«Ξέχασες τη γιαγιά και τον παππού που κοίμιζαν τους ξένους;»...

«Ξένος σε ευλογημένο τόπο.
Για αυτό σου λέω. Σταμάτα να γκρινιάζεις. Πάντα ήμασταν το χωνευτήρι των λαών. Το σταυροδρόμι της πορφύρας, του μεταξιού, του πάπυρου, του κέδρου, των θεών και του Έρωτα που έχεις ξεχάσει να πιστεύεις.
Πάντα ήμασταν το σταθερό «Ανάμεσα» των ανθρώπων, στο πελαγίσιο χάσιμό τους και ο σταθμός ανεφοδιασμού στα ταξίδια από τον έναν κόσμο στον άλλο.
Πάντα ήμασταν εκείνο το ιερό «Ανάμεσα» που πάντα ξαπόσταιναν και δροσίζονταν οι Άλλοι. Οι Ξένοι. Εκεί... κάτω από τις ελιές και τα αρμυρίκια και μέσα στο στήθος των εύρωστων γυναικών.
Γι αυτό και είμαστε όμορφοι.
Και ζωντανοί.

Και μας αρέσει ακόμα να ξαπλώνουμε πάνω στην άμμο και να κοιτάμε κατάματα τον ήλιο και να χορεύουμε μαζί με άλλους τις χαρές μας, και να πίνουμε, και να χορεύουμε, και να μπαίνουμε ο ένας μέσα στο σώμα του άλλου αχόρταγα.
Τα ξέχασες όλα αυτά;
Ξέχασες μήπως πως είμαστε από τους λίγους λαούς που ακόμα αγκαλιαζόμαστε στο πένθος μας.
Που δεν είναι ντροπή για τους άντρες να φιλιούνται από εκτίμηση και οι γυναίκες να αγκαλιάζουν έναν ξένο άντρα, όπως θα αγκάλιαζαν το παιδί τους για παρηγοριά;

Ξέχασες τη γιαγιά και τον παππού πως έκαναν πράξη το Θεό, για αυτό και έτρωγαν με τους φτωχούς, κοίμιζαν τους ξένους και έλουζαν με έλαιο και κρασί τις πληγές τους;
Πως μπόρεσες να ξεχάσεις την κληρονομιά σου;
Μη φοβάσαι όμως.
Γιατί έτσι ήταν πάντα η Ελλάδα.
Το πεπρωμένο της σφραγίστηκε για πάντα από τη μουσική, τα καρυκεύματα και τα χρώματα των ανθρώπων που πέρασαν και την αγάπησαν.
Αφέσου στην Ομορφιά ….
Ή γίνε ένας ξένος σε αυτό τον ευλογημένο τόπο».

Πηγή.
Διαδώστε την "Ιδεοπηγή"