Άκου το παιδί σου

Είναι πάρα πολύ δύσκολο να ακούς το παιδί σου να σου λέει ότι κάποιος το έχει παρενοχλήσει σεξουαλικά, έστω και με μια υπόνοια. Πώς να το δεχτείς; Και τι να κάνεις μετά;

Γράφει η Ζωή Γιαννελέρ

Αλήθεια, έχετε συζητήσει ποτέ με φίλους σας για προσωπικές εμπειρίες σεξουαλικής παρενόχλησης; Για οτιδήποτε μπορεί να περιλαμβάνεται μέσα σε αυτό, από το πιο "λίγο" (δεν πιστεύω ότι υπάρχει λίγο) μέχρι το πιο πολύ.

Για δοκιμάστε το και θα εκπλαγείτε. Το me too τελικά είναι πολύ περισσότερο me too από ό,τι θέλουμε να πιστεύουμε και δεν ομολογούμε. Τουλάχιστον οι περισσότεροι έχουμε μια τέτοια εμπειρία.

Και δε μιλάω για ολοκληρωμένο βιασμό. Αναφέρομαι στις πιο "απλές", τις "καθημερινές" περιπτώσεις παρενόχλησης, που συμβαίνουν και στις "καλύτερες οικογένειες". 

Που όμως μια χαρά εγκληματικές είναι, αφού τραυματίζουν μια παιδική ψυχή.

Για σκεφτείτε.. ή θυμηθείτε.. Είναι ο ενήλικας του περιβάλλοντος που βλέπει το μικρό, γλυκό, όμορφο παιδάκι, κορίτσι ή αγόρι, δεν έχει σημασία, και του κάνει μια ωραία αγκαλιά φιλική, οικογενειακή. Απλά.. αυτή η αγκαλιά είναι λίγο παραπάνω "ωραία", λίγο πιο "χειροπιαστή", λίγο πιο "ζωντανή". 

Είναι κι ένα χάδι κάπως διαφορετικό, ένα τσιμπηματάκι, ένα χτυπηματάκι, διάφορα τέτοια λίγο "διαφορετικά".... 

Αλλά από αγάπη βρε παιδί μου, από έναν άνθρωπο "δικό" μας, σαν να είναι η μαμά ή ο μπαμπάς, τίποτε παραπάνω..

Γιατί όμως το παιδάκι δε νιώθει καλά μ΄αυτό; 

Γιατί ενστικτωδώς κάτι δεν του αρέσει; 

Γιατί η μαμά κι ο μπαμπάς δεν το βλέπουν; 

Και τώρα το παιδάκι τι να πει; 

Να τους το πει; Ότι κάτι το ενοχλεί, ότι δε θέλει; 

Αυτό. ΔΕ ΘΕΛΕΙ!

Κι αν τελικά πει ότι κάπως του φαίνεται αυτή η επαφή, ότι κάτι περίεργο έχει, τι θα πει ο γονιός; Τι έλεγε μέχρι τώρα; Το γνωστό, το συνηθισμένο: Μα είναι φίλος μας, είναι ο ξάδερφος σου, ο δάσκαλος σου, ο προπονητής σου! και γενικά κάποιος υπεράνω πάσης υποψίας, ενώ εσύ είσαι ένα παιδί που απλώς δεν ξέρει τίποτα. Μπορεί να είσαι και ένα αγενές παιδί.

Έρχεται τώρα εδώ να προστεθεί και η ενοχή, η ντροπή. Ακόμη κι αν είναι πολύ μικρό ένα παιδί, νιώθει πως εκείνο είναι ένοχο για τη συμπεριφορά του ενήλικα. 

Έχει τη ντροπή μέσα του. Γιατί; Μα γιατί του την καλλιέργησαν. Πάλι οι γονείς. Και οι γιαγιάδες και οι παππούδες. Και η κοινωνία ολόκληρη. Ειδικά στα κορίτσια. 

Μεγαλώνουν με την ενοχή, τόσο, που λες και είναι έμφυτη. Δεν είναι. Τους την εμφύτευσαν κάποια στιγμή άλλοι. Εσύ είσαι κορίτσι και τα κορίτσια δεν κάθονται έτσι. Τα καλά κορίτσια δε φοράνε τέτοιες φούστες. Τα κορίτσια δε μιλάνε έτσι. Τα σωστά κορίτσια δε χορεύουν έτσι. Κι ένα σωρό άλλα πράγματα που ΔΕΝ κάνουν τα κορίτσια. Κι αν είναι και λίγο παραπάνω όμορφα, εκείνα κι αν νιώθουν ενοχή. Ενοχή για την ομορφιά τους. Πόσο πιο εγκληματική να γίνει μια κοινωνία;

Όλοι όσοι έχουν ζήσει περιστατικά παρενόχλησης, όλοι, κορίτσια και αγόρια, έχουν νιώσει ντροπή να το αναφέρουν, ακριβώς γιατί αισθάνθηκαν ενοχή. Αισθάνθηκαν ότι εκείνοι έφταιγαν, επειδή ήταν όμορφα, τρυφερά, γλυκά παιδάκια. Αν δεν ήταν έτσι, το κακό δε θα γινόταν.

Ντρέπονται λοιπόν να το πουν στους γονείς και φοβούνται ότι θα τα μαλώσουν. Καλύτερη η σιωπή..

Είναι και η άλλη πιθανότητα. Το να το πει το παιδί στους γονείς κι εκείνοι να αντιδράσουν βίαια ως προς τον ενήλικα. Δηλαδή, ακριβώς επειδή σοκάρονται με αυτό που ακούν, να απειλήσουν ότι θα κάνουν κακό σ’ εκείνον που έκανε κακό στο παιδί τους. Κι άλλη, επιπλέον ενοχή λοιπόν εδώ, να μη γίνεις εσύ η αιτία κάποιου άλλου κακού. Σιωπή και πάλι..

Θέλω να πω ότι είναι πολύ δύσκολη η σωστή αντιμετώπιση και διαχείριση από τους γονείς. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να ακούς το παιδί σου να σου λέει ότι κάποιος το έχει παρενοχλήσει σεξουαλικά, έστω και με μια υπόνοια. Πώς να το δεχτείς; Και τι να κάνεις μετά; 

Η δύσκολη λύση είναι να δείξεις ψυχραιμία και να ΑΚΟΥΣΕΙΣ το παιδί συ.

Δε θα τους πούμε λοιπόν εμείς ποιος θα τα αγκαλιάσει και θα τα φιλήσει, ποιος θα τα χαϊδέψει, ποιος θα παίξει μαζί τους και πώς. Εκείνα θα το αποφασίζουν κάθε φορά αυτό, εκείνα μόνα τους. 

Αυτό που εμείς οφείλουμε να τους μάθουμε από την αρχή είναι πως το μόνο κριτήριο για το σε ποιον θα επιτρέψουν την εγγύτητα και την επαφή είναι το αν εκείνα θέλουν ή όχι και το πώς αισθάνονται με αυτό.

Τι μας κάνει εντύπωση σε όλα αυτά; Για δείτε το, είναι μια απόλυτα λογική και προβλεπόμενη εξέλιξη. Ξεκινάει από τη γλυκιά μας οικογένεια, την εγκλωβισμένη στα καταστροφικά για χρόνια κατεστημένα μιας δυσλειτουργικής (καχεκτικής) κοινωνίας. Στα σίγουρα άθελά της, εγκληματικά ωστόσο “πρέπει’.

Να μεγαλώσουμε λοιπόν αλλιώς τα παιδιά μας. Αυτή είναι η λύση. Αυτή είναι και η απαίτηση. Να μη δημιουργήσουμε άλλους ανθρώπους που είτε θα κακοποιούν είτε θα υφίστανται κακοποίηση. Εμείς, που τώρα είμαστε γονείς, όσοι θα γίνουν γονείς από δω και πέρα, έχουμε τεράστια ευθύνη και τεράστια δύναμη στα χέρια μας. Γιατί πλάθουμε ανθρώπους. Πλάθουμε τους πολίτες της αυριανής κοινωνίας. 

Ποια μεγαλύτερη ανάληψη ευθύνης από αυτήν; 

Ποιο έργο σημαντικότερο; 

Ποιος ρόλος καθοριστικότερος;

Η θέση μας δεν είναι στον καναπέ, να καθόμαστε και να παρακολουθούμε τα σενάρια των παρενοχλήσεων και των κακοποιήσεων στην τηλεόραση, στο internet και τα social media. Αυτό που εκεί ξεκινά ως ενημέρωση πολύ γρήγορα γίνεται ένα πικάντικο κουτσομπολιό και μόνο ως τέτοιο εξελίσσεται...

Η θέση μας είναι δίπλα στα παιδιά. 

Στα σχολεία τους, στις ομάδες τους, στην καθημερινή τους ζωή. 

Να συζητάμε μαζί τους γι’ αυτά τα θέματα από πολύ μικρή ακόμη ηλικία, να συμμετέχουμε σε δράσεις και ενημερώσεις στο σχολικό περιβάλλον. 

Να τους καλλιεργήσουμε από την πρώτη στιγμή της γέννησής τους την πίστη σ’ αυτό που πραγματικά είναι : προσωπικότητες με απόλυτη και αδιαμφισβήτητη αξία.

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι