Το Πάσχα του ... Κοκού

Είχαμε έρθει πριν τα μέσα του Μαρτίου στο εξοχικό μας, για να κάνουμε καμιά δουλίτσα για το Πάσχα που θα 'ρχόταν.
Που να ξέραμε ότι δεν έρθει ...

Ανάμεσα στις δουλειές ήταν και η αναβάθμιση της ψησταριάς. Νέα έκδοση. Release 2.0, επειδή η παλιά ήταν ετοιμόρροπη.
Πέρυσι ψήσαμε με υποστυλώματα από κάτω, μη μας φύγει το αρνί.

Ξεμείναμε λοιπόν εδώ και αποφασίσαμε να μείνουμε μέχρι ... τέλους.
Δυο εμείς και τρεις και ο κούκος στη γειτονιά.
Νέκρα που λέτε.

Ααα, για την ψησταριά, αγόρασε και ο γείτονας που δεν είχε. Πήραμε δηλαδή δύο με έκπτωση.
Προχτές μου λέει:
— Θα βάλεις αρνί;
— Όχι του λέω, ποιος να το φάει.
Από μακρυά όλα αυτά τώρα, μη μας πιάσει και ο Τσιόδρας. 
Αυτός είναι και μόνιμος κάτοικος εδώ με την γυναίκα του και τα δυο του παιδάκια..
— Εσύ θα βάλεις;
— Εγώ το παρήγγειλα.
— Καλά και ποιος θα το φάει; Θα έρθει κόσμος;
— Όχι, κανείς,
— Ε, τότε; Πως θα το φάτε το αρνί;
— Το είχα τάμα, να πάρω ψησταριά και να ψήσω ένα αρνί!
— Εντάξει τότε, λέω, Καλή Ανάσταση!
...
— Αααα, να σου πω και κάτι;
— Πες.
— Εγώ αρνί δεν τρώω.
— !!!
Το τάμα τάμα λοιπόν, ανεξαρτήτως κορωνοϊού, Τσιόδρα, Χαρδαλιά και ... ορέξεως.

---------------------

Το βραδάκι χτυπάει το κινητό. Άγνωστο το νούμερο. Το σηκώνω και ακούω:
— Καλησπέρα, είμαι ο Γιάννης και μένω παραδίπλα, αλλά έχω αποκλειστεί στην Ολυμπία.
— Μάλιστα. Χρόνια Πολλά και τέτοια.
— Να σου πω, μου λέει, εκεί στο κτήμα μου είναι το σκυλάκι μου, έρχομαι και το φροντίζω συχνά πυκνά, αλλά τώρα είμαι μακριά και δεν μπορώ να έρθω. Του είχα βάλει φαγητό για κανένα μήνα, και νεράκι να στάζει η βρύση, αλλά ανησυχώ. Μήπως θα μπορούσες να ρίξεις μια ματιά και να δεις πως πάει;
— Βεβαίως λέω. Μείνε ήσυχος.
— Γεια. 
— Γεια και Καλή Ανάσταση.

Φτιάξαμε φαγητό λοιπόν, μαγειρευτό παρακαλώ και το πήγαμε. Φυσικά, είχαμε φροντίσει να στείλουμε μήνυμα, για τους αναξιοπαθούντες, για να βγούμε από την αυλή, μη μας πιάσει και κανένας ευσυνείδητος χωροφύλακας.

Πηγαίνοντας το φαγητό, μας βλέπει ο γείτονας με την ψησταριά, ο δεύτερος κούκος από τους τρεις.
— Που πάτε;
— Το και το, του λέμε.
— Λοιπόν, να πάω να του πάρω δέκα κιλά τροφή να έχει να πορεύεται; (Με το μήνυμα περί τροφοδοσίας εννοείται).
— Όχι ακόμη, άμα φύγουμε εμείς, αναλαμβάνεις εσύ.
— Εντάξει μας λέει. Το οργανώσαμε.

Πήγαμε στο σκυλάκι. Καλά ήτανε, του δώσαμε το φαγάκι του. Όρμηξε και άρχισε να τρώει. Του βγάλαμε και αναμνηστικές φωτογραφίες και τις στείλαμε στον Γιάννη. Τον πήραμε και τηλέφωνο, του τα είπαμε όλα να ησυχάσει ο άνθρωπος.
— Πως το λένε το σκυλάκι βρε Γιάννη;
— Κοκό, είπε χαμογελαστά.

Κοκό λοιπόν, όπως λέμε Coco Chanel και λοιπά τοιαύτα.

Εκείνη την ώρα, πέρασε και ένα αυτοκίνητο και σταμάτησε. Δεν βγήκε βέβαια από το αυτοκίνητο, επειδή είναι τα μέτρα του Τσιόδρα - Χαρδαλιά.
— Τι κάνετε εκεί; μας λέει
Του τα εξηγήσαμε όλα, με το νι και με το σίγμα. Και μας είπε:
— Λοιπόν, μείνετε ήσυχοι, θα το έχω χορτάτο το σκυλί! Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση.

Ήταν ο τρίτος από τους κούκους.
Και ο Κοκός, ως άλλο βασιλόπουλο, θα περάσει το Πάσχα του και τον Κορωνοϊό του μες στη χλίδα και την ... καλοπέραση.

------------------------------------

Το συμπέρασμα είναι, αγαπητοί μου φίλοι, ότι ο Έλληνας ψοφάει για αλληλεγγύη. Αυτό έκανε και αυτό κάνει πάντα. Τον Ξένιο Δία εφηύρε για να τιμάει οικείους και ξένους. 

Και μετά ήρθε η Ορθοδοξία και δεν χρειάστηκαν άλλες εφευρέσεις, επειδή η Αλληλεγγύη είναι συστατικό της, είναι ο πρώτος της νόμος. Έτσι νικιέται ο κορωνοϊός, με την Αλληλεγγύη. 

«Μη σκιάζεστε στα σκότη».

Είναι μια γερόντισσα από την Κρήτη και ζει σε ένα μοναστήρι στην Κύπρο. Είπε λοιπόν η Γερόντισσα της Κρήτης: 

«Την Μεγάλη Παρασκευή, μαζί με τον Χριστό θα σταυρωθεί και ο ιός, ο Χριστός γελάει με τα σχέδια τους, γιατί τίποτε δεν πρόκειται να τους βγει». 

Αυτά γραμμένα και δημοσιευμένα πριν. 
Και χτες λοιπόν, πρώτη είδηση στην ΕΡΤ, στο δελτίο των 15.00, ανακοινώθηκε ότι βρέθηκε το φάρμακο κατά του κορωνοϊού. Το βράδυ η είδηση δεν «έπαιξε» στις ειδήσεις, κατέβηκε και ας την είπε και το CNN. 

Αυτά, για να μη φοβόμαστε, επειδή έτσι κι αλλιώς η Ανάσταση αίρει τον φόβο το θανάτου.

Απόψε λοιπόν, έχουμε Ανάσταση. 
Είναι βέβαιο ότι ο Χριστός θα αναστηθεί, σημασία έχει εμείς να έχουμε Καλή Ανάσταση, που πάει να πει, να κουνήσουμε το κεφάλι μας, να φύγει το νέφος που το κουκουλώνει, να ελευθερωθούμε, να δούμε την Αλήθεια και το Φως.

Ας καταλάβουμε μόνο, από όλη αυτή την περιπέτεια, ότι δεν είμαστε τίποτε, ένα τσακ γίνεται και πάει όλος ο ντουνιάς. 
Ούτε σεισμοί, ούτε καταποντισμοί, ένας τόσος δα ιός αρκεί για να μάθουμε ότι δεν είμαστε τίποτε, ούτε εμείς ούτε διάφοροι πρωθυπουργοί. 
Αυτό είναι το ψυχωφέλιμον της ιστορίας και μακάρι να πιάσει τόπο.

Καλή Ανάσταση, συγκελιώτεςκαι συγκελιώτισσες και σε σας και στον ... Κοκό.

Το Χαμομηλάκι