Μη χτυπάτε τα παιδιά ... ή Τί μέλλει γενέσθαι

Μη χτυπάτε τα παιδιά με τις άστοχες και γεμάτες έπαρση κουβέντες σας.

Μη χτυπάτε τα παιδιά με το γεμάτο μίσος βλέμμα σας που διαπερνά το γυαλί της δημοσιότητάς σας.

Μη βαράτε τα δεκαπεντάχρονα. Αρκετά έχουν υποστεί μέχρι τώρα από την αδιαφορία και την επιπόλαιη στάση μας απέναντί τους.

Είναι θυμωμένα, επειδή από την κούνια τους τα κοροϊδέψαμε, τα εξαπατήσαμε.

Μην τα βρίζετε, δε φταίνε. Εμείς φταίμε, εμείς που τους κλέψαμε το όνειρο.

Έχουν θυμό, έχουν οργή, και με το δίκιο τους.

Τα χαλάσαμε όλα και ούτε μια συγγνώμη.

Τα καταστρέψαμε όλα και ούτε μια συγγνώμη.

Τους λέμε ότι αυτά είναι το μέλλον,  κοιτούν μπροστά και μέλλον δε βλέπουν

Μα τι έχουμε πάθει; Θράσος είναι; Αφέλεια; Τρέλα του μυαλού και τα απλά, τα απλούστατα δεν καταλαβαίνουμε;

Διέξοδο αναζητούν τα παιδιά.

Και εμείς; Άλλα αντ’ άλλων και ψάχνουμε άλλους να αποθέσουμε τις ευθύνες μας.

Λίγες και σταράτες κουβέντες ζητούν.

Και εμείς; Μπλαμπλαδισμός ατέλειωτος και ουσία καμία.

Μας συγχωρείτε παιδιά

Κάναμε λάθος, ξεφύγαμε. Και Θεό και αξίες άγρια καπηλευτήκαμε ή αποτάξαμε.

Και ξεχνώντας, σας ξεχάσαμε.

Σας υποτιμήσαμε.

Σας κλέψαμε τη  χαρά, την ελπίδα ότι η ζωή σας θα είναι καλύτερη από τη δική μας.

Κάναμε λάθη παιδιά, συγχωρέστε μας.

Δώστε μας μια ευκαιρία ακόμη, να ξαναφτιάξουμε μαζί με σας αυτά που καταστρέψαμε

Να σας δώσουμε ένα καλύτερο σχολείο

Καλύτερη παιδεία

Δώστε μας ακόμη μια ευκαιρία να θυμηθούμε πώς είναι να αγαπάς.

Είμαστε μεγάλοι και κάνουμε λάθη μεγάλα.

Παρασυρθήκαμε από το εύκολο χρήμα, την καλοπέραση, και στραβωθήκαμε.

Ξεφύγαμε από την ευθεία και η καρδιά μας πωρώθηκε.

Στο δικό μας παρόν, άπληστα ξοδέψαμε το δικό σας το μέλλον.

Παρακαλούμε παιδιά … συγχωρέστε μας

Αλλά ξέρουμε ότι μια συγγνώμη δεν φτάνει.

Τι μπορεί να συμβεί από εδώ και πέρα; Πως μπορούμε να φύγουμε απ’ αυτό το αδιέξοδο;

Κατά την γνώμη μας μπορούν να συμβούν τα εξής:

• Να χυθεί κι άλλο αίμα. Και τότε, όλοι, μουδιασμένοι, φοβισμένοι, να λουφάξουμε. Να γυρίσουμε στο μίζερο «πάγκο» μας.
• Να κατασταλεί η εξέγερση των νέων. Κανονικά. Τρόπους για την καταστολή, εμείς οι μεγάλοι έχουμε αρκετούς. Ξύλο, δικαστήρια, απειλές, φυλακές, στροφή της λαϊκής γνώμης εναντίον τους, επειδή «καταστρέφουν» τις περιουσίες. Έχουμε τρόπους. Μια κήρυξη της χώρα σε έκτακτη ανάγκη, μπουκάρει ο στρατός, απαγορεύεται η κυκλοφορία κλπ και η εξέγερση καταστέλλεται.
• Αν στην προηγούμενη περίπτωση, στείλουμε τα παιδιά μας, πίσω, με σκυμμένο το κεφάλι, τι καταφέραμε; Φέραμε την «τάξη» στην κοινωνία, αλλά σκοτώσαμε τα παιδιά μας. Καταστείλαμε το ελεύθερο πνεύμα τους, τους κάναμε υποτελείς. Επειδή όμως δε θέλουμε τέτοια παιδιά, δε θέλουμε υποτελείς αυριανούς πολίτες εκείνο που έχουμε να κάνουμε είναι το εξής:

Να ζητήσουμε συγγνώμη που θα συνοδεύεται από πρόθεση έργων εξόδου απ’ αυτό το τέλμα. Δυστυχώς, τα παιδιά δε θα μας εμπιστευθούν, επειδή χάσαμε την εμπιστοσύνη τους. Πρέπει να πείσουμε τους νέους ότι κάτι θα αλλάξει, ότι η εξέγερση τους δεν πήγε χαμένη. Για παράδειγμα, αύριο το πρωί, ο πρωθυπουργός να εξαγγείλει αύξηση του προϋπολογισμού για την Παιδεία στο 6% του ΑΕΠ, αν τα λέω σωστά, ή σε κάθε περίπτωση πάνω απ’ αυτό που υποσχέθηκε και δεν έκανε ποτέ, να τα πει στην Βουλή, να το περάσει στον προϋπολογισμό, να γίνει νόμος και μετά να σηκωθεί και να πάει στην Γκράβα, μόνος χωρίς συνοδεία για να πει, εκεί πρόσωπο με πρόσωπο στα παιδιά: «Σας εμπιστεύομαι, εμπιστευτείτε με κι εσείς. Έκανα λάθος, λάθη, συγγνώμη». Αυτό να κάνει, αλλιώς να σηκωθεί και να φύγει.