Τα παιχνίδια της γειτονιάς

Ο καιρός έχει ζεστάνει αρκετά και πριν από λίγες μέρες είδαμε τις πρώτες παρέες παιδιών να βγαίνουν στο δρόμο για παιχνίδι. Όμορφες εικόνες, νοσταλγικές. 

Αλήθεια, πόσα έχουν να θυμίσουν στους μεγαλύτερους αυτές οι σκηνές από τη γειτονιά και τα παιχνίδια των παιδιών σε πλατείες και δρόμους (όπου βεβαίως η κίνηση το επιτρέπει). Δυστυχώς σήμερα τα περισσότερα ομαδικά παιχνίδια δεν παίζονται πια στις μεγάλες πόλεις από τα παιδιά. Ίσως ελλείψει χώρου. Στην επαρχία –ευτυχώς- ακόμη υπάρχει χώρος και χρόνος για τα παιχνίδια, στους δρόμους, τις αυλές και τις πλατείες.

Οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν αποδώσει μεγάλη αξία στα ομαδικά παιχνίδια που παίζονταν σε υπαίθριους χώρους. Και αφιέρωναν, μικροί μεγάλοι, μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου τους σε αυτού του τύπου τις αθλοπαιδιές. Επειδή διαπαιδαγωγούσαν και ανέπτυσσαν το σώμα και το μυαλό. Πράγματα στα οποία άλλωστε έδιναν πρωταρχική σημασία οι αρχαίοι. Κι ενώ αυτοί σίγουρα κάτι παραπάνω γνώριζαν, οι σύγχρονοι Έλληνες γονείς, ιδίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, έχουν εγκλωβίσει τα παιδιά σε δραστηριότητες που αφενός γίνονται κεκλεισμένων των θυρών αφετέρου δεν γίνονται καθόλου.

Κι όμως, το παιχνίδι έξω από το σπίτι θα βοηθήσει το παιδί να αναπτύξει την κοινωνικότητά του, τη φαντασία του, τη συναδελφικότητά του και την αλληλεγγύη του, ενώ θα το οδηγήσει να ξεπεράσει πιο ομαλά την περίοδο επιθετικότητας, εγωισμού, αυταρχισμού και σκληρότητας που εμφανίζεται στα πρώτα του χρόνια. 

Πάρτε τα λοιπόν από το χέρι και οδηγήστε τα –μαζί με κάποια άλλα παιδιά βέβαια- σε χώρους ανοιχτούς ή σε αυλές. Τι πιο όμορφο μάλιστα να αναλάβετε να τα μυήσετε στο μαγικό κόσμο των λαϊκών ομαδικών παιχνιδιών, έτσι όπως εσείς –κατά πάσα πιθανότητα- τα παίζατε.

Tα Αγαλματάκια

Τα αγαλματάκια παίζονται από τρία παιδιά και πάνω. Ένα παιδί τα φυλάει και κλείνει τα μάτια. Κρατά κλειστά τα μάτια του και λέει τη φράση: «Αγαλματάκια, αγαλματάκια, μέρα ή νύχτα;»

Όσο λέει τη φράση και κρατά κλειστά τα μάτια τα άλλα παιδιά κινούνται. Όταν τα ανοίξει όλοι πρέπει να είναι ακίνητοι. Αν κάποιο παιδί εκείνη τη στιγμή που ανοίγει τα μάτια του κινηθεί, τα φυλάει εκείνο.

H Aμπάριζα

Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες. Η κάθε ομάδα ορίζει ένα δέντρο ή μια κολόνα για μάνα. Σκοπός του παιχνιδιού είναι να προστατεύει η κάθε ομάδα τη μάνα της. Τα παιδιά αποφασίζουν ή βάζουν κλήρο, για το ποια ομάδα θα ξεκινήσει πρώτη. Ένα από τα παιδιά της ομάδας βγαίνει στο χώρο ανάμεσα από τις μάνες (συνήθως στην αρχή παίζουν πιο αδύνατοι παίκτες) και παράλληλα βγαίνει και από την άλλη ομάδα ένα παιδί. Συναντιούνται και προσπαθούν να αγγίξουν ο ένας τον άλλο. Όποιος προλάβει να χτυπήσει τον άλλο, τον αιχμαλωτίζει και τον οδηγεί στη μάνα του. Ύστερα βγαίνει ένα παιδί από τη δεύτερη ομάδα και παράλληλα άλλο ένα από την πρώτη. Παίζουν με τον ίδιο τρόπο, μέχρι να φτάσουν στον τελευταίο παίκτη. Ο τελευταίος που μένει, προσπαθεί να προστατεύσει τη μάνα. Από την άλλη ομάδα μπορούν να του επιτεθούν δύο αντίπαλοι, όχι περισσότεροι. Μπορεί να προσπαθήσει να ελευθερώσει τους αιχμάλωτους συμπαίκτες του για να τον βοηθήσουν, με ένα άγγιγμα. Τότε αυτοί φωνάζουν: «Παίρνω αμπάριζα και βγαίνω και κανένα δεν το λέω.»

Τα Μήλα

Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες. Μετά κάνουν «πέτρα-ψαλίδι-χαρτί» για να δουν ποια από τις δύο ομάδες θα είναι μέσα. Τα παιδιά που είναι μέσα πρέπει να τρέχουν εδώ κι εκεί για να μην τους ακουμπήσει η μπάλα. Αν καείς βγαίνεις έξω. Ο σκοπός αυτού του παιχνιδιού είναι να πιάσεις όσο περισσότερα μήλα μπορείς, πιάνοντας κάθε φορά τη μπάλα. Με κάθε μήλο έχεις μια ζωή παραπάνω, δηλαδή αν καείς παίζεις δεύτερη φορά, γιατί είχες πιάσει μήλο. Ο τελευταίος που θα μείνει πρέπει να κάνει τα δωδέκατα, δηλαδή για δώδεκα συνεχή χτυπήματα να μην τον κάψουν.

Το Χρώμα της Μάγισσας

Ένα παιδί είναι η μάγισσα. Κάθε παιδί σκέφτεται ένα χρώμα, χωρίς να το πει στους άλλους. Σκέφτεται και η μάγισσα ένα χρώμα. Μετά ένα-ένα τα παιδιά πηγαίνουν και λένε στη μάγισσα το χρώμα που έχουν σκεφτεί. Αν είναι το ίδιο χρώμα που σκέφτηκε κάποιο παιδί, η μάγισσα αρχίζει να το κυνηγάει.

Το Μαντιλάκι

Οι δυο ομάδες παρατάσσονταν η μια απέναντι στην άλλη και έπαιρναν οι παίκτες της καθεμιάς τα νούμερά τους. Στο μέσο της απόστασής τους υπήρχε κάποιος που κρατούσε ένα μαντηλάκι και σε κάποια στιγμή φώναζε ένα νούμερο. Τότε ο παίκτης της κάθε ομάδας που είχε αυτό το νούμερο πήγαινε στο κέντρο για να πάρει το μαντηλάκι. Έπρεπε να προσέχει όμως. Το μαντηλάκι έπρεπε να το πάρει και να επιστρέψει στην ομάδα του, χωρίς να τον πιάσει ο παίκτης της άλλη ομάδας που είχε το ίδιο νούμερο και βγήκε κι αυτός να διεκδικήσει το μαντηλάκι. Διαφορετικά το μαντηλάκι το έπαιρνε αυτός.

Πηγή: infokids.gr

Συγγραφέας άρθρου: Σοφία Κωστάρα