Η Κίνα «χάνει» τα παιδιά της

ΑΙΜΑΤΗΡΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΕ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΕΚΡΗΞΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΕΩΝ,
ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

 

Κάθε χρόνο, εξαφανίζονται χωρίς ίχνη 30.000- 70.000 νεογνά, νήπια κι έφηβοι - απάγονται και πωλούνται σε χώρους καταναγκαστικής εργασίας, οίκους ανοχής και για παράνομες υιοθεσίες στο εξωτερικό.

Δύο από τις πλέον βίαιες και αιματηρές επιθέσεις εναντίον αδύναμων, ανήλικων παιδιών, έλαβαν χώρα σε σχολεία και νηπιαγωγεία τις προηγούμενες εβδομάδες -τμήμα σειράς φρικιαστικών πράξεων στη Λαϊκή Δημοκρατία. Αυτές συγκλόνισαν τη χώρα και προκάλεσαν ερωτήματα για την ψυχική κατάσταση του έθνους, την αξία της ανθρώπινης ζωής, αλλά και την ικανότητα της κινεζικής ηγεσίας ν' αναγνωρίζει και ν' αποκλιμακώνει κοινωνικές εντάσεις. 

Έπειτα από σειρά επιθέσεων σε σχολεία και κύμα απαγωγών, το Κινεζικό Κ.Κ. αντιμετωπίζει τον κίνδυνο κοινωνικών ταραχών. Η γραμμή επιβολής της απόκτησης μόνον ενός παιδιού όξυνε την κατάσταση και οι γονείς εκφράζουν έντονους φόβους για τα τέκνα τους. (φωτ. Reuters, ΑΠΕ)

 

Το Κόμμα δικαιολογεί επισήμως την κυριαρχία του, επιχειρηματολογώντας πως εγγυάται κοινωνική σταθερότητα κι αρμονία. Ωστόσο, τα γεγονότα δείχνουν ότι δεν μπορεί να προστατεύσει τα παιδιά. Μετά το «άνοιγμα» της χώρας, στα τέλη της δεκαετίας του '70 επί Ντενγκ Ξιαοπίνγκ, οι πολίτες δεν φοβούνταν πλέον τη βιαιότητα της πολιτικής προπαγάνδας, όπως στην εποχή του Μάο. Όμως, οι τελευταίες επιθέσεις αποτελούν, σύμφωνα με επιστημονικές γνωματεύσεις, σύμπτωμα μιας νέας κοινωνικής κρίσης.

Το «ένα» παιδί

Γιατί οι δράστες επιλέγουν ως θύματά τους παιδιά; Γιατί ένας λαός που στην ιστορία του έχει βιώσει τόσο μαζικά τον θάνατο -και παρακολουθεί ατάραχος τηλεοπτικές αναμεταδόσεις εκτελέσεων- συνταράσσεται σε τέτοιον βαθμό από την τραγική μοίρα των παιδιών; Τα παιδιά είναι η «καρδιά» της κινεζικής κοινωνίας - προϊόντος ενός 30ετούς, μοναδικού παγκοσμίως, κοινωνικού πειράματος που ξεδιπλώνει σήμερα τις συνέπειές του. Δεν πρόκειται παρά για την πολιτική γραμμή της απόκτησης μόνον ενός παιδιού. Όπως λέει χαρακτηριστικά η σύμβουλος εκπαίδευσης Ζάο Γουανχόνγκ, «τα παιδιά είναι το ανώτατο αγαθό των Κινέζων, και σε καιρούς μεγάλης σύγχυσης η οικογένεια παραμένει γι'αυτούς το μοναδικό στήριγμα».

Τώρα, η χώρα βρίσκεται σε μια δραματική καμπή. Οι αστοί φοβούνται πως θα χάσουν την ευμάρειά τους, κοπιωδώς αποκτηθείσες ελευθερίες και προνόμια, οι αγρότες ότι δεν θα έχουν ποτέ ευκαιρία για καλύτερη ζωή. Κι όλοι τους υπόκεινται στον κρατικό έλεγχο των γεννήσεων και φοβούνται για τους βλαστούς τους. Αυτή είναι μόνον η μία πλευρά της πολύπλοκης σχέσης των Κινέζων με τους απογόνους τους.

Η απόκτηση παιδιών στην Κίνα είναι και πολιτική υπόθεση, που επιτρέπει στους κομματικούς ηγέτες να ελέγχουν και την ιδιωτική ζωή των πολιτών. Η καθιέρωση της πολιτικής γραμμής τού ενός παιδιού -με ελέγχους του κύκλου των γυναικών από κοινοτικές επιτροπές, επιβολή αναγκαστικών στειρώσεων κι εκτρώσεων- ξεκίνησε μετά το 1979. Επισήμως ισχύει ακόμη, αλλά ακραίες καταστάσεις -όπως αμβλώσεις λίγο πριν από τον τοκετό- είναι πλέον εξαιρέσεις. Η εφαρμογή των διατάξεων έχει χαλαρώσει κι έχουν παραμείνει χρηματικά πρόστιμα για «παράνομες γεννήσεις».

Κάθε χρόνο, εξαφανίζονται χωρίς ίχνη 30.000- 70.000 νεογνά, νήπια κι έφηβοι - απάγονται και πωλούνται σε χώρους καταναγκαστικής εργασίας, οίκους ανοχής και για παράνομες υιοθεσίες στο εξωτερικό. Στην κινεζική ύπαιθρο, το εμπόριο των παιδιών έχει... παράδοση και δεν το εξασκούν μόνον ασυνείδητες συμμορίες, αλλά κι οι ίδιοι οι γονείς, τους οποίους η φτώχεια ωθεί να θεωρούν την πώληση των παιδιών τους πιο προσοδοφόρα από τις κοπιαστικές αγροτικές εργασίες. Πολλά παιδιά δεν αντέχουν στις κακουχίες της απαγωγής και συχνά στα ΜΜΕ ανακοινώνεται η ανεύρεση σορών ανηλίκων.

Η πολιτική τού ενός παιδιού όξυνε την κατάσταση. Σπανιότατα, οι Αρχές εντοπίζουν τους πραγματικούς γονείς. Εν τω μεταξύ, ανευρίσκονται και σε κινεζικές μεγαλουπόλεις αποδέκτες κλεμμένων παιδιών, καθώς στις αιτήσεις υιοθεσίας από άτεκνα ζευγάρια τα ιδρύματα συνήθως δίδουν παιδιά ανάπηρα.

Κρατική ευθύνη

Η κομματική ηγεσία αναγνωρίζει την αναγκαιότητα καθησυχασμού των πολιτών, για να μη ριψοκινδυνεύσει περαιτέρω ταραχές. Χαρακτηρίζοντας την ασφάλεια των παιδιών «πρωταρχικό πολιτικό καθήκον», σύστησε ειδικές επιτροπές, οργάνωσε αστυνομικές περιπολίες κι ενισχύθηκε ο οπλισμός αστυνομικών και στρατιωτών- φυλάκων σχολικών κτιρίων.

Αν στην Κίνα τα παιδιά τελούν υπ' ευθύνη του κράτους, τότε αυτό πρέπει να φροντίσει και για την προστασία τους. Κι όπως αναφέρει σε ιστότοπο ο ακτιβιστής Γιου Γκουοπίνγκ, «η κυβέρνηση πρέπει να παράσχει εγγυήσεις ότι τα φιντανάκια της πατρίδας μας είναι ασφαλή σε δημόσιους χώρους».

Υπεύθυνος: Επιμέλεια: ΟΛΓΑ ΚΟΛΙΑΤΣΟΥ koliatsu@enet.gr

Ελευθεροτυπία, Σάββατο 22 Μαΐου 2010