Κάπως έτσι, καταστρέφουμε τα παιδιά μας.

Κάπως έτσι, φτιάχνουμε ανθρώπους ανίκανους να αγαπήσουν και να αγαπηθούν:

Να ζήσεις πρώτα τη ζωή σου
Να αποκτήσεις εμπειρίες. Να μην βιαστείς να εγκλωβιστείς μέσα σε μία σχέση. Να ζήσεις τη ζωή σου. Να αλλάξεις συντρόφους, να γνωρίσεις ανθρώπους διαφορετικούς. Άνθρωπος που δεν την έχει ζήσει τη ζωή, βγάζει στερητικά. Εσύ λοιπόν, να μην βιαστείς.

Nino Chakvetadze (Georgian Painter)

Κοίτα να περάσεις καλά τώρα, και κάποια στιγμή, θα βρεις έναν άνθρωπο να νοικοκυρευτείς, να ζήσετε μαζί το υπόλοιπο σας.
Μην βάζεις στο κεφάλι σου υποχρεώσεις από τώρα. Κοίτα πρώτα να χορτάσεις από τα όσα έζησες, να γεμίσεις, για να μπορέσεις μετά να είσαι εντάξει. Για να μην ψάχνεσαι. Για να μπορέσεις να στεριώσεις.

Αυτά λέμε στα παιδιά μας…
Και κάπως έτσι, φτιάχνουμε ανθρώπους μαλθακούς, ανίκανους να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. 

Δαιμονοποιούμε στα μάτια τους τις σχέσεις λες και πρόκειται για κάποιου είδους καταδίκη. 

Τα μαθαίνουμε πως να προσεγγίζουνε τον άλλον άνθρωπο καθαρά ηδονιστικά, κερδοσκοπικά. 

Προστατεύουμε και τρέφουμε το εγώ τους, ωθώντας τα σε μια νοοτροπία, "ό,τι αρπάξεις", χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς συνέπειες, χωρίς προσπάθεια. 

Και ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι αυτά τα παιδιά, κάποια στιγμή, αφού κάνουν το κύκλο τους, θα στεριώσουν σε μια σχέση.

Πώς; Πως θα συμβεί αυτό; 

Πώς αφού τα έχουμε ευνουχίσει; 

Πώς αφού ποτές δεν πάλεψαν, να μάθουν να αγαπούν, να μάθουν με τον άλλον άνθρωπο να μοιράζονται, να συνυπάρχουν;

Τα καταστρέφουμε τα παιδιά μας.
Και όχι σε σχέση δε θα μπορέσουν να σταθούν ποτέ, αλλά ούτε και στην ζωή την ίδια.

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος M.Sc.

e-psyxologos

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι