Οι Λαμπεροί Άνθρωποι: Αυτοί που πέταξαν από τη ζωή τους την αρνητικότητα - Μαθήματα ζωής για όλους μας

Όλοι έχουμε ακούσει την έκφραση “λάμπει από χαρά” ή “λάμπει από ευτυχία” ή έχουμε ρωτήσει κάποιον “ερωτευμένος είσαι; λάμπεις!”. 

Περιστασιακά, όλοι μας μπορεί να “λάμπουμε”, όταν μας συμβεί κάτι πολύ ευχάριστο, κάτι που μας κάνει να νιώθουμε υπέροχα.

Αντίθετα, η έκφραση “σκοτείνιασε” το πρόσωπό του, δείχνει ότι ένα αρνητικό συναίσθημα είναι κυρίαρχο, όπως η θλίψη για παράδειγμα. Χωρίς αμφιβολία, όλοι και όλα είναι φως. Η διαφορά βρίσκεται στην ένταση αυτού του φωτός και όπως καταλαβαίνουμε εμπειρικά, η ένταση του φωτός μας, εξαρτάται από την ποιότητα των σκέψεων και των συναισθημάτων μας.

Συμπεραίνουμε λοιπόν πως όταν οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας είναι υψηλής ποιότητας, το προσωπικό μας φως αυξάνεται και αντίθετα, όταν οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας είναι χαμηλής ποιότητας, το προσωπικό μας φως, μειώνεται.

Σπάνια, θα γνωρίσουμε ανθρώπους που “λάμπουν” σταθερά και ακόμη σπανιότερα, ανθρώπους που κάνουν τον κόσμο να “λάμπει” κι αυτός μαζί τους. Υπάρχει κάποιο “μυστικό” που γνωρίζουν αυτοί οι άνθρωποι και δεν γνωρίζουμε εμείς οι υπόλοιποι, που τους κάνει να είναι τόσο λαμπεροί ώστε οι άλλοι να επιδιώκουν τη συναναστροφή μαζί τους και να νιώθουν υπέροχα κοντά τους; 
Μάλλον δεν πρόκειται για κανένα “μυστικό” αλλά για μια επιλογή.

Οι άνθρωποι αυτοί επέλεξαν να πετάξουν από τη ζωή τους την αρνητικότητα. Έτσι, απλά. Κάποια στιγμή κατάλαβαν ότι η αρνητικότητα, το μόνο που έφερνε στη ζωή τους ήταν θλίψη, κακές σχέσεις, απογοήτευση, φαινομενική κακοτυχία και έλλειψη χαράς.

Οι άνθρωποι αυτοί, στην αρχή προσπάθησαν, προσπάθησαν πολύ, για να βγουν από την εθιστική τους τάση να βλέπουν παντού το κακό, το σκοτάδι και τα αδιέξοδα. 

Κατάλαβαν ότι δίνοντας μικρές και μεγάλες χαρές στον εαυτό τους και στους άλλους, το φως το δικό τους και των άλλων αύξανε διαρκώς. Επέλεξαν να αγωνιστούν για τη χαρά και την ευτυχία τους. 

Καταπολέμησαν την αδράνειά τους που τους ψιθύριζε στο αυτί πως ξεγελούν τον εαυτό τους με ανοησίες, πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει σε ένα κόσμο άδικο και σκοτεινό σαν αυτό που ζούμε. Αντιστάθηκαν και συνέχισαν και τα κατάφεραν.

Και έτσι, “εθισμένοι” πλέον στη θετικότητα, το φως τους απέκτησε μια σταθερότητα και δεν τους εγκατέλειψε από τότε. Και μετά από αυτό, επειδή τίποτα δεν παραμένει στατικό σε ένα εξελισσόμενο σύμπαν σαν αυτό που ζούμε και εμείς, έτσι και το φως αυτών των ανθρώπων άρχισε να φωτίζει και τους γύρω τους και όλο και απλώνεται, μέχρι να αγκαλιάσει ολόκληρο τον πλανήτη και θα συνεχίσει να απλώνεται. Δεν υπάρχουν όρια για το φως!

Αν συναντήσετε ποτέ ένα τέτοιο άνθρωπο, μείνετε κοντά του όσο μπορείτε, λουστείτε στο φως του κι ύστερα, ζητήστε του να σας μιλήσει για τη δική του διαδρομή και μέσα από τις δικές του πληροφορίες, χαράξτε τη δική σας πορεία, το δικό σας μονοπάτι που θα σας οδηγήσει στη δική σας ευτυχία. Εκεί, που κάθε άνθρωπος γίνεται ένας ήλιος!

enallaktikidrasi