Ντρέπομαι... Τα δεινά της ανεργίας

Περνάνε τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες ... και τα χρόνια.

Μπαίνοντας στην ανεργία νόμιζα πως θα ήταν ένα πέρασμα, ένα διάλειμμα για ξεκούραση και μετά από λίγο μια νέα δουλειά θα έρθει. Ενάμιση χρόνο μετά, κι ακόμη δεν έχει βρεθεί κάτι.
Καθημερινό άγχος για όλα. Να πληρώσω νοίκι και λογαριασμούς πρώτα, μην τυχόν και μείνω χωρίς σπίτι και χωρίς ρεύμα, και μετά να τρως μακαρόνια - και κρέας αν τύχει. Δεν περίμενα ποτέ πως θα έρθει η μέρα που θα τρώω για 4 ημέρες ζάχαρη με ψωμί, αφού δεν υπήρχε τίποτα άλλο στα ντουλάπια.
Αργά και σταθερά, μέρα με την μέρα, απομονώνομαι από όλους.. Δεν μπορώ να ακολουθήσω πια φίλους και γνωστούς και δεν θέλω να γίνομαι βάρος.
Ντρέπομαι που στα 32 μου χρόνια έχω ανάγκη ακόμη τα 100€ της μάνας και τα 100€ της γιαγιάς μου... Ντρέπομαι. Ακόμη κι αν δεν έχω φαγητό για εμένα, ντρέπομαι να ζητήσω κάτι παραπάνω.Δεν θέλω να γίνομαι βάρος και προσπαθώ κάθε μέρα, προσπαθώ και αποτέλεσμα κανένα. 
Απογοητεύομαι και χάνω την δύναμη μου... δεν μου μένει πια ελπίδα.. και είναι σαν να μην έχω ανάσα...
Άραγε θα τελειώσει ποτέ αυτός ο εφιάλτης ή έτσι θα είναι η πραγματικότητα από δω και πέρα; Ζωή χωρίς ελπίδα... ζωή χωρίς όνειρα... ζωή χωρίς αξιοπρέπεια... αυτή είναι η ζωή στην Ελλάδα της κρίσης.

Χαμένη Γενιά , 32 χρ. , Θεσσαλονίκη

το βρήκαμε στην ideopigi