Ροδαρές: Οι Αναμνήσεις που δεν παίρνει ο Κορωνοϊός

Οι ροδαρές! Ένα κομμάτι από το παζλ που "έντυσε" με μυρωδιές, γλύκα και αγάπη τα παιδικά μας όνειρα. 

Είναι χρόνια πια που δεν τις φτιάχνουμε και φέτος δε θα τις πάρουμε ούτε φτιαγμένες από άλλα χέρια την Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης.

Της Μαρίας Καλλέργη

Ο κορωνοϊός μας έκλεισε στα σπίτια μας, έκλεισε και τις εκκλησιές και ποιός ξέρει τι μας φέρνει ακόμα, αφού οι επιστήμονες λένε πως είμαστε ακόμα στην αρχή.

Εκείνο που σίγουρα δεν μπορεί να μας πάρει κανείς, και ούτε ο κορωνοιός, όσο είμαστε ζωντανοί είναι οι αναμνήσεις μας.

Και αυτές ξεπετάχτηκαν μαζί με αρώματα σήμερα, μέρα που θα τις φτιάχναμε εκεί στο χωριό μου.
Η προετοιμασία λοιπόν, άρχιζε από την προηγούμενη μέρα καθώς γυρίζαμε με τα πανεράκια μας το χωριό να μαζέψουμε τα λουλουδάκια που θα τις φτιάχναμε.

Κι οι νοικοκυρές μας περίμεναν, και γαλαντόμες καθώς ήταν άδειαζαν κήπους και γλάστρες για να δώσουν τα καλύτερα τους λουλούδια για τις ροδαρές. 

Κρινάκια, ζουμπούλια ακόμα και αθάνατος βασιλικός προφυλαγμένος καλά σε μια γωνιά της αυλής από τις καιρικές συνθήκες.

Και μετά το βράδυ του Σαββάτου γίνονταν η μεγάλη μάζωξη, στο σπίτι του παππού όπως πάντα. Όλα μοσχοβολούσαν λουλούδια κι Άνοιξη. Ευλάβεια και κατάνυξη για τη Σταυροπροσκύνηση. 

Κι εμείς εκεί με τα μικρά μας χεράκια, πιάναμε τα λουλουδάκια τα κόβαμε τα "ταιριάζαμε" και τα δέναμε. Βάζαμε κι ένα κομμάτι αρισμαρί.

Κι η λεκανίδα με το νερό, που έμπαιναν για να διατηρηθούν όλο και γέμιζει. Τι κι αν μαζευόμαστε νωρίς για να τελειώσουμε και νωρίς; Πάντα περασμένα μεσάνυχτα φεύγαμε για τα σπίτια μας. 

Κι άντε μετά οι σκέψεις να μη σε αφήνουν να κοιμηθείς. Σχεδόν άυπνοι ακούγαμε την πρώτη καμπάνα και τρέχαμε στο σπίτι του παππού να πάρουμε τις ροδαρές.

Μισονυσταγμένοι και μισοκοιμισμένοι, η αλήθεια είναι, ακούγαμε τη λειτουργία και περιμέναμε την ώρα που θα μοιράζαμε τις ροδαρές. Τι χαρά ήταν αυτή! Τι ευτυχία!

Εκείνη η ανάμνηση δεν είναι απλώς μια ανάμνηση από μια πράξη θρησκευτική. 

Είναι η ζωή που άλλαξε, δραματικά πλέον και δεν ξέρουμε πόσο ακόμη μέχρι να τελειώσει η πανδημία του κορωνοιού. 

Είναι οι άνθρωποι που έφυγαν κι αυτοί που ήρθαν. 

Και οι γλυκές παιδικές μας αναμνήσεις, με αρώματα λουλουδιών, που κανείς δεν μπορεί να μας τις πάρει.

maleviziotis

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι