«Είμαι μητέρα δυσλεξικού παιδιού»

Οι Μαθησιακές Δυσκολίες αποτελούν τα τελευταία χρόνια, ένα πρόβλημα αιχμής για την ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα, που αφορά χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες και απασχολεί με ένταση τόσο τους εκπαιδευτικούς όσο και τους γονείς.

Ωστόσο, παρά την αέναη προσπάθεια για επίλυση του ζητήματος και ανεύρεση μεθόδων παρέμβασης, ένας μεγάλος αριθμός μαθητών αποτυγχάνουν καθημερινά, στερούνται έγκαιρης ανίχνευσης των ΜΔ ή αποτελεσματικής εκπαιδευτικής στήριξης.

Γονείς απεγνωσμένοι, καταφεύγουν σε ανορθόδοξες συμπεριφορές και μεθόδους, ασκώντας λεκτική και όχι μόνο βία στα παιδιά τους. 

Αν και έχει επιτευχθεί σημαντική πρόοδος στον τομέα της κατανόησης αρχικά, της διάγνωσης και αντιμετώπισης των ΜΔ, ωστόσο φαίνεται συχνά αδύνατο για γονείς και εκπαιδευτικούς να έρθουν αντιμέτωποι με την εκάστοτε κατάσταση.

Σαφώς το ζήτημα δεν αφορά μονάχα τον χώρο της οικογένειας, μήτε και του σχολείου. Αποτελεί περισσότερο ένα καθολικό ζήτημα, στο οποίο βασικό ρόλο παίζει το κράτος. Ζώντας λοιπόν, στο ελληνικό κράτος, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πώς οι ΜΔ είναι άλλο ένα θέμα που έχει αφεθεί στη μοίρα του.

Η κυρία Ζωή, είναι μητέρα ενός δυσλεκτικού παιδιού που δε ζει πια στην Ελλάδα και μιλάει με καμάρι για το δικό της παιδί, παρέχοντας χρήσιμες συμβουλές μέσα από την προσωπική της εμπειρία στον δικό της αγώνα να στηρίξει το παιδί της.

«Γεια σας,
Με λένε Ζωή κι είμαι μητέρα ενός δυσλεκτικού παιδιού. Έχω ένα εκπληκτικό παιδί που δούλεψε πολύ για να ενσωματωθεί στο σχολικό περιβάλλον.

Τα πρώτα έξι χρόνια της ζωής του πέρασαν σαν νερό. Παιδί δημιουργικό, με φαντασία, λαλίστατο, το αγαπημένο των δασκάλων στον παιδικό σταθμό και το νηπιαγωγείο.

Έφτασε η ώρα του «κανονικού» σχολείου και ξεκίνησε ένα μικρός Γολγοθάς. Ως μητέρα αντιλήφθηκα νωρίς τις δυσκολίες που είχε το παιδί μου. Δυσκολία στην ανάγνωση και την γραφή. 

Τα σχολικά μαθήματα για την επόμενη μέρα του φαίνονταν βουνό. 

Δεν ήθελε να πηγαίνει σχολείο πλέον και γρήγορα απομονώθηκε από τα άλλα παιδιά στην τάξη. 

Ο πατέρας σε πλήρη άρνηση. Η δασκάλα να επιμένει πως οι δυσκολίες του είναι μέσα στα φυσιολογικά πλαίσια, κάποια παιδιά δυσκολεύονται περισσότερο από άλλα. Πτοήθηκα. Πέρασε μια δύσκολη χρονιά, ήρθε το καλοκαίρι κι επιτέλους χαλαρώσαμε!

Στο ξεκίνημα της επόμενης χρονιάς αναζήτησα βοήθεια. Για καλή μου τύχη το τοπικό δημοτικό ιατρείο είχε τμήμα διάγνωσης μαθησιακών δυσκολιών. 

Μας δέχτηκαν γρήγορα κι η διάγνωση βγήκε μέσα σε δυο εβδομάδες. Δυσλεξία (δυσαναγνωσία, δυσορθογραφία κι ελαφριά διάσπαση προσοχής). 

Αναμένοντας την ένταξη του στο δωρεάν πρόγραμμα στήριξης του δημοτικού ιατρείου προσλαμβάνουμε ειδική εκπαιδευτικό που έρχεται στο σπίτι 3 ώρες την εβδομάδα και ξεκινάμε να βλέπουμε οικογενειακώς την παιδοψυχολόγο του δήμου. Δεκαοχτώ μήνες μετά εντάσσεται στο εκεί πρόγραμμα και συνέχισε να παρακολουθεί μαθήματα έως το τέλος της Ε’ δημοτικού. Η στήριξη από το κέντρο ήταν απίστευτη.

Δυστυχώς είχαμε την ατυχία να μην υπάρχει καθόλου στήριξη από το σχολείο. Καμία αναγνώριση των προβλημάτων του παιδιού, καμία κατανόηση. Πλήρη άρνηση συνεργασίας με την ειδική εκπαιδευτικό. Έτσι έχω ένα παιδί που τελειώνει το δημοτικό και θεωρεί το σχολείο εχθρό. 

Τρέμει η ψυχή του κάθε φορά που του ζητούν να κάνει φωναχτά ανάγνωση, φοβάται τα γραπτά διαγωνίσματα. Είναι ένα κλειστό παιδί με λιγοστούς αλλά καλούς φίλους. Αυτοί οι φίλοι ήταν κι ο μοναδικός λόγος που δεν αλλάξαμε σχολείο. Η αντίδραση του στην προοπτική αυτή ήταν εξαιρετικά αρνητική.

Εν τω μεταξύ χρόνια αφού αιτηθήκαμε να εξεταστεί από το τότε ΚΔΑΥ, τώρα ΚΕΔΥ έφτασε η σειρά του. Η διάγνωση, η ίδια. Το προσωπικό εκεί μας βοήθησε πολύ δίνοντας συμβουλές πως να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα του στο γυμνάσιο.

Η αντιμετώπιση των εκπαιδευτικών στο γυμνάσιο ήταν διαφορετική απ’ αυτή στο δημοτικό. Κατ΄ αρχήν ο γυμνασιάρχης ήταν συνεργάσιμος και γεμάτος κατανόηση. 

Κάποιοι από τους εκπαιδευτικούς αρνήθηκαν να εξετάζεται προφορικά κατά τη διάρκεια της χρονιάς αλλά αναγκαστικά αποδέχτηκαν να συμπληρώσει προφορικά τις γραπτές εξετάσεις στο τέλος του χρόνου. Ένα παιδί με μέσο όρο 14 στα τρίμηνα βγάζει 16,5 μέσο όρο στις εξετάσεις. Η πρώτη του μεγάλη σχολική επιτυχία και το πρώτο σκαλοπάτι ανάκτησης της αυτοεκτίμησης του ως μαθητή.

Στα μέσα της επόμενης σχολικής χρονιάς μετακομίζουμε στο εξωτερικό. Καινούρια γλώσσα, καινούριο σχολείο, καινούριοι συμμαθητές. 

Φόβος φώλιαζε στην καρδιά μου…θα τα καταφέρει;, Θα ενσωματωθεί; Άλλο σύστημα, άλλη προσέγγιση. Η χρήση υπολογιστή διευκόλυνε τις γραπτές εργασίες, η οξύτητα της σκέψης κι η συμπεριφορά είχαν πρωτεύοντα ρόλο. Επίσης του δόθηκε στήριξη μέσα από το σχολείο από την πρώτη μέρα. Μέσα σε λίγους μήνες απέκτησα ένα παιδί ευτυχισμένο, χαλαρό και πάνω απ’ όλα περήφανο για τον εαυτό του.

Αξιοποιώντας τις τεχνικές μελέτης που έμαθε στο πρόγραμμα στήριξης και βρισκόμενος σ’ ένα περιβάλλον που τον αντιμετώπισε θετικά πραγματικά άνθισε. Χρόνια μετά κι ενώ κοντεύει να τελειώσει το σχολείο είναι ένας υπεύθυνος μαθητής που έχει βρει το δρόμο του.

Ως γονιός που πέρασε αυτήν την εμπειρία χαιρετίζω όλες τις προσπάθειες από γονείς, εκπαιδευτικούς και φορείς για την στήριξη παιδιών με δυσλεξία.

Τα δυσλεκτικά παιδιά χρειάζονται κατανόηση και σεβασμό για το διαφορετικό τους τρόπο σκέψης κι εκμάθησης. Κι όπως όλα τα παιδιά χρειάζονται πρόγραμμα και πολλή αγάπη.

Σας ευχαριστώ που ακούσατε την προσωπική μου ιστορία

Ζωή.»

Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως τα αρνητικά συναισθήματα της απογοήτευσης και της αποθάρρυνσης που νιώθουν τα παιδιά με δυσλεξία και μαθησιακές δυσκολίες, έχουν ως βάση την αδυναμία τους να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των άλλων.

Επομένως, κρίνεται εξαιρετικά σημαντικό για τα παιδιά να νιώθουν συνεχή ενθάρρυνση και υποστήριξη από το οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον. 

Οι γονείς θα πρέπει να ακούν το παιδί, να το ενθαρρύνουν και να το βοηθούν να εκφράσει τα συναισθήματά του. Αυτό που θα πρέπει να θυμούνται οι γονείς είναι ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ξεχωριστός με το δικό του τρόπο και τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες δεν αποτελούν εξαίρεση. Η αγάπη, η αποδοχή και ο σεβασμός είναι τα κλειδιά που θα βοηθήσουν το παιδί να δημιουργήσει μια θετική εικόνα για τον εαυτό του και θα του επιτρέψουν να επιδιώξει και να προσπαθήσει για το καλύτερο σε επίπεδο προσωπικό αλλά και συλλογικό.

Προσωπικά, τονίζω συχνά πως οι Μαθησιακές Δυσκολίες, δεν είναι πρόβλημα, δεν είναι τεμπελιά. Είναι απλά όλα εκείνα τα παιδιά που έχουν ανάγκη για μία παραπάνω ώθηση, για μία επιπλέον ματιά, για ένα ακόμα «μπράβο, τα κατάφερες!»

~Μπουμπάρη Μαριλένα
Αντικλείδι