Ήταν θέλημα Θεού...

ἀρετὴ δὲ ἀδέσποτον, ἣν τιμῶν καὶ ἀτιμάζων πλέον καὶ ἔλαττον αὐτῆς ἕκαστος ἕξει. αἰτία ἑλομένου· θεὸς ἀναίτιος.

Πλάτωνα «Πολιτεία» 617e

Η αρετή δεν είναι κτήμα κανενός. Ο καθένας μας μετέχει της αρετής, περισσότερο ή λιγότερο, ανάλογα του πόσο την τιμά ή την περιφρονεί. 
Την ευθύνη φέρει αυτός που επιλέγει και όχι ο Θεός.

Τ’ άκουσες κύριε Κούγια;

Άκου θέλημα Θεού !! Από πού κι ως που κύριε Κούγια. Αν ήταν έτσι, δεν σας χρειαζόμαστε. Μας είστε άχρηστος. Δεν χρειάζομαι κανενός είδους υπεράσπιση. Αφού για τους φόνους ευθύνεται ο Θεός, προς τί οι δίκες, τα δικαστήρια κι οι καταδίκες;

Όλοι είμαστε κατά τεκμήριο αθώοι, αφού δεν ελέγχουμε τις πράξεις μας. Διαπληκτίζομαι, φεύγω, μπαίνω στο αυτοκίνητό μου, παρκάρω, βγαίνω έξω, βγάζω το πιστόλι μου και σπεύδω. Στήνομαι, παίρνω στάση, απλώνω, τεντώνω το χέρι μου και πυροβολώ. Έ; Και ; Τι φταίω; Θέλημα Θεού ήταν. Αυτός πήρε τη ζωή του παιδιού, που έβγαλε ή δεν έβγαλε γλώσσα. Εγώ απλά ήμουν ο φορέας της θέλησης Άλλου.

Κύριε Κούγια μου, κύριοι υπερασπιστές των κατηγορουμένων, κάθε κατηγορούμενος, κάθε υπόδικος έχει ανάγκη υπεράσπισης. Το  δικαιούται. Αλλά κύριοι συνήγοροι, τιμήστε την Αρετή. Τιμήστε την. Προστατέψτε τον κατηγορούμενο, αλλά μην ευτελίζετε τις αξίες.