Τα παιδιά της καρδιάς: «Ή την Αθηνά ή κανένα»

«Μπήκαµε στον θάλαµό της... Μόλις είχε ξυπνήσει.

Είχε περάσει κι ο κουρέας την προηγουμένη και τα είχε κουρέψει όλα σαν τραγιά -τουλάχιστον το µαλλί της Αθηνάς ήταν σαν σκοροφαγωμένο.

Ήταν έτσι, αγουροξυπνημένη και νευριασµένη, στην άκρη της κούνιας της και µε το που είδα το παιδί σοκαρίστηκα! Σαν να επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι µου, µήπως δεν τ' αγαπήσω... Σκύβω, την κοιτάω και λέω, εντάξει, πάµε να δούµε και τα άλλα υποψήφια παιδάκια. 
Λέει η κοινωνική λειτουργός: «Καθήστε 5 λεπτά, µια και ήρθαµε». 
Και εκεί που κάναµε έναν γύρο στον θάλαµο, φεύγει σφαίρα η Αθηνά απ' την κούνια της κι έρχεται και πέφτει στην αγκαλιά µου... Κάθε φορά που το σκέφτοµαι, τρελαίνοµαι! Δεν µπορώ να το ξεπεράσω αυτό το συναίσθηµα. Γιατί όπως έπεσε στην αγκαλιά µου, άρχισα να κλαίω. Σαν να άνοιξε ο ασκός... 
Τη σήκωσα και την κοίταξα και µου φάνηκε κούκλα -δεν είναι δυνατόν πριν από δύο λεπτά να είναι ένα άσχηµο µωρό και ξαφνικά να έγινε τόσο όµορφη! Είδα κάτι τεράστια µάτια γεµάτα συναίσθηµα. Ειλικρινά σου µιλάω, ποτέ δεν περίµενα να µου συµβεί κάτι τέτοιο.

Εν τω µεταξύ, εκείνο που µε έκανε να κλαίω -δεν ξέρω, είναι η κατασκευή της τέτοια, έχει µακριά άκρα- ήταν ο τρόπος που µε αγκάλιασε: νόµιζα ότι τα χέρια της ήταν τεράστια. Ενώ ήταν ένα σκατούλι µωρό 1,5 έτους, έκανε ένα έτσι και µε αγκάλιασε όλη! Κι ένιωσα σαν µωρό στην αγκαλιά της, σαν να µε κράταγε εκείνη. 
Την κράτησα δυο-τρία λεπτά και καθώς πάω να την αφήσω, µου χώνει ένα χαστούκι! Της δείχνω το άλλο µάγουλο και της λέω «Κι από 'δώ!» Και ξαναπέφτει στην αγκαλιά µου και µε φιλάει απ' την άλλη µεριά. Κι αµέσως κατεβαίνει, πηγαίνει σε ένα ριλάξ που υπήρχε εκεί, βάζει τη ζώνη, µε δείχνει έτσι και µου λέει «τουτού!» Εκεί τελείωσαν όλα. Τι να σου πω µετά; Αν την αγαπάω ή αν θα την αγαπήσω; Με διάλεξε κανονικά. Συζητήθηκε σε όλο το «Μητέρα» πώς αυτό το δύστροπο, το γκρινιάρικο παιδί, που δεν πήγαινε σε κανέναν, έκανε τέτοια κίνηση! 
Μου λέει ο Τέλης: «Πάµε να δούµε και τα άλλα τα παιδάκια» και του λέω, «Ή την Αθηνά ή κανένα. Δεν κοιτάω κανένα άλλο. Κανένα άλλο στη ζωή µου, δηλαδή». Και βέβαια περάσαµε κι από τα άλλα, αλλά δεν τα κοίταζα πια, κοίταζα τα παπούτσια µου...»

Αυτά θυµάται η 48χρονη Μαρία από την πρώτη συνάντησή της, πριν από τρία χρόνια στο Κέντρο Βρεφών «Μητέρα», με την κόρη της· ένα παιδί µιας άλλης φυλής και µιας ανήλικης µητέρας, την οποία η µικρή δεν γνώρισε ποτέ. Η Μαρία, βέβαια, ήταν από τις τυχερές. Μετά την ταλαιπωρία και το ψυχικό άδειασµα δύο εξωσωµατικών και µιας γυναικολογικής επέµβασης, κατάφεραν µέσα σε ένα χρόνο από την έναρξη της διαδικασίας να αποκτήσουν µε τον άντρα της το παιδί που τόσο επιθυµούσαν. Αλλοι περιµένουν µέχρι και 10 χρόνια ώσπου να βγει η υπόθεσή τους από τις στενωπούς της γραφειοκρατίας.

trans.kathimerini.gr