Η Δυστυχία των Παιδιών είναι η Μεγαλύτερη Αποτυχία μας!

Η ευτυχία των παιδιών είναι το ύψιστο καθήκον ενός κράτους, μιας πολιτείας και μιας ολόκληρης κοινωνίας. 

.......................
Σε αυτή την κοινωνία της ανταγωνιστικότητας τα παιδιά, στην πιο κρίσιμη ηλικία, φορτώνονται άγχος και τεράστιες ευθύνες. 

Στο σχολείο έχουν περιορισμένο χρόνο δημιουργικής απασχόλησης με ό,τι τους αρέσει. 

Το σχολείο διαδέχονται το ένα μετά το άλλο τα φροντιστήρια. 

Από τα Αγγλικά, στα Μαθηματικά, από τα Μαθηματικά, στα συμπληρωματικά Νέα Ελληνικά ή στα Αρχαία, από τα Αρχαία στο μάθημα χορού ή μπαλέτου (ακόμα κι αν δεν το επέλεξε το παιδί). 

Το παιδί επιστρέφει σπίτι τις απογευματινές ώρες και πρέπει να ολοκληρώσει την κατ’ οίκον εργασία του για τις επόμενες μέρες. 

Πού χρόνος για παιχνίδι, γέλιο και χαρά.

Με ευθύνες των μεγάλων, λοιπόν, τα μικρά παιδιά δεν ζουν την πιο όμορφη ηλικία της ανθρώπινης ύπαρξης. 

• Η παιδικότητα χάνεται στις ατέλειωτες ώρες μπροστά σ’ ένα ηλεκτρονικό υπολογιστή. 
• Η επικοινωνία υποκαθίσταται. Πλέον υπάρχει το facebook, το instagram, το twitter κ.λπ.. 
• Η πραγματική χαρά ενός παιδιού μετατρέπεται σε «χαρούμενες» selfie. 
• Η μπάλα δεν παίζεται πλέον στην αλάνα, αλλά με ένα μοχλό και μερικά κουμπιά πάνω σ’ ένα καναπέ.

Όλα αυτά είναι που κάνουν τα παιδιά δυστυχισμένα. 

Εκτός από τις ευθύνες των γονιών όμως, έχει και η παρεχόμενη Παιδεία τις δικές της. Παρά τις τεράστιες και φιλότιμες προσπάθειες πολλών εκπαιδευτικών, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση δεν προχώρησε ποτέ στην ουσία. 

• Ποτέ δεν αφιερώνονται περισσότερες ώρες για να ασχοληθούν οι δάσκαλοι με επιμέρους αδυναμίες των παιδιών. 
• Η κριτική σκέψη είναι το άλφα και το ωμέγα κατά την ταπεινή μας άποψη σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα. Να μην κατσαδιάζονται δηλαδή τα παιδιά, που διαμορφώνουν με επιχειρήματα τη δική τους άποψη, η οποία δεν παπαγαλίζει τον δάσκαλο.

Πολλοί από εμάς όντες παιδιά έζησαν αυτή τη βάσανο των φροντιστηρίων και της εξαντλητικής ρουτίνας. 

Όπως φαίνεται, χρόνια μετά, πολύ λίγα άλλαξαν. Πέραν από τη λύπη που εκφράζουν οι αρμόδιοι, έχουν και την ευθύνη, επιτέλους, να αλλάξουν ριζικά πολλά πράγματα. Άλλωστε, μόνο ένα παιδί μπορεί να ονειρεύεται, μόνο αυτό μπορεί να φέρει το νέο που θα ωφελήσει την κοινωνία μας. 

Ας του δώσουμε την ευκαιρία…

Δημήτρης Στρατής

dialogos
Το Χαμομηλάκι