Ο «Λεβεντόγερος – Γεροέλληνας»

Το μεγαλειώδες παράδειγμα ενός «Λεβεντόγερου – Γεροέλληνα»!
Μας το παραδίδει ο γνωστός λογοτέχνης και Ακαδημαϊκός ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ (Σ. Σταματόπουλος) ο οποίος το 1960 εξεφώνησε στην Ακαδημία Αθηνών τον Πανηγυρικό Λόγο για το Έπος του 1940. 

Το «κορυφαίο» αυτό περιστατικό του το διηγήθηκε γνωστός του ιατρός του Ε.Ε.Σ. και είναι το επόμενο.

«…Είχε οργανωθή κατά τη διάρκεια του Αγώνα Υπηρεσία
Μεταγγίσεως Αίματος απ’ τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό. Ο κόσμος έκανε κάθε μέρα ουρά, για να δώσει το αίμα του για τους τραυματίες μας. Ήταν εκεί νέοι, κοπέλες, γυναίκες, μαθητές, παιδιά που
περίμεναν τη σειρά τους. μια μέρα λοιπόν στη σειρά των αιμοδοτών που περίμεναν στεκόταν και ένα γεροντάκι.

– Εσύ, παππούλη, τι θέλεις εδώ; Του είπε ενοχλημένος ο γιατρός.
– Ήρθα κι εγώ, γιατρέ, να δώσω αίμα.
Ο γιατρός τον κοίταξε με απορία, αλλά και συγκίνηση. Ο γέρος παρεξήγησε το δισταγμό του και πρόσθεσε με πιο ζωηρή φωνή:

– Μη με βλέπεις έτσι γιατρέ! Είμαι γέρος, μα το αίμα μου είναι καθαρό και ακόμα ποτές δεν αρρώστησα. Είχα τρεις γιούς. Σκοτώθηκαν και οι τρεις εκεί επάνω. Χαλάλι της Πατρίδας! Όμως μου είπαν, πως οι δυο πήγαν από αιμορραγία. Λοιπόν είπα στη γυναίκα μου: θα ‘ναι κι άλλοι πατεράδες, που μπορεί να χάσουν τα παλληκάρια τους, γιατί δεν θα έχουν οι γιατροί αίμα να τους δώσουν. Να πάω να δώσω κι εγώ το δικό μου.

– Άιντε, πήγαινε, γέρο, μου είπε, κι ας είναι για την ψυχή των παιδιών μας. Κι εγώ σηκώθηκα και ήρθα»!

Ο ίδιος ο Μυριβήλης σχολιάζει: 

«Αυτά δεν είναι ιστορίες. Είναι Συναξάρια. Είναι βίοι Αγίων. Δεν είναι μόνον η αρετή της ανδρείας. Γιατί ανδρείους μπορεί να βγάζει κάθε πατρίδα. Αγίους μόνον η Ελλάδα».

Παραπολιτικά Αργ