«Θα το ρίξω», μου είπε...

— Γιατρέ, σε σένα, που σε έχω σαν αδελφό, μπορώ το πω.
— Τι θες να μου πεις, Ντίνα;
— Είμαι πάλι έγκυος, γιατρέ μου.
— Α, ωραία! Συγχαρητήρια Ντινάκι. Τώρα πια, με τέσσερα παιδιά, θα γίνεις πολύτεκνη.
— Δεν κατάλαβες, γιατρέ. Δεν αντέχω ένα τέταρτο παιδί, αποφάσισα να το ρίξω.
— Τι είπες βρε μουρλή; Τι το πέρασες; Ζαριά είναι το μωρό να το ρίξεις;
— Γιατρέ μου, λυπάμαι, αλλά το έχω αποφασίσει! Βλέπεις, ήδη με μεγάλη δυσκολία καταφέρνω να μεγαλώνω τα τρία παιδιά μου, διότι και τα οικονομικά μας είναι χάλια, άλλα και τα νεύρα μου δεν αντέχουν άλλο, και θέλω και εγώ -σαν νέα γυναίκα- να ζήσω λίγο τη ζωή μου. Άνθρωπος είμαι κι εγώ, γιατρέ μου!

— Ναι, εντάξει, δεν λέω, αλλά οφείλεις –πριν το κάνεις- να συνειδητοποιήσεις ότι όταν στη δική σου υποκριτική γλώσσα λες «να το ρίξω», αυτό στα σωστά ελληνικά σημαίνει «να το δολοφονήσω»!
— Υπερβολικός είσαι, γιατρέ μου. Δεν είμαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που το κάνει. Σιγά τη δολοφονία, μία απλή έκτρωση είναι.
- Καλά, καλά, έτσι το λες επειδή έτσι σε βολεύει. Στο κάτω-κάτω της γραφής ας πρόσεχες και ας έπαιρνες τα κατάλληλα μέτρα για να μην γίνει η σύλληψη. Τώρα όμως, που η σύλληψη έγινε, έχεις μέσα σου έναν άνθρωπο. Μπορεί να μην τον βλέπεις, μπορεί να μην τον ακούς, μπορεί να είναι πάρα μα πάρα πολύ μικρός, όμως δεν παύει να είναι άνθρωπος.
— Γιατρέ, λυπάμαι, αλλά ό,τι και αν μου πεις, εγώ το μωρό θα το ρίξω. Δεν γίνεται αλλιώς, γιατρέ μου, πρέπει να με καταλάβεις.

— Εντάξει, εντάξει, σε καταλαβαίνω και δεν θα επιμείνω, όμως θα μου επιτρέψεις να σου ζητήσω -αν μη τι άλλο- να έχεις ίσα μεταχείριση απέναντι στα παιδιά σου, ώστε να μην αδικήσεις κανένα.
— Δεν καταλαβαίνω, γιατρέ, τι θέλεις να πεις.
— Θα σ' το εξηγήσω αμέσως, φίλη μου. Κοίταξε λοιπόν να δεις. Εσύ τώρα έχεις τέσσερα παιδιά: Τη Μαρία, τον Γιώργο, τη Νίκη, και το τέταρτο παιδί σου που έχεις μέσα σου, και που θα υποθέσουμε ότι είναι αγοράκι και θα το ονομάσουμε Βασίλη. Εάν λοιπόν έχεις αποφασίσει να μείνεις με τρία παιδιά και γι' αυτό σκέφτεσαι να δολοφονήσεις το ένα από τα τέσσερα παιδιά σου, γιατί άραγε πρέπει αυτό το παιδί-θύμα να είναι οπωσδήποτε ο Βασίλης και όχι η Μαρία -για παράδειγμα- ή ο Γιώργος ή η Νίκη; Αν λοιπόν θέλεις να είσαι σωστή μητέρα και δίκαιη απέναντι στα παιδιά σου, πρέπει να ρίξεις κλήρο. Θα γράψεις τα ονόματα των τεσσάρων παιδιών σου σε τέσσερα χαρτάκια, θα τα ανακατέψεις και θα τραβήξεις στην τύχη ένα. Αν το χαρτάκι γράφει «Μαρία» θα σκοτώσεις τη Μαρία, αν γράφει «Γιώργος» θα σκοτώσεις τον Γιώργο, και αν γράφει «Νίκη» θα σκοτώσεις τη Νίκη. Και αν τέλος γράφει Βασίλης, ε, τότε κάνε την έκτρωσή σου, με γειά σου και χαρά σου.

— Γιατρέ, με δουλεύεις; Είναι δυνατών να σκοτώσω εγώ το παιδί μου; Μόνο που το ακούω τρελαίνομαι! Είναι δυνατόν να σκοτώσω το Μαράκι μου;! Eίναι δυνατόν να σκoτώσω τον Γιωργάκη μου; Είναι δυνατόν να σκοτώσω τη μικρούλα μου Νίκη; Μα τρελάθηκες, γιατρέ μου;
— Μπα, καθόλου! Για τα τρία παιδιά σου που ανέφερες δεν ξέρω, πάντως τον μικρό σου Βασιλάκη (απ' ό,τι φαίνεται) είναι δυνατόν να το σκοτώσεις, και χωρίς ενοχές!
— Μα, γιατρέ μου, με αδικείς! Το ξέρεις καλά ότι δεν είναι έτσι.
— Και πώς είναι, λοιπόν; Για πες!
— Αχ, γιατρέ μου, τώρα με μπέρδεψες. Αφησέ μου να σκεφτώ και θα σου απαντήσω. Θα σκεφτώ και θα σου απαντήσω κάποια στιγμή. Ναι, ναι, θα σου απαντήσω...

ta meteora