Κάποτε... σήμερα...

Κάποτε, ήσουν μόνη, ελεύθερη και γκρίνιαζες ότι δεν ξεκουράζεσαι καθόλου.
Σήμερα, με άντρα, παιδιά, σπίτι, σκυλιά, γατιά, δουλειές, υποχρεώσεις, ξεκλέβεις κάνα εικοσάλεπτο να κλείσεις λίγο τα μάτια σου και είσαι και ευχαριστημένη…

Κάποτε, είχες μόνο τη πάρτη σου και παραπονιόσουν πως δεν σου φτάνουν τα λεφτά.
Σήμερα, στύβεις το λίγο και βγάζεις από αυτό πολύ για όλους. 

Και λες και δόξα τω Θεώ από πάνω…

Κάποτε, τα όνειρα σου, οι στόχοι σου, τα θέλω σου, ήταν οι μόνες σου προτεραιότητες και παρ' όλα αυτά αγκομαχούσες… Σου φαινότανε βουνό…
Τώρα, βάζεις πλάτη, θυσία γίνεσαι, για να πραγματοποιηθούν τα όνειρα των παιδιών σου… 

Και το κάνεις με χαρά.

Βλέπεις πως αλλάζουν οι καιροί; 

Βλέπεις πως μαθαίνεις να εκτιμάς, όταν τα πράγματα ζορίζουν;

Κάποτε ήμασταν αχάριστοι… Όλοι μας.
Ας ελπίσουμε, να μην ξανακάνουμε το ίδιο λάθος τώρα.

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι