Η Γιαγιά μου η Βασιλική: Η Αθόρυβη Αγάπη

Είχα την ευτυχία να μεγαλώσω μαζί σου. Τα τρία μικρά δωμάτια του σπιτιού μας στέγαζαν μια οικογένεια 6μελή και σένα, αγαπημένη μου γιαγιά.

Στα χρόνια μου τα παιδικά, αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου η διακριτική σου παρουσία, η αθόρυβη προσφορά σου, η αμέριστη αγάπη σου.

Σε βλέπω να πλέκεις, να πλέκεις τα χειμωνιάτικά μας μπλουζιά ακούραστα, και δίπλα σου εμείς να μη χορταίνουμε τα όμορφα χρώματα και να παρακολουθούμε τον τρόπο που τα αδύνατα χεράκια σου έπιαναν το δίχρωμο πάντα μαλλί και συνταίριαζαν πλέξεις διαφορετικές. 

Και το πλέξιμο πλεκόταν με ιστορίες, πολλές ιστορίες για τα δικά σου παιδικάτα, για τα δύσκολα, για τις στιγμές σου τις όμορφες, για του κόσμου τα άδικα.....

Και το μυαλό μου ταξίδευε και σε έβλεπα, ναι, σ' "έβλεπα" στα τοτινά σου χρόνια να παλεύεις παλληκαρήσια και έπαιρνα μαθήματα ζωής.

Κάθε που έπιανε το κρύο του χειμώνα δεν ήταν μόνο τα μπλουζιά σου που μας ζέσταιναν, ήταν η αγάπη που τα 'χες ποτισμένα.

Θυμάμαι....

Στα χρόνια της χούντας σπινά - σπινά*και τρυφερά μου ΄λεγες πως Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που αγαπάει Θεό, Πατρίδα και το Δίκιο και αυτές σου οι κουβέντες ειπωμένες με καρδιά, σφράγισαν όλη μου τη ζωή... 

και μου 'λεγες για τον Λευτεράκη**, και γέμιζες την ψυχή μου με αγάπη για την Δημοκρατία και το μυαλό μου με την επιθυμία να μάθω, να μάθω την Ιστορία μας...

Πολλά ακόμα έχω να σου πω... αλλά για σήμερα θα μείνω σ' αυτά

και σε ένα ακόμα:

Σε αγαπάω, γιαγιά Βασιλική, σε αγαπάω και σε ευχαριστώ....

Το Χαμομηλάκι

* με σιγανή φωνή
** τον Ελευθέριο Βενιζέλο