«Σ’ αγαπώ θα πει…» - Μια μανούλα μόνη αφηγείται...

«Τα πόδια μου τρέμουν, η καρδιά μου είναι σφιγμένη και τα δάκρυα τρέχουν ζεστά στα μαγουλά μου. Όσο και αν προσπάθησα να συνεφέρω τον εαυτό μου είναι αδύνατον.  Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές πάλι συγκινούμαι.

Έφτασε η στιγμή που φοβόμουν.
Η μεγάλη μου νεράιδα τελείωσε το νηπιαγωγείο! Πότε ήταν ένα μικρούτσικο κοριτσάκι που έτρεχε συνεχώς; Πότε είχε εκείνο το ξεδοντιάρικο χαμόγελο; Αχ, πόσο μου λείπουν τα κοντά μαλλάκια της, ήταν τόσο φουντωτά και μυτερά, που γινόντουσαν καλοσχηματισμένα καρφάκια! Ο αχινούλης, έτσι την φωνάζαμε!
Και τώρα έχει γίνει μια μεγάλη δεσποινίς!
Τα μαλλιά της μακριά μέχρι την μέση της, σχεδόν πάντα λυτά. Γιατί παιδεύομαι το πρωί να της φτιάξω κοτσίδες και στεφανάκια, αφού πάλι θα γυρίσει με κάτω το μαλλί; Αθλητική, όσο δεν παίρνει! Μόνο σορτς και σανδάλια για να αισθάνεται άνετα φορά! Η γυμναστική, το καλύτερο της.
Οι αγκαλιές μας μεγάλες και ζουμερές, αλλά πλέον όταν είμαστε οι δυο μας. Μπροστά στους άλλους είναι πολύ σοβαρή. Όταν της δίνω κανένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο, γυρνά και σκουπίζεται με την ανάποδη του χεριού της. Πόσο μου την δίνει αυτό! Δεν θέλει να της φωνάζεις ή να την μαλώνεις μπροστά στους άλλους. Αχ, πόσο μεγάλωσε!
Στην αποχαιρετιστήρια γιορτή του σχολείου με τσάκισε. Μας ετοίμαζαν μια έκπληξη και κανένα παιδί από την τάξη της δεν μας έλεγε τίποτα. Ένα «μυστικό, μια έκπληξη που θα μας τρελάνει», έτσι μας έλεγαν όλα, αλλά δεν τους παίρναμε κουβέντα!
Αφού χόρεψαν και τραγούδησαν, μας ζήτησαν να ανέβουμε στην σκηνή και να χορέψουμε μαζί τους. Κάθε παιδί τραγούδησε στον γονιό που τον συνόδευε το «Σ΄ αγαπώ, θα πει». Δεν υπάρχει τίποτα πιο συγκλονιστικό από ένα μικρό παιδί, που σε κοιτά στα μάτια και σου τραγουδά με όλη του την δύναμη:

«Σ΄ αγαπώ θα πει

σου δίνω μέσα μου χώρο

δίνω την ψυχή

σαν να είναι απλό δώρο

σ΄ αγαπώ θα πει

θα είμαι εγώ ο άνθρωπός σου

σ΄ αγαπώ θα πει

μ΄ αρέσει να ΄σαι ο εαυτός σου.»

Η νεράιδα μού μου το τραγούδαγε με δύναμη και πάθος. Ζούσε και εννοούσε κάθε λέξη, κάθε στίχο. Εννοείται ότι εγώ έκλαιγα από την αρχή μέχρι το τέλος.

Σε κάτι τέτοιες εκδηλώσεις πάντα γυρνάς ένα βήμα πίσω. Όταν μας παρακάλεσε η δασκάλα τους να ανέβουμε στην σκηνή, είπε «μόνο ένας γονιός από κάθε παιδί». Ξέρω ότι αυτό ήταν για το παιδί μου, να μην αισθανθεί άσχημα, αν ανέβαιναν και οι δυο γονείς επάνω.
Γύρναγα και έβλεπα παιδιά να τα αγκαλιάζουν δυο ζευγάρια χέρια και εγώ προσπαθούσα να κλείσω στην αγκαλιά μου τις μικρές μου νεράιδες. Έτρεμα μην στεναχωρηθούν και δακρύσουν τα ματάκια τους. Έτρεμα μην αισθανθούν την απουσία του μπαμπά τους, μην κοιτάξουν γύρω τους και δουν άλλους μπαμπάδες να καμαρώνουν τα παιδιά τους.

Έτρεμα γιατί ήθελα απεγνωσμένα να είχαν γύρω τους τα χέρια του μπαμπά τους. Να γελάγανε και να μην τους έλειπε κάτι από την ζωή τους. Να μην γνώριζαν τις δυσκολίες από τόσο μικρά.

Έκλαιγα γιατί μεγαλώνουν και εγώ θέλω να τα κλείσω στην αγκαλιά μου, για να μην τα πληγώσει κανείς. Μέχρι το νηπιαγωγείο καλά περάσαμε, του χρόνου όμως τι γίνεται; Θα τους φερθούν το ίδιο καλά; Τέλος αθωότητας λοιπόν.»

singleparent