«Καθημερινά με εγκαταλείπουν οι δυνάμεις μου.... Δεν θέλω να στείλω τα παιδιά μου σε ίδρυμα…»

«Δεν θέλω να στείλω τα παιδιά μου στο ίδρυμα» είναι η κραυγή αγωνίας του 37χρονου, που βλέπει να τον εγκαταλείπουν οι δυνάμεις του, όσο διαπιστώνει αδιαφορία απέναντι στον ίδιο και την οικογένειά του.

Πέντε χρόνια άνεργος, αναζητεί το μεροκάματο και δεν διστάζει να δουλέψει ακόμη και για 5 ευρώ, προκειμένου να εξασφαλίσει ένα πιάτο φαγητό για τον ίδιο, τη γυναίκα του και τα δύο πιτσιρίκια του, το κοριτσάκι του που είναι 18 μηνών και το αγοράκι του που είναι 8 μηνών.

 

Μοναδικοί συμπαραστάτες του το «Χαμόγελο του Παιδιού» και το παράρτημα του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού Αμαλιάδας, που τον βοηθάνε με τρόφιμα.
Όμως δεν περιορίζονται οι ανάγκες μόνο στο φαγητό. Ο λογαριασμός της ΔΕΗ έχει φθάσει τα 565 ευρώ και έπρεπε να τον είχε εξοφλήσει από τον προηγούμενο μήνα , αλλά δεν υπάρχουν τα χρήματα και φοβάται ότι σύντομα θα του κόψουν το ρεύμα.
Τα ενοίκια τρέχουν, για ένα σπίτι- μία κάμαρα επί της ουσίας, οι ανάγκες είναι αυξημένες και η καθημερινότητα μετατρέπεται σε καθημερινό Γολγοθά.
Την ίδια στιγμή το παράπονο του 37χρονου είναι ότι δεν έχει τη βοήθεια της εκκλησίας, παρά το γεγονός ότι όπως λέει ο ίδιος τη ζήτησε κατ’ επανάληψη.
«Ζήτησα βοήθεια από την εκκλησία, πήγα ότι χαρτιά μου ζήτησαν, αλλά τελικά δεν μου είπαν ότι δεν γίνεται τίποτα. Αρρώστησε το παιδί μου και ήμουν στο Νοσοκομείο του Πύργου και τελικά με βοήθησαν με τα φάρμακα το ‘Χαμόγελο του Παιδιού’ και ο Ερυθρός Σταυρός της Αμαλιάδας και ευχαριστώ πολύ την πρόεδρο την κα Μαρία Χριστοφόρου που μου πήρε τη μάσκα για το άσθμα του παιδιού μου. Πρέπει να πληρώσω το ρεύμα, το ενοίκιο και δεν έχω τίποτα, πώς θα ταΐσω τα παιδιά μου;» διερωτάται ο 37χρονος.
Τον στηρίζει λίγο η μητέρα του, αλλά και αυτή είναι μία άρρωστη γυναίκα. Από την άλλη, η σύζυγός του προσπαθεί να μεγαλώσει όσο καλύτερα γίνεται τα παιδιά αλλά και αυτή αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας μετά την τελευταία γέννα.
«Κάνω μεγάλο αγώνα για επιβίωση. Δουλεύω ακόμη και για 5 ευρώ μεροκάματο. Δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια και το πρωί σηκώνομαι και ψάχνω μήπως βρω κάποια δουλίτσα για να ταΐσω την οικογένειά μου. Μπορώ να πιάσω την πέτρα και να τη στύψω, η κοινωνία όμως είναι σκληρή» λέει με παράπονο ο 37χρονος.
Απευθύνθηκε και στο δήμο αλλά ούτε εκεί είχε αποτέλεσμα, αφού τον έχουν στο περίμενε και δεν βλέπει φως στον ορίζοντα.
«Καθημερινά με εγκαταλείπουν οι δυνάμεις μου. Σκέφτομαι πώς θα επιβιώσουμε. Δεν θέλω να στείλω τα παιδιά μου σε ίδρυμα. Παρακαλώ πολύ όποιον μπορεί να με βοηθήσει για να μπορέσω και εγώ να αναστήσω τα δύο αγγελούδια μου» είναι η έκκληση του 37χρονου προς την κοινωνία, με την ευχή να εισακουσθεί η φωνή του.

patrastimes