Το σύνδρομο του ευάλωτου παιδιού Η παροχή αγάπης, «ασπίδα» για το ευάλωτο παιδί

«Το ευάλωτο παιδί και η προσέγγισή του από τους γονείς», 

ήταν το θέμα ομιλίας του καθηγητή Παιδοχειρουργικής του Ιπποκρατείου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης Γεωργίου Τσικόπουλου, στη Σχολή Γονέων Κατερίνης, το απόγευμα της Δευτέρας

Ως ευάλωτο θεωρείται το παιδί με ασυνήθιστα υπερβολική ευαισθησία σε σωματικές και ψυχικές ασθένειες. 

Καλείται επίσης σύνδρομο του ευάλωτου παιδιού λόγω των πολλών παραγόντων της ευπάθειας , είναι ευαίσθητο και «μη μου άπτου». Μερικές φορές οι γονείς νομίζουν ότι είναι ευπαθές και κινδυνεύει η υγεία του, ενώ δε συμβαίνει κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα. 

Οι παράγοντες κινδύνου για την εμφάνιση του συνδρόμου εξαρτώνται από τη γέννησή του, από το ίδιο το παιδί και από τους γονείς του.

Κατά τη γέννηση του παιδιού καθοριστικοί παράγοντες είναι το ιστορικό στειρότητας, οι θνησιγενείς κυήσεις, η αδυναμία απόκτησης άλλου τέκνου, η στείρωση, η επαπειλούμενη αποβολή, η υστερεκτομή, ο κίνδυνος της ζωής της μητέρας, τα κληρονομικά νοσήματα. 

Βοηθάει στη δημιουργία του συνδρόμου η προωρότητα της γέννησης (θερμοκοιτίδα), κάποιο ατύχημα ή ασθένεια, αναπηρίες, καρδιοπάθειες, ίκτερος, γενικά δύσκολα παιδιά. 

Από πλευράς γονέων ο ψυχολογικός παράγοντας επιδρά στη δημιουργία του συνδρόμου του ευάλωτου παιδιού, όπως λοχειακή κατάθλιψη, αρνητικά συναισθήματα προς το παιδί (αμφιθυμία) και μεταβίβαση φόβων και κατάθλιψης σ’αυτό.

Θεωρούνται συμπτώματα της κλινικής εικόνας η υπερβολική γονική ανησυχία, οι συχνές επισκέψεις στους γιατρούς, η υπερεπιείκια και υπερπροστασία, η ανικανότητα να τίθενται όρια, η υπερκινητικότητα και οι μαθησιακές δυσκολίες.

Επιτυχημένες θεωρούνται οι παρεμβάσεις όταν το πρόβλημα αφορά και απασχολεί όλη την οικογένεια, η οποία αντιδρά φυσιολογικά όταν το παιδί είναι υγιές, με μέτρο αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα του παιδιού, όχι όμως τόσο σοβαρό και με εμπιστοσύνη στο γιατρό επιλογής τους όταν δημιουργείται σοβαρό πρόβλημα υγείας.

Επιδρά στην όλη δύσκολη κατάσταση η παροχή συμβουλών και ιατρικής αγωγής από εξειδικευμένο γιατρό και όχι επίδραση από γνώμη μη ειδικών, η συναναστροφή με οικογένειες με ίδιο πρόβλημα και η προσφορά σε εθελοντικούς συλλόγους π.χ. σύλλογος γονέων με ινοκυστική νόσο.

Γενικά η καταφυγή σε ιατρικές υπηρεσίες να γίνεται με περίσκεψη, να μην υπενθυμίζουμε στο παιδί τους κινδύνους του παρελθόντος, κάτι που μπορεί να γίνει αργότερα με υπευθυνότητα και αγάπη. 

Η παροχή αγάπης πραγματικής-όχι ανταποδοτικής- το αίσθημα ασφάλειας και ανοικτής επικοινωνίας, μακριά από συγκρούσεις και έντασης των γονέων είναι η ασπίδα προστασίας και η καλύτερη προσφορά προς τα παιδιά. 

Άλλωστε εφόσον ο Θεός επέτρεψε τη σύλληψη και τη γέννησή του δείχνοντας έτσι την αγάπη Του, μας οδηγεί να συμπεριφερόμαστε προς Αυτόν με απόλυτη εμπιστοσύνη στην πρόνοιά Του.

..............

dionolympos.gr