Μια μέρα ξεχωριστή!

Ήταν μία πολύ γλυκιά μαμαδίστικη γριούλα... πήγαινα και την έβλεπα στο Δημόσιο Γηροκομείο με τη μητέρα μου και της πήγαινα διάφορα μικροδωράκια πάντα σχετικά με τον καλλωπισμό... Της άρεσαν  της κυρίας Μαρίας τα αρώματα,  τα όμορφα λευκά δαντελένια γιακαδάκια στο μαύρο της φόρεμα πάντα σε αυστηρή γραμμή με μανσέτες και κουμπάκια. Την έλεγα πάντα "Κυρία Μαρία" και ήταν για μένα κάτι σαν ... κουβερνάντα... 

Εργαζότανε στη δούλεψη της γιαγιάς μου όταν ήρθαν από τη Πόλη... μικρή κοπέλα την έστειλε μαζί της η προγιαγιά μου στην Ελλάδα με το νέο ζευγάρι. Της βάζανε τα χρήματα της στη τράπεζα, δεν χρειαζότανε να τα πειράξει, ζούσε στο σπίτι τους και είχε ότι και αυτοί και τα παιδιά τους. Ψυχοκόρη την έλεγαν τότε, κρατούσε το σπίτι και ήταν υπεύθυνοι γι' αυτήν.. 
Κάποτε ερωτεύτηκε.. εκείνος λεβέντης ομορφονιός κι εκείνη... 
άβγαλτη σε ψευτιές... μα ... είχε δικαίωμα στο όνειρο! Την έκλεψε... μέρες μετά ο παππούς μου τότε τη πάντρεψε με τον αγαπημένο της και τη προίκισε γιατί έτσι γινότανε και όφειλε σαν κηδεμόνας από τους δικούς της.. Στάθηκε όμως άτυχη στο γάμο της αυτό..ο έρωτας της ήταν μία αποτυχία..μία πληγή κρυφή που τη σκέπαζε με το χιούμορ της όταν μας διηγώτανε τα "χουνέρια"  που της έκανε... Ένα κορίτσι ήταν ο καρπός αυτής της ατυχίας που το μεγάλωσε με πολύ κόπο αφού είχε σταματήσει από χρόνια να δουλεύει και βασιζόταν στον αλκοολικό άνδρα της και στα λίγα μεροκάματα που έκανε όταν ήταν στα καλά του..

Εκείνος πέθανε σύντομα από το "κακό" όπως έλεγε κουνώντας χωρίς λύπη πια το κεφάλι.. Ο Έρωτας είχε πετάξει στα χρόνια αυτά και είχε γίνει περασμένη ιστορία.. Μια μέρα μας χτύπησε ξανά τη πόρτα και μας ζήτησε δουλειά.. η μητέρα μου δούλευε σε νοσοκομείο και ο πατέρας μου στη δική του δουλειά έλειπαν όλη μέρα..μόλις είχαμε φύγει από τη γιαγιά μου..


Ανέλαβε να με.. νταντεύει και έμεινε μαζί μας μέχρι την αρχή της εφηβείας μου.. Κάποτε, πολύ μικρή της μίλησα άσχημα μπροστά σε κόσμο στο σπίτι και η μητέρα μου με έβαλε να της ζητήσω συγνώμη την ίδια στιγμη και μου έβαλε μπροστά τους σαν τιμωρία να σιάζω το δωμάτιο μου για ένα μήνα σπάζοντας τον εγωισμό μου όσο και αν εκείνη την παρακαλούσε να μη το κάνει.. Το βράδυ εκείνο που έκλαιγα στο κρεβάτι μου από το "ρεζιλίκι" όπως το ένοιωθα  εκείνη ήρθε και με αγκάλιασε και το ρεζιλίκι μου έγινε λύτρωση και δικαιη τιμωρία για μένα.. 

Η κόρη της παντρεύτηκε, έκανε γιο και συνέχεια ζητούσε απο τη μητέρα της..εκείνη  γερνούσε στο σπίτι μας μιλώντας μόνο γι' αυτόν, τον εγγονό της, την ελπίδα της. Η κόρη της την απογοήτευσε και ας μη το παραδέχθηκε ποτέ. Τον σπούδασε με τους μισθούς της, έγινε στρατιωτικός γιατρός και ήταν όλο υπερηφάνεια γι' αυτόν.. Έφθασε σε ηλικία για σύνταξη της, την πήρε μα μας ζήτησε να εξακολουθεί να δουλεύει.. είχε γεράσει.. παίρναμε μία στις15 γυναίκα να την βοηθάει μα την κρατούσαμε γιατί ήταν σαν μία.. οικονόμος για μας δεν μπορούσαμε να τη διώξουμε..
- Είναι μέλος της οικογένειας, έλεγε η μαμά μου στο πατέρα μου όταν το συζητούσανε! 


Μια μέρα μας ανακοίνωσε με χαρά ότι ο εγγονός της θα την έπαιρνε μαζί της.. στο σπίτι του..θα πουλούσε το δικό της (το μόνο πράγμα που είχε) ... θα έφευγε από μας και θα ζούσε μαζί της. Οι γονείς μου με διακριτικότητα της είπαν να κρατήσει την επικαρπία .. τότε εκείνη θύμωσε και τους είπε:

- Ο εγγονός μου είναι το καλύτερο παιδί του κόσμου, είναι γιατρός, έχει σπίτι πια δικό του και με τα χρήματα  θα φτιάξει και ιατρείο εκεί μέσα.. θα μείνω μαζί του..

Έτσι έφυγε.. και  έφυγα κι εγώ στην Αθήνα, μετά παντρεύτηκα, έκανα τη πρώτη κόρη μου .. 6 χρόνια δεν μάθαμε νέα της.. είχε απομακρυνθεί εντελώς από εμάς..ώσπου μία μέρα ήρθε η μητέρα μου από το ιατρείο της κλαμένη..

- Έμαθα για τη κυρία Μαρία μου είπε.. της πούλησε το σπίτι και την έβαλε σε γηροκομείο..είναι 2 χρόνια στον δημόσιο Άγιο Παντελεήμονα.. πάμε να την βρούμε.. τώρα!

Όλο θυμάμαι εκείνη την ημέρα, έγκυος στη 2η τη κόρη μου με τη μητέρα μου να ψάχνουμε από δωμάτιο σε δωμάτιο να τη βρούμε.... και τη βρήκαμε..μία θλιμμένη γριούλα σε μία καρέκλα καθισμένη κοιτούσε όλη μέρα από το παράθυρο.. Την αγκαλιάσαμε, την φιλήσαμε, δεν της ζητήσαμε εξηγήσεις.. ο χρόνος στις αφηγήσεις μας ξεκινούσε από την ημέρα που έφυγα για το Βέλγιο.. Την κάναμε να γελάσει, να μιλήσει, να θυμηθεί ..

- Έλα μαζί μας, της είπε η μητέρα μου, έχω χώρο το άδειο δωμάτιο της Γεωργίτσας (έτσι με έλεγε), θα μου κάνεις παρέα.. ο Γιάννης σε περιμένει να παίζετε τάβλι..

Αρνήθηκε με υπερηφάνεια.. λέγοντας μας:

- Ο εγγονός μου με άφησε προσωρινά εδώ.. θα βάψει το σπίτι.. θα έρθει να με πάρει μετά .. να το ξέρετε.. είναι καλό παιδί Νούλα (από το Ειρήνη) μου.. το ξέρεις..

Την ρωτήσαμε τι θέλει να της φέρνουμε .. μας ζήτησε μάλλινες εσάρπες για τις άλλες γιαγιάδες και αρώματα... τσιγάρα για τους παππούδες και καραμέλες.. Από τότε για μέρες πλέκαμε εσάρπες με χοντρό μαλλί με τη μητέρα μου σαν ρομποτάκια.. μαζέψαμε 12 κομμάτια αγοράσαμε και ότι μας ζήτησε και τα πήγαμε μαζί με τυροπιτάκια κουρού που μας έφτιαχνε κι εκείνη κάποτε.. Πηγαίναμε μία φορά την εβδομάδα.. συνήθως Τετάρτες.. 


Πέθανε 2 μήνες μετά..από μαρασμό..γηρατιά μας είπαν, ειδοποίησαν τον εγγονό και τη κόρη της..δεν ήρθαν να παραλάβουν το σώμα της.Τη θάψαμε εμείς αρκετές μέρες μετά με ειδική άδεια ...

Σας κούρασα .. το ξέρω.. σας λύπησα ίσως...θα μου πείτε γιατί το θυμήθηκες σήμερα.. Γιατί θα σας πω ότι σήμερα βραδάκι ψάχνοντας για κάτι χαρτιά στο παλιό κουτί που  κρατάμε  έγραφα από τους γονείς μου ακόμα  βρήκα μια φωτογραφία σε ένα πορτοφολάκι της μητέρας μου η ίσως και της γιαγιάς μου ... τη κυρία Μαρία με τον εγγονό της.. 

Σήμερα ήταν μια μέρα ξεχωριστή για μας.. πήραμε την απόφαση για τη σύνταξη μας και σκέφτηκα βλέποντας αυτή τη φωτογραφία ότι .. όταν ο ήλιος στη ζωή σου πάει να δύσει η μόνη σου αποζημίωση δεν είναι τα χρήματα που θα πάρεις αλλά η συμπεριφορά των ανθρώπων που μεγάλωσες και ανέστησες όπως έλεγε η κυρία Μαρία.. 

Πήρα τη φωτογραφία και θέλησα οργισμένη να την κόψω και να κρατήσω μόνο τη μισή με τη μορφή της.. Μετά όμως σκέφτηκα ότι σίγουρα ακόμα και την ώρα που θα έφευγε από τη ζωή σίγουρα θα του έλεγε "σε συγχωρώ" παιδί μου ! 

Την έβαλα στη θέση της, μαζί με τα παλιά έγραφα.. και κάθισα στον υπολογιστή μου να βγάλω  από μέσα μου τις θύμισες από ένα σημαντικό άνθρωπο που με αγάπησε και την αγάπησα..

Αναρτήθηκε από αχτίδα