Πού, σε ποιό δυσεύρετο DNA, είναι κρυμμένος ο πολιτισμός μας;

Σήμερα δεν έχω καμία όρεξη να γράψω για την blog action day και την κλιματική αλλαγή..Δικαίωμά μου δεν είναι;

Αγαπημένο μου ιστολόγιο,

Αγαπημένο μου χαμομηλάκι,
σήμερα θα σου πω το παράπονό μου κι εσύ σύνδεσέ το με την κλιματική αλλαγή ή με ότι άλλο θέλεις..
Είναι τόσο σπουδαίο να θέλω το πρωί που παίρνω το τραίνο ή το λεωφορείο (μιας και αποφάσισα να χρησιμοποιώ μόνο ΜΜΜ) να αισθάνομαι σαν άνθρωπος;
Και όχι σαν πληγωμένο ζώο;
Να μπορώ να μην σπρώχνομαι, να μην προπηλακίζομαι, να μην μυρίζω βρομιές, να μην ακούω βρισιές;
Να μην ψάχνω εναγωνίως για μια θέση να σταθώ;
Είναι τόσο μεγάλη πολυτέλεια να θέλω να καθήσω και να διαβάσω το βιβλίο μου ή τις σημειώσεις μου;
Που, σε ποιο δυσεύρετο DNA, είναι κρυμμένος ο πολιτισμός μας για τόσες χιλιάδες χρόνια;
Τον ξεχάσαμε για πάντα στο γιαταγάνι του Παπαφλέσσα και στον κοντυλοφόρο του Μακρυγιάννη;
Δυστυχώς δεν μπορώ να τον πιάσω και να συντονιστώ μαζί του σε καμία συχνότητα όσο κι αν μετακινώ την κεραία, κάθε πρωί..

Αλήθεια, έτσι θα αλλάξουμε τον κόσμο, έτσι θα κάνουμε οριζόντιες και κάθετες πολιτικές για το περιβάλλον;

Η συνέχεια