Μονάχα μια ουλή...

Δεν το ξέρω, το τί πέρασες στη ζωή σου Άνθρωπε.
Δεν ξέρω, το πόνο τον βαθύ, που ίσως κάποτε, έχεις βιώσει.
Καμμιά φορά, υποψιάζομαι, καθώς μαζί μιλάμε.
Ίσως μάλιστα να προσπαθήσω, λίγο πιο κοντά να έρθω.

Είναι οι φορές αυτές, που ξαφνικά ο δικός μου ο σταυρός, 

ο πόνος ο δικός μου, μοιάζει ανύπαρκτος. 

Τόσο μα τόσο, να είναι μικρός.
Δεν είναι ότι αισθάνομαι τυχερός. Όχι.
Μάλλον μουδιασμένος.
Ίσως άλλωστε, να στο ‘χω κάπου ξαναπεί…

Δεν έχω, για το γιατί σου, απάντηση Άνθρωπε.
Νομίζω πως κανείς, στου πόνου το γιατί, ξεκάθαρα δεν μπορεί να απαντήσει.

Αν το επιτρέπεις όμως, άσε με για την πληγή δυο λόγια να σου πω.
Είναι αυτά που πέρασες και πόνο σου προξένησαν, σαν ένα κόψιμο βαθύ στο χέρι Άνθρωπε.
Η αιτία αδιάφορη.
Ίσως, γιατί, να μην υπάρχει.

Πονάει το κόψιμο Άνθρωπε. Πονάει πολύ.
Καθάρισε το, όσο μπορείς, και με χέρια βρώμικα μην το σκαλίζεις. 

Άσε ύστερα τον χρόνο να κάνει τη δουλειά του.
Θα περάσει ο καιρός. Και ο πόνος θα το δεις, σιγά σιγά, λιγότερος θα γίνει.
Και θα 'ρθει εκείνη η μέρα που πια δεν θα πονάς.
Θα ναι το κόψιμο εκείνο, μια ουλή.
Μονάχα μια ουλή.
Τον πόνο τον οποίο κάποτες πέρασες, να σου θυμίζει.

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι