Τα κελιά των 6,2 ευρώ. Ούτε τη μέρα, ζωή, ούτε το βράδυ, όνειρα.

ΦΥΛΑΚΕΣ ΒΟΛΟΥ: 
ΟΥΤΕ ΣΑΠΟΥΝΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΥΘΟΥΝ ΟΙ 156 ΑΝΗΛΙΚΟΙ

Του ΑΝΤΩΝΗ ΦΩΚΙΔΗ

Ένας καφές κι ένα τσιγάρο. Έτσι, για να πάνε τα «φαρμάκια» κάτω. Ν' ανοίξει ένα παράθυρο στον κόσμο, να περάσει κι αυτή η μέρα. 

Κι όμως ούτε αυτό είναι βολετό για τα παιδιά που ζουν κλεισμένα σε τέσσερις τοίχους, στενούς, που μικραίνουν την ψυχή τους. 
Ούτε τη μέρα, ζωή, ούτε το βράδυ, όνειρα. 
Ούτε καν σαπούνι για να πλυθούν, χαρτί για να σκουπιστούν, τηλεκάρτα για να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο, πέρα από τη βαριά ατσαλένια πόρτα της φυλακής.

Μάχες για το αυτονόητο δίνουν καθημερινά οι ανήλικοι κρατούμενοι στις φυλακές του Βόλου. Ψυχές 156, αριθμός διπλάσιος απ' τη χωρητικότητα του κτιρίου. Οι «φιλοξενούμενοι» νεαροί κοιμούνται στα πατώματα και πάνω στα θρανία του σχολείου που λειτουργεί μέσα στις φυλακές!

Ζουν και δεν ζουν, δίνουν μάχες για να πάρουν κουράγιο, να μη σβήσει η ελπίδα. Μακριά από τις πατρίδες τους οι περισσότεροι, μακριά από τις οικογένειές τους, απειλούν με αυτοκτονία για έναν καφέ, δίνουν αγώνα για μια τηλεκάρτα, ν' ακουστεί η φωνή τους να μην ξεχάσουν πως είναι άνθρωποι.

Η κρίση έφτασε την αθλιότητα στο απόγειό της. Το ποσό των 8 ευρώ για τους απόρους μειώθηκε σε 6,2 ευρώ. Με εξαίρεση τους υπηκόους Αλβανίας, οι οποίοι έστω αραιά θα δεχθούν την επίσκεψη συγγενικού ή φιλικού τους προσώπου, οι υπόλοιποι δεν έχουν επισκεπτήριο. Κανείς δεν θα ταξιδέψει από τη μακρινή πατρίδα τους για να τους δει και να μιλήσει μαζί τους, να τους φέρει τρόφιμα και τσιγάρα.

Την απόγνωσή των ανήλικων κρατουμένων συμμερίζεται μέχρι και η Διεύθυνση του Σωφρονιστικού Καταστήματος Κράτησης Νέων Βόλου, η οποία σε μια ύστατη προσπάθεια να δοθεί λύση καλεί τους πολίτες να συνεισφέρουν όπως μπορούν από το υστέρημά τους, βοηθώντας τα παιδιά που βρίσκονται υπό κράτηση.

Στην πλειονότητά τους οι κρατούμενοι είναι ηλικίας από 16 έως 21 ετών, ενώ οι περισσότεροι ζουν μακριά από τις οικογένειές τους. Εκατό από τους ανηλίκους είναι άποροι και, όπως περιγράφει η διεύθυνση των φυλακών, «δεν μπορούν ούτε εμφιαλωμένο νερό να αγοράσουν ούτε μια τυρόπιτα, ένα κουλούρι, πόσο μάλλον μια τηλεκάρτα ή ένα πακέτο τσιγάρα».

Οι μόνοι που βοηθούν είναι τα μέλη Συμπαράστασης Κρατουμένων και ο πατήρ Θεόδωρος Μπαντάκας, χωρίς τη μηνιαία προσφορά των οποίων δεν θα μπορούσε να βοηθηθεί κανένας από τους απόρους, είτε χρηματικά με 6,20 ευρώ τον μήνα είτε σε είδη πρώτης ανάγκης.

Η διεύθυνση του καταστήματος παρακαλεί όσους έχουν την επιθυμία, αλλά και τη θέληση να βοηθήσουν τα παιδιά αυτά, να καταθέσουν ό,τι μπορούν στο Ταμείο Δωρεών του καταστήματος ή να επικοινωνήσουν στο τηλέφωνο: 24210 72444. *

Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

--

Ξεblogάρισμα