Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος και η παραμόρφωση της Χιροσίμα ...

«Ἐστὶν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας...»

Τραγωδία είναι η μίμηση πράξεως επί σκηνής, η αναπαράσταση της συμφοράς που συνέβη στη ζωή, με σκοπό να λυτρώσει τον άνθρωπο (θεατή) με την κάθαρση, να τον διδάξει, όπως ολοκληρώνει τον ορισμό του ο Αριστοτέλης.

Τραγωδία->Τραγούδι, η έκφραση του καημού για να απαλυνθεί ο πόνος από την συμφορά.

Τραγωδία: = Τράγων ωδή, τραγούδι Χορού του οποίου τα μέλη είναι μεταμφιεσμένοι σε Σατύρους (τραγόμορφους δαίμονες)

Επί σκηνής, ο ηθοποιός μιμείται την συμφορά, την αναπαριστάνει.

Η συμφορά στη ζωή, η τραγωδία είναι άσχημη. Το Κακό είναι άσχημο. Για να παρασύρει στο όλεθρο μιμείται το Καλό. Προσποιείται τα καλά και συμφέροντα, τα μιμείται, τα υπερβάλλει και τα προβάλλει ως ζητούμενα.

Το αντρικό σώμα, το γυναικείο είναι όμορφα. Το Κακό, τα προάγει σε αυτοσκοπό. Σου ενσπείρει την διάθεση ανάδειξης του σωματικού κάλους, σε κάνει προκλητικό, σε γυμνώνει, σε εκπορνεύει και σε καταστρέφει. Υποκρίθηκε ότι είσαι ομορφότερος από αυτό που είσαι για να σε κερδίσει και να σε καταστρέψει.

Ο πλούτος τον αγαθών, το νερό, ο αέρας, ο ήλιος, η τροφή, η φύση είναι όμορφα. Το Κακό, σου υπόσχεται περισσότερο πλούτο, μιμείται έναν πλούτο κακέκτυπο και τον κάνει απληστία.

Η δημοκρατία των άξιων είναι καλή. Το Κακό μιμείται την δημοκρατία και παράγει την ολιγαρχία. Υπόσχεται εξουσία και δίνει κράτος, μιμείται δικαιοσύνη και προσφέρει τυραννία.

Το Κακό δεν παρέχει τίποτε δικό του. Μιμείται τις ιδιότητες του Καλού και εξαπατά και δημιουργεί τραγωδίες.

Η τραγωδία στη σκηνή είναι η μίμηση της συμφοράς.

Η τραγωδία στη ζωή είναι η μίμηση των προσόδων του Καλού. Είναι η προσωρινή φενάκη που με απόλυτη βεβαιότητα θα φέρει την καταστροφή. Πάντα την φέρνει. Είναι σαν τα ναρκωτικά, που μιμούνται και υπόσχονται την ευδαιμονία και είναι βέβαιο ότι θα φέρουν την καταστροφή.

Όλο το σύστημα αξιών που λειτουργεί ο κόσμος μας, είναι στηριγμένο επάνω στο Καλό. Από την εποχή του Λυκούργου, του Σόλωνα, του Χαμουραμπί, του Μωυσή, του Ιουστινιανού, όλοι οι νόμοι βασίζονταν πάνω στο Καλό. Σκληροί νόμοι πολλές φορές αλλά βασισμένοι στο Δίκαιο, με τα λάθη τους και τις ατέλειες τους.

Μετά ήρθε ο Ένας και διακήρυξε τον απόλυτο νόμο. Την αγάπη. Επέλεγε το Καλό από αγάπη, όχι από φόβο, ελεύθερα.

Αυτό το σύστημα αξιών, αυτό προσπαθεί να ανατρέψει το κακό. Όλες τις εποχές. Από εδώ οι πόλεμοι, οι φόνοι, οι κλοπές, οι αδικίες, η διαφθορά. Με εργαλείο την μίμηση της ευδαιμονίας.

Τα ίδια γίνονται και τώρα. Πτώχευση όλων των λαών της γης. Είχαμε την Αφρική, την Ασία, τώρα έχουμε την Ευρώπη, την Αμερική υπό πτώχευση. Ενώ, δεν έχει αλλάξει τίποτε από πριν. Καμιά παραγωγή δεν μειώθηκε και ξαφνικά φτωχύναμε, ο ένας μετά τον άλλο. Εδώ το παιγνίδι χόντρυνε, μίμηση φτώχειας για να έρθει η πραγματική φτώχεια και να φέρει την ανατροπή.

Το άκτιστο Φως

Σήμερα, τιμάται η Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Κατά την Μεταμόρφωση του Σωτήρος αποκαλύπτεται η Θεία φύση του Χριστού. Αυτό που βλέπουν με τα μάτια τους, όσο άντεξαν οι μαθητές Του, είναι το άκτιστο Φως. Το Φως που περιγράφει ο Γρηγόριος ο Παλαμάς. 

Το εκτυφλωτικό φως του ολέθρου

Αυτό το Φως, προσπάθησε να μιμηθεί το Κακό, στις 6 Αυγούστου 1945, ίδια μέρα της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος.  Και, όπως πάντα έφερε, την απόλυτη καταστροφή.

«Το εκτυφλωτικό φως. Για όσους βρίσκονταν εκεί και επέζησαν για να θυμούνται τη στιγμή που ο άνθρωπος για πρώτη φορά έστρεψε εναντίον του τις στοιχειακές δυνάμεις του σύμπαντός του, το πρώτο δευτερόλεπτο ήταν καθαρό φως, εκτυφλωτικό, έντονο φως - φως μιας τρομακτικής ομορφιάς και ποικιλίας. Μπορεί να υπήρξε και ήχος, αλλά κανείς δεν τον άκουσε.»  Περιοδικό ΕΝΑ, 1992.

Και ποιο είναι αυτό το Κακό να το καταπολεμήσουμε;

Κάθε φορά, που πρέπει να αποφασίσουμε, να επιλέξουμε ανάμεσα στο σωστό και το λάθος, ας διαλέγουμε ελεύθερα το Καλό. Και το ποιο είναι το Καλό, το ξέρουμε πάντοτε, με άριστη δικλείδα ασφαλείας την γαλήνη της ψυχής μας ότι πήρε την σωστή απόφαση.

Αλλιώς, οι πράξεις μας καταντούν, Ωδή στο τράγο.