Όταν στέλνουμε το παιδί σχολείο, στέλνουμε και την ασθένεια μαζί

Συνήθως τα πρωινά παίρνοντας το μετρό για τη δουλειά άλλοτε είμαι αφηρημένη, προσδοκώντας την άγια αυτή ώρα της πρώτης αχνιστής κούπας καφέ, κι άλλοτε διαβάζω κάποιο βιβλίο. Σπάνια παρατηρώ τους γύρω μου, κι ακόμα πιο σπάνια στήνω αυτί να ακούσω τι λένε. Σήμερα, όμως, όχι μόνο άκουσα τη βαρύγδουπη δήλωση της διπλανής μου, αλλά πολύ θα ήθελα να επέμβω στη συζήτηση και να της τα πω ένα χεράκι.

Διάβαζα, που λέτε, το «Μίσος» του Β. Γιαννίση, κι όπως αντιλαμβάνεστε μια ταραχή τη ζούσα ήδη και μόνο μία βόμβα μεγατόνων ήταν ικανή να αποστρέψει το βλέμμα μου από το βιβλίο. Βόμβα μεγατόνων δεν έπεσε, για καλή τύχη όλων των επιβατών του συρμού, αλλά ο φονικός συνδυασμός των λέξεων «παιδί – ponstan – σχολείο – δεν παθαίνει τίποτα» ήταν αρκετός για να ξυπνήσει τα φονικά μου ένστικτα.

Αβίαστα, σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου, σήκωσα τα μάτια μου από το e-book μου και κάνοντας αριστερή στροφή 90 μοιρών κοίταξα με άγριες διαθέσεις την ξανθιά 40άρα με το ματ μοβ κραγιόν που καθόταν πλάι μου. 
Με ύφος μπλαζέ, μην έχοντας συνειδητοποιήσει αφενός το πόσο τρομακτική φαινόταν πρωινιάτικα με το μακιγιάζ που θύμιζε Σκαθαροζούμη (ναι εδώ βγήκε η Κατίνα από μέσα μου), αφετέρου του τι έλεγε με τη δυνατή και τσιριχτή φωνή της, συνέχιζε απτόητη το λογύδριο της, λέγοντας στη φίλη της 

«Α, εγώ Ελένη μου δεν θα χάσω την άδεια μου για δύο εμετούς και ένα 38.5. Όλα κι όλα. Ντεπονάκι, και μάλιστα 1.5 δόση για να τον πιάσει καλά μέχρι το μεσημέρι, κι όλα καλά. Δεν παθαίνει τίποτα. Καρατσεκαρισμένο!». 

Μάλιστα…

Λοιπόν. Επειδή το στοιχειώδες «κοινωνικό φέρεσθαι» που διαθέτω, πάτησε φρένο στην επιθυμία μου να εξηγήσω δύο πραγματάκια στην εν λόγω κυρία, θα τα πω σε εσάς για να διώξω το σύννεφο αυτό οργής που με έχει κυριεύσει από εκείνη των ώρα.

Χειμώνας. Κρύο, καιρός για δύο, αλλά δυστυχώς και για τρίο. Κι όταν λέω τρίο εννοώ το τρίο της συμφοράς: ΠΑΙΔΙ – ΙΩΣΗ– ΠΥΡΕΤΟΣ/ΒΗΧΑΣ/ΚΑΤΑΡΡΟΗ. Κουραστική και ψυχοφθόρα κατάσταση και για τους γονείς και για τα παιδιά. Και δεν χρειάζεται κανείς να έχει πτυχίο ιατρικής για να ξέρει πως όλα τα παραπάνω είναι περαστικά και θέλουν απλά ξεκούραση και σωστή φαρμακευτική αγωγή. Ακούσατε τι είπα; ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ, βασική αρχή φροντίδας της υγείας μας. Κι όταν λέμε ξεκούραση εννοούμε ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΣΧΟΛΕΙΟ! Μένουμε ΣΠΙΤΙ!!!

Όταν στέλνουμε το παιδί σχολείο στέλνουμε και την ασθένεια μαζί. Αυτό τυπώστε το κολλήστε το στο ψυγείο, για να μην το ξεχνάτε, γιατί άνθρωποι είμαστε. 
Είναι το παιδί άρρωστο; 
Τι σας κάνει να πιστεύετε πως στο σχολείο θα γιάνει; 
Τι σας κάνει να πιστεύετε πως το σχολείο πέρα από εκπαίδευση παρέχει και ιατρικές φροντίδες; 
Το ξέρω πως το καλό είναι το παιδί να μην χάνει μαθήματα άνευ λόγου και αιτίας, αλλά εδώ έχουμε και λόγο και αιτία. Αν το παιδί δεν αισθάνεται καλά δεν μπορεί να αντεπεξέλθει και στις σχολικές απατήσεις, γι’ αυτό και καλύτερα να μείνει σπίτι. 
Και δεν σας λέω (προς το παρόν) να λυπηθείτε τα άλλα παιδιά. Μη διατηρώ αυταπάτες. Σκεφτείτε και σεβαστείτε τουλάχιστον το δικό σας και μην το υποχρεώνετε ελαφρά τη καρδία να αποχωριστεί το κρεβάτι του και να κάτσει σε ένα θρανίο για τουλάχιστον 5 ώρες παρέα με βήχα, πυρετό, καταρροή κι αδιαθεσία. 
Πώς να παρακολουθήσει μάθημα όταν έχει δέκατα, αναψοκοκκινισμένα μαγουλάκια, αναγούλες, όταν είναι κακοδιάθετο και το μόνο που θα ήθελε φροντίδα και proderm; 

Για σκεφτείτε πως είστε εσείς όταν άρρωστοι πρέπει να πάτε για δουλειά; Πονάνε τα κόκκαλα, το κεφάλι, έχετε κρυάδες. Ένα μάτσο χάλια δηλαδή. Αυτή η ψυχούλα γιατί να ταλαιπωρείται; 

Ένα παιδί με βήχα, θολά μάτια από τον πυρετό, με ένα και δύο πακέτα χαρτομάντηλα ανά χείρας δεν είναι εικόνα μαθητή ικανού να παρακολουθήσει μάθημα, να κάνει γυμναστική, να τρέξει με τους φίλους του στο διάλλειμα. 
Είναι εικόνα παιδιού που ταλαιπωρείται, που νοσεί, και δυστυχώς απειλεί με την ίδια «ταλαιπωρία» και όλους τους συμμαθητές του. Κι όσο κι αν διαβεβαιώνετε τη δασκάλα πως το παιδί είναι καλά, η ίωση θα σας διαψεύσει. Ο βήχας, ως γνωστόν, δεν κρύβεται. Ούτε ο εμετός καταπίνεται,. Ούτε οι πράσινες μύξες εξαφανίζονται δια μαγείας.

Αντιλαμβάνομαι πως πολλοί από εσάς ίσως δεν έχετε μια μαμά, μια πεθερά, έναν κοντινό συγγενή να σας βοηθήσει αυτή την ώρα, και ειλικρινά πολύ λυπάμαι γι’ αυτό. 
Αλλά ξέρετε κάτι; Αυτό δεν είναι δικαιολογία. Να πάρετε άδεια ένας από τους δύο γονείς. Εμείς πως παίρνουμε δηλαδή; 
Κι εγώ την άδεια μου δεν την ονειρεύομαι παρέα με αντιπυρετικά, ορούς κι αντιβιώσεις, αλλά μην έχοντας υπογράψει συμβόλαιο με τις ιώσεις, θέλοντας και μη όταν χρειαστεί λειτουργώ αν μη τι άλλο υπεύθυνα και φροντίζω να κάνω ο,τι περνά από το χέρι για να μου γίνει γρήγορα καλά και να μου δυναμώσει. Και να σας πω και κάτι που μάλλον σας διαφεύγει; 

Αν λειτουργούσαμε όλοι οι γονείς υπεύθυνα, ομαδικά αν θέλετε, και προσέχαμε λίγο παραπάνω, δεν θα κολλούσαν τα παιδιά μας ξανά και ξανά ιώσεις. 

Αφήστε που ο φαύλος κύκλος των ιώσεων και των αναρρώσεων ακουμπά και τους εκπαιδευτικούς, κι αν η δασκάλα μας ή ο δάσκαλός μας κολλήσει την ίωση που στείλαμε οι ίδιοι στο σχολείο, τότε θα χαραμίσουμε την άδεια μας για την ανάρρωση της δασκάλας/του δασκάλου και όχι του παιδιού μας.

Τα πράγματα είναι απλά. 

Ένα όχι απολύτως υγιές παιδί όταν πάει σχολείο κινδυνεύει να υποτροπιάσει, να χειροτερεύσει, να εξαντληθεί. Παράλληλα, θέτει σε κίνδυνο ολόκληρη την τάξη του, καθώς οι συμμαθητές του, που δεν φταίνε σε τίποτα, με μαθηματική ακρίβεια θα κολλήσουν την ίωση που εσείς στείλατε σχολείο. 

Γιατί δυστυχώς οι ιώσεις εξαπλώνονται με ταχύτητα γαζέλας μέσω του βήχα και του φτερνίσματος. Κι εμένα εντάξει, έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέω στα παιδιά μου να πλένουν τα χέρια τους τακτικά, εσείς μάθατε στα παιδιά σας να καλύπτουν τη μύτη και το στόμα τους με ένα χαρτομάντιλο όταν βήχουν ή φταρνίζονται, ή έστω να φέρνουν τον αγκώνα στο πρόσωπό τους, και όχι τα χέρια τους, ώστε να μην μεταφέρονται με τον αέρα τα όποια μικρόβια; Γιατί έτσι απλά και εύκολα ξεκινούν οι ιώσεις κάθε φθινόπωρο και μας ταλαιπωρούν όλους, μικρούς και μεγάλους, μέχρι να ανθίσουν οι αμυγδαλιές και βάλε..

Δεν νομίζω ότι ζητάω πολλά και συμπαθάτε μας αν κάποιους/κάποιες σας στενοχώρησα λιγουλάκι. 
Αλλά έτσι έχουν τα πράγματα, και για καλό των δικών μας πρώτα απ’ όλα παιδιών, καλά θα κάνουμε να είμαστε πιο υπεύθυνοι σε θέματα υγείας. Φτιάξτε του ένα τσαγάκι, ένα φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκάλι, δείτε το σαν ευκαιρία να παίξετε εκείνο το επιτραπέζιο που τόσο καιρό σας παρακαλά, αλλά ποτέ δεν προλαβαίνετε. 
Όχι τίποτα άλλο, μπας και εξασφαλίσουμε κι εμείς καμιά μέρα παραπάνω άδεια για τις καλοκαιρινές μας διακοπές 😉

πηγή

eimaimama.gr 
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι