Είναι κάτι συνήθειες ...

Είναι κάτι συνήθειες, που ντρεπόμαστε για αυτές.
Κάτι χούγια που προσπαθούμε να τα κρύψουμε.
Οι περισσότεροι προσπαθούμε να συμμαζευτούμε μπροστά σε τρίτους.
Άλλοι πάμε στη τουαλέτα, άλλοι ψάχνουμε καμιά γωνιά για να εκτονώσουμε την ... ανάγκη μας.

Αν, τώρα, παρ' ελπίδα, μας πιάσουν στα πράσα, τότε σκύβουμε το κεφάλι και ζητάμε συγγνώμη.

Αυτά, γίνονται στα «καλά» σπίτια, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να γίνονται.

Από αυτό το σημείο, μέχρι να επιδεικνύουμε τα κατορθώματά μας μπροστά στο παιδί, πάει πολύ.
Το λιγότερο είναι απαράδεκτο!

Ένα παιδί, που θα συνηθίσει και θα μάθει τις αγενείς, τις άσχημες συνήθειες μας, ώς κάτι το φυσιολογικό, είναι βέβαιο ότι θα τις υιοθετήσει κιόλας.

Τώρα, αν αυτές τις συνήθειες, τις κάνουμε και τσίρκο, βάζοντας το παιδί να τις επαναλαμβάνει και να γελάμε γεμάτοι υπερηφάνεια για τα κατορθώματά μας, τότε έχουμε ξεφύγει.

Η καλή αγωγή, η ευγενική συμπεριφορά, δεν είναι υπόθεση που αφορά μόνο τρίτους.Αφορά κάθε στιγμή, εντός και εκτός της οικογένειας.

Θυμάμαι, στο παλιές εποχές, αν γινόμασταν μάρτυρες, κάποιας «ατυχούς» στιγμής του πατέρα, τότε ντρεπόμασταν εμείς, επειδή ήμασταν παρόντες και φέραμε σε δύσκολη θέση τον πατέρα μας.

Η ευγένεια, η καλή συμπεριφορά, η ενδεδειγμένη αγωγή είναι μόνιμη υπόθεση, είναι στάση ζωής και όχι μόνο μπροστά σε τρίτους και εκτός οικογένειας, επειδή αυτό δεν ... παίζει.

Ή έχουμε αγωγή παντού, ή δεν έχουμε καθόλου και η αγωγή δίδεται, πλάθεται και διαμορφώνεται από το σπίτι μας.

Το Χαμομηλάκι