, τον φεμινισμό, την συμπόνοια, την ανθρωπιά…

Σου είπα ότι πρέπει να φύγουμε! Βάλτε τα παπούτσια σου τώρα!

Τα παιδιά χρειάζονται κανόνες και πρόγραμμα και υπομονή. Κανένα από αυτά τα τρία δεν είναι εύκολο όμως.

Σου είπα –σε ένα λεπτό! Έχω δουλειά τώρα!

Είμαι τόσο απασχολημένη που δεν μπορώ να πάω στη συνέλευση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων. Που δεν μπορώ να της διαβάσω αρκετά βιβλία. Δεν, δεν, δεν...

Μέσα στο μυαλό μου υπάρχει μια εκδοχή του εαυτού μου, που κάθεται με το κεφάλι ανάμεσα στα γόνατα και τα χέρια να καλύπτουν τα αυτιά μου.

Μέσα στο μυαλό μου υπάρχει μια εκδοχή των παιδιών μου, που με χτυπούν συνεχόμενα στον ώμο και μου λένε «Μαμά, δες αυτό! Μαμά. Μανούλα. Μαμά, δες!».

Όμως ξέρω ένα πράγμα. Στο τέλος της μέρας, η κόρη μου θα ζητήσει αγκαλίτσες. Θα μοιραστεί μαζί μου το γλυκό της γιατί «θέλει να είναι καλή με τους άλλους». Θα μιλήσει για πράγματα που κάναμε μαζί, πράγματα που με κούρασαν και μου ρούφηξαν πολύτιμη ενέργεια, όχι για να δείξει ότι είμαι επαρκής, αλλά για να πει πόσο επαρκής είμαι. Θα μιμηθεί τις χειρότερές μου συνήθειες. Όμως, θα μιμηθεί και τις καλύτερες.

Μπορεί, λοιπόν, να υπάρχει ελπίδα. Μπορεί να μην τα πηγαίνω και τόσο άσχημα. Μπορεί το αύριο να είναι καλύτερο.

Αγαπητή μαμά, που τα κάνεις όλα λάθος, εύχομαι αυτό να ήταν μήνυμα συμπαράστασης για ‘σένα. Εύχομαι να κατάλαβες όλα όσα είσαι και δεν είσαι. Δεν ξέρω. Το μόνο που έχω να σου προσφέρω είναι η αλληλεγγύη μου.

Ίσως είμαστε καλύτερες απ’ αυτό που νομίζουμε.»

mama365