Τι μένει τελικά; / Καληνύχτα σας...

Μπορείς να ξεγελάσεις όλον τον κόσμο άμα το θέλεις. 

Τον εαυτό σου όμως όχι, δεν θα τα καταφέρεις ποτέ.

Γι αυτό και επιλέγεις να μην σε σκαλίζεις και πολύ-πολύ, για αυτό και σε τρομάζει η παρέα με εσένα.

Πες μου, αν βγάλεις από πάνω σου όλα τα φτιασιδώματα, όλα τα περιτυλίγματα, τι μένει στη τελική;

Αν βγάλεις τις συνήθειες, τα γλέντια, τη δουλειά, τα αξιώματα, τα μπράβο, τους επαίνους, τι θέσεις, την εικόνα που προσπαθείς να έχουν οι άλλοι για σένα, όλα, όλα…

Τι μένει; Το αντέχεις αυτό που μένει;
Αυτό είσαι. Αυτό που μένει πάντοτε στο τέλος.

Όχι. Δεν είναι αυτό για να στεναχωρηθείς. Για να ενεργοποιηθείς είναι. Για να ζήσεις.

Μπέρδεψες το περνάω καλά, με το ίδιο το καλό, με την ίδια την Zωή. Μα αυτό δεν φτάνει. Δεν σου φτάνει. 

Για αυτό συνέχεια θέλεις, μανιωδώς, και άλλο, και άλλο, από όλα αυτά που σε κρατάν εγκλωβισμένο. Δεν κοντοστέκεσαι να αφουγκραστείς τον εαυτό σου. 

Μπουκώνεις την ψυχή σου. Και έτσι ζαλισμένος, προσπαθείς να πορευθείς. Σε όλους έξω υποκριτικά χαρούμενος, και μέσα σου νεκρός.

Μα που πας έτσι;
Θα περάσει μια ολόκληρη ζωή, και δεν θα έχεις ζήσει.

Στάσου λίγο. Ηρέμησε. Μόνος. Κάνε φίλη σου την ησυχία. 

Αυτή θα γεννήσει προσευχή. Μην την εμποδίσεις. 

Η προσευχή με τη σειρά της, θα λεπτύνει, θα μαλακώσει την ψυχή σου. Και τότε θα νιώσεις κάποιες πρώτες σπίθες για πραγματική ζωή.

Μην νομίζεις. Μια από τα ίδια και εγώ. Να εδώ, με τους δικούς μου δαίμονες παλεύω…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι