Κωνσταντίνος Παλαιολόγος: Ο Στρατιώτης - Αυτοκράτορας

Αρνήθηκε να φορέσει αυτοκρατορικό ένδυμα

(κεντημένο με πετράδια και χρυσό), καθώς και το στέμμα.

Μπήκε στην Πόλη ως απλός στρατιώτης φορώντας μόνο τον πορφυρό μανδύα του

και πέθανε πολεμώντας.

Η Κωνσταντινούπολη το 1453 δεν ήταν η πόλη που ήταν κάποτε.

Ο πληθυσμός της την είχε εγκαταλείψει, είτε για να αποφύγει τον θάνατο είτε για να μην πεινάσει. Τις παραμονές της Άλωσης είχε λιγότερους από 50 χιλιάδες κατοίκους.

Στα τελευταία της όμως χρόνια υπό βυζαντινή κυριαρχία ήταν πολύ περισσότερο μια ιδέα, παρά μια πρωτεύουσα και μια αυτοκρατορική πόλη.

Ήταν ο φύλακας της ελληνορωμαϊκής παράδοσης, επάξιος αντιπρόσωπος της χριστιανικής ανατολής, στρατηγικός προμαχώνας της Ευρώπης.

Την αποφράδα Τρίτη λοιπόν, στις 29 του Μάη του 1453, ο άστεπτος Αυτοκράτορας δεν κατέθεσε τη ζωή του απλά για τη Βασιλεύουσα Πόλη, αλλά για το όραμα, για το όνειρο που υπήρξε η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, το Βυζάντιο, παραδίδοντάς το δια παντός στην Ιστορία.

Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολόγος .

.
Μια πόλη, η Πόλη που για 1129 χρόνια έζησε,

(τόσα, όσο καμιά άλλη, καμιά...),

και επιδρομές αλλοφύλων άντεξε, Περσών, Αβάρων και Αράβων και όλων των τοτεινών φυλών, και άντεξε διαμάχες και εμφυλίους,

δολοπλοκίες και κάθε λογής «βυζαντινισμούς» και πισωμαχαιρώματα...,

.

που θαυμαστό πολιτισμό σφυρηλάτησε

και περίφημη Τέχνη Ορθόδοξη γέννησε

και υψηλή Ορθόδοξη ποίηση...

και ομιλίες χρυσόστομες...

και των αρχαίων τα κείμενα διέσωσε,

.

που ζήλεψαν και φθόνησαν τη δόξα της πολλοί

και στο θρόνο της να καθίσουν διακαώς ποθούσαν,

που πόθο τους είχαν οι άνθρωποι οι απλοί

εις την Πόλιν (Istanbul και Ιsˈtambul) να πάνε,

.

αυτή η Πόλη

έπεσε... και οι λαοί να το πιστέψουν δεν ήθελαν

και έκαναν την πτώση της θρύλους και τραγούδια προφητικά

και μοιρολόγια ελπίδας.

.

Για αφελείς, θα υποστηρίξουν κάποιοι, για κουτούς, θρησκόληπτους και μη νοήμονες ανθρώπους.

.

Δεν είναι έτσι,

όχι, δεν είναι έτσι.

Για ένα γιοφύρι, τραγούδι φτιάχνει ο λαός...

για έναν Διάκο, για το νεκρό αδερφό και μια Τζαβέλαινα

μοιρολογάει χορεύοντας και τραγουδάει και λέει...

και δε θα τραγουδούσε για την Πόλη του Ακάθιστου, του Βόσπορου, και της Αγια-Σοφιάς;

.

Ξέρει ο λαός.

Δεν μαρμάρωσε ο βασιλιάς, δεν ξανακολύμπησαν στη Βαλουκλή

τα μισοτηγανισμένα ψάρια...

Ξέρει ότι η κόκκινη Μηλιά είναι ένας τόπος μυθικός,

μα είναι το δικό του Άβαλον με τα ωραία τα μήλα.

Ποιόν ενοχλεί να ονειροτραγουδάει, να ΄χει θύμησες και, πάνω απ' όλα,

να μην ξεχνάει;;

Ποιόν;;