Οι δικοί μου οι δάσκαλοι

Οι δικοί μου οι δάσκαλοι
φορούσαν ένα γκρι ή ένα καφεδί κουστούμι.
Στριμωγμένο συνήθως πάνω τους.
Το παντελόνι τους έκανε γρήγορα γόνατο
και τα μανίκια ήταν φθαρμένα στους αγκώνες.
....................................
Οι δασκάλες μου φούστα μακριά φορούσαν
κι άσπρο πουκαμισάκι με μικρούς γιακάδες
και ήταν «καθώς πρέπει κυρίες»
όπως έλεγε η μάνα μου.

Οι δικοί μου οι δάσκαλοι κρατούσαν βέργα
κι εγώ έπαιζα, μαζί τους και με τη βέργα,
το παιχνίδι της παλάμης
που κρύβεται γρήγορα πίσω στη πλάτη. 

Η δεσποινίς Κατερίνα της Β’
ήθελε να τη φωνάζουμε «κυρία»,
όπως τις άλλες, που είχαν παντρευτεί
Συνέχεια μας ανακάτευε τα μαλλιά
Και μείς νευριάζαμε. 

Ο κύριος Κυριάκος της ΣΤ’ μας έλεγε,
με ύφος σοβαρό, πως τα ρήματα
παίζουν παιχνίδια πολλές φορές,
πως τα επίθετα μπορούν εύκολα
να κοροϊδεύουν
και πως μόνο τα ουσιαστικά
έχουν μια αδιάλειπτη σοβαρότητα .
Έτσι ακριβώς μας έλεγε …αδιάλειπτη. 

Ο κύριος Μανόλης, ο μαθηματικός,
μιλούσε βαριά κρητικά
κι ήταν τα δάχτυλά του πάντα άσπρα
και το σακάκι του γεμάτο σκόνη κιμωλίας.
Έγραφε συνέχεια νούμερα και σύμβολα
Ο πίνακας δε του έφτανε, τον έσβηνε κι έλεγε
«Όποιος εκατάλαβε… εκατάλαβε…
οι άλλοι να πούνε στον κύρη τους,
πως καλιά `ναι, να πάνε, να μάθουνε να βόσκουνε κούβους…
εγώ συνεχίζω…»
Κι εμείς γελούσαμε… 

Και ο κύριος Κωνσταντίνος, ο φιλόλογος,
Α… ο κύριος Κωνσταντίνος…!!!
Με πάντα λαδωμένα και ίσια μαλλιά, χωρίστρα,
«τρελός κανονικά» με τη γλώσσα
ξεκινούσε κάθε μέρα το μάθημα λέγοντας
«…άλλο στέκομαι… κι άλλο αντιστέκομαι,
όλα είναι θέμα προθέσεων…».
Πολλές φορές μιλούσαμε για «διάφορα αλλότρια»,
που μας άρεσαν, εκτός των άλλων,
γιατί τότε ξεχνούσε να εξετάσει.

Οι δικοί μου οι δάσκαλοι
με κράτησαν γερά
και τώρα που γράφω για αυτούς βουρκώνω
έτσι σα να θέλω μ’ αυτό τον τρόπο
να τους δώσω ένα μνημόσυνο χάδι....
 

γ.β.

....................

Γιώργος Βλαχάκης