Υπάρχουν και τα παιδιά που δεν μετράνε τα καλοκαίρια με παγωτά και βουτιές

Κάθε φορά που μας συμβαίνει μια αναποδιά, σκεφτόμαστε “μα τι έχω κάνει και τα περνάω αυτά;”

Και κάθε φορά που η αναποδιά επαναλαμβάνεται, αναρωτιόμαστε και πάλι “γιατί σε μένα αυτό τώρα;”
Πάντα γκρινιάζουμε για τα άσχημα που μας τυχαίνουν. Για τα όμορφα δεν έχω ακούσει κανέναν να πει κάτι.
Αναρωτηθήκαμε ποτέ τι τόσο καλό έχουμε κάνει, ώστε να αξίζουμε τα ωραία πράγματα στη ζωή μας;
Τους αγαπημένους φίλους, την όμορφη σχέση, το ζεστό σπίτι, την γλυκιά οικογένεια, τα αξέχαστα παιδικά χρόνια….
Παιδικά χρόνια… παιδιά….
Δεν είναι υπέροχο να είσαι παιδί;
Αυτή η ξεγνοιασιά, η ανεμελιά, η αγάπη των γονιών σου, ο παππούς και η γιαγιά να σε κακομαθαίνουν… Τα παιχνίδια στις παιδικές χαρές, οι τσακωμοί με τα αδέρφια και οι αγκαλιές αμέσως μετά…
Πόσο ωραίο είναι να είσαι παιδί αλήθεια!
Κι όμως δεν είναι όλα τα παιδιά τόσο τυχερά.
Υπάρχουν και κάποια παιδιά που δεν γνώρισαν ποτέ παιδική ηλικία.
Οι συνθήκες δεν τους επέτρεψαν να χαρούν την ανεμελιά όπως έπρεπε.

Είναι κάποια παιδιά που δεν έζησαν όπως τους άξιζε.
Δεν γνώρισαν την αγάπη των γονιών. Την ζεστή αγκαλιά της μητέρας, το μεγάλο, ειλικρινές χαμόγελο του πατέρα κάθε φορά που γυρνούσε από την δουλειά, όσο κουρασμένος και αν ήταν. 

Δεν τα πήγε ποτέ ο παππούς βόλτα στην θάλασσα να τους πει ιστορίες από τα δικά του παιδικά χρόνια. 

Ούτε πήγαν ποτέ με τη γιαγιά βόλτα στα μαγαζιά και μετά για παγωτό, σε εκείνο το φανταστικό μαγαζί, που τόσο πολύ λάτρευε από τα νιάτα της.

Είναι και κάποια παιδιά λοιπόν, που δεν γέλασαν όσο έπρεπε. Που δεν έπαιξαν όσο έπρεπε. Που δεν έζησαν όπως έπρεπε.
Είναι αυτά τα παιδιά που βρίσκονται στα ιδρύματα. 

Αυτά τα παιδιά που είναι είτε κακοποιημένα, είτε από φτωχές οικογένειες, είτε απλά εγκαταλελειμμένα. Αυτά τα παιδιά που κάποιοι άλλοι καθόρισαν τη ζωή τους, κάποιοι άλλοι αποφάσισαν για τη ζωή τους.
Αυτά τα παιδιά που αν τους δώσεις λίγη αγάπη, θα σου δώσουν όλο τον κόσμο τους απλόχερα. Χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς προαπαιτούμενα, χωρίς τίποτα… Έτσι απλά….

Κάποια παιδιά λοιπόν, δεν έχουν τίποτα δεδομένο και δεν περιμένουν τίποτα από κανέναν, γιατί βίωσαν την εγκατάλειψη στο πετσί τους και έχασαν νωρίς το χαμόγελό τους. Αυτά τα παιδιά αξίζουν πολλή αγάπη και αφοσίωση!

Έτσι λοιπόν, την επόμενη φορά που θα μας τύχει μια αναποδιά –όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή- ας σκεφτούμε το πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε ζήσει κάποια πράγματα έτσι όπως τα θέλαμε και έπρεπε!
Ας σκεφτούμε διπλά πριν καταραστούμε την ώρα και την στιγμή που γεννηθήκαμε και ταλαιπωρούμαστε έτσι, κι ας πούμε ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους εκείνους που μας κάνουν καθημερινά να γελάμε: γονείς, παππούδες, αδέρφια, φίλους..
Και στο τέλος ας πούμε κι ένα μπράβο στον εαυτό μας που –μάλλον- έκανε κάτι πολύ καλό για να τα αξίζει όλα αυτά!
Ένα μπράβο κι ένα χαμόγελο!

Γράφει η Δήμητρα Διακάκη

LoveLetters
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι