Τι είναι αυτό που πρέπει να κάνω για να βιώσω την πληρότητα όπως ένιωθα όταν ήμουν μικρή;

Βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε και να πάμε που;

Της Παναγιώτας Πετράκη

Βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε και να πάμε που; 

Αναρωτηθήκαμε ποτέ; 

Να κάνουμε τι ακριβώς; 

«Θέλω να γίνω μεγάλη», έλεγα όταν ήμουν μικρή, έβλεπα τους μεγάλους να κάθονται γύρω από το τραπέζι του σπιτιού μου και μου φαινόταν τόσο μεγάλο αυτό το τραπέζι και έλεγα «Έτσι θα μεγαλώσω και εγώ μια μέρα και θα λέω σπουδαία πράγματα μαζί με τους φίλους μου, θα συζητάμε, θα μιλάμε, θα γελάμε! Θέλω και εγώ να είμαι σε αυτό το τραπέζι»!

Πόσο θαυμαστός ο κόσμος των μεγάλων μου φαινόταν και πόσο τέλειος στο κάθε τι! Έβλεπα και την γιαγιά μου με την όμορφη μαντίλα στα μαλλιά της, που έπλενε τα ρούχα στην σκάφη και ανυπομονούσα να το ζήσω και εγώ, με όνειρα γέμιζα την ψυχή μου και εικόνες, βίωνα την χαρά σε απλά πράγματα, την πληρότητα και την αισιοδοξία για το μέλλον που έρχεται, γεμάτη πόθο και λαχτάρα για τον κόσμο που ανοίγεται μπροστά μου.

Ώσπου έρχονται οι μέρες, εκεί που βρίσκομαι στα σύννεφα και στους ουρανούς μου ξεκινούν οι πτώσεις της ζωής μου… αντιλαμβάνομαι ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα ωραία και πάντα τόσο υπέροχα, αντιλαμβάνομαι ότι η ζωή είναι πολύμορφη, μας διδάσκει μας εκπαιδεύει, άλλοτε σκληρά και άλλοτε ανώδυνα, λαμβάνοντας εμπειρίες και πείρες στα θρανία του σχολείου, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, στις εργασίες μας, στους έρωτες μας, στις φιλίες μας, στα καλά μας και στα άσχημα μας. Ποτέ όμως κάτι με διάρκεια, όλο εναλλαγές, πότε καλά και πότε όχι.

Και αναρωτιέμαι, τι είναι τελικά αυτό που πρέπει να κάνω για να βιώσω την πληρότητα όπως ένιωθα όταν ήμουν μικρή; Αυτή την καθαρότητα, με την απλότητα που η ζωή ξεδιπλωνόταν και όχι με όλα αυτά που ζούμε σήμερα. Την διττότητα, πότε άσπρο και πότε μαύρο και όπου να στραφούμε, να διακρίνουμε έντονα στις μέρες μας διχασμένες συμπεριφορές, διχασμένες πολιτικές, διχασμένους ανθρώπους και διχασμένα έθνη που μας οδηγούν σε φαύλους κύκλους και σε αδιέξοδα.

Αναρωτιέμαι πως θα νικήσω την θλίψη και θα καταφέρω να ανέβω ξανά στους ουρανούς που τότε ζούσα!

Σκέφτομαι πως ναι, εγώ ίσως μπορέσω και την νικήσω, να βρω τον τρόπο να επιστρέψω σε εκείνη την κατάσταση της ομορφιάς, αλλά τι θα γίνει με τον κόσμο γύρω μου, εγώ θα ζω στον κόσμο μου και όλοι οι άλλοι γύρω μου τι θα απογίνουν; Δεν είναι ψεύτικο όλο αυτό, αναρωτιέμαι... δεν είναι πλάνη;

Χρειάζεται να παραδεχτούμε την πλάνη που δημιουργήσαμε στους εαυτούς μας, όλο αυτό που χτίσαμε μόνο για μας. Η ελευθερία ξεκινά όταν αρχίζεις να γκρεμίζεις τους κόσμους που η προσωπικότητά σου και η μονομέρειά σου δημιούργησε. Τίποτα δεν χτίζεται και θεμελιώνεται σε κάτι ψεύτικο και ιδιοτελές. Το εγώ μου και το θέλω μου είναι αναγκαίο να συνειδητοποιήσω πως έχει ημερομηνία λήξης, είναι ατελές όταν δεν συντείνει στην ενότητα και στην προσφορά. Να μάθω πως ό,τι συμβαίνει μέσα μου συμβάλει και επηρεάζει αυτή την κοινωνία, αυτό τον κόσμο, ο κάθε ένας μας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του, τη στάση του, τις πράξεις του και τα όνειρά του!

Χρειάζεται το όραμα να είναι κοινό λοιπόν για το να ζήσουμε ελεύθεροι ως άνθρωποι και ως λαοί. Το κλειδί βρίσκεται εκεί στο κοινό όραμα, που είναι ένα, να βιώσουμε το μεγαλείο της αγάπης. Να αποδεχτούμε την αγάπη που υπάρχει μέσα μας από τότε που γεννηθήκαμε, έτσι αθώοι και ταπεινοί με τίποτα στις τσέπες μας και στα χέρια μας παρά μόνο η γλυκιά αίσθηση της ίδιας της ύπαρξής μας που προσφέρει η Αγάπη.

«Η λύση είναι μία αγαπημένο μου παιδί» γυρίζει ο πατέρας και μου λέει από το τραπέζι του σπιτιού μας, ο χρόνος με ξαναγυρνά πίσω. «Μην βιάζεσαι να μεγαλώσεις και να κάνεις όλα αυτά που κάνουν οι μεγάλοι, άσε την αγάπη να μεγαλώσει μέσα σου και μείνε παιδί για πάντα στην καρδιά σου, έτσι αγνό και καθαρό, οραματίζοντας το τέλειο για να πραγματωθεί παιδί μου! Μην επιτρέψεις ποτέ σε κανέναν να σε μολύνει και να σε αναγκάσει να ξεχάσεις και να χάσεις τον εαυτό σου. Η Αγάπη θα σου δείχνει τον δρόμο πάντα και στον δείχνει πάντα, δεν σταματά ποτέ»!

.....................
Όταν μια χώρα, μια κοινωνία, ο άνθρωπος, μαθητεύσει και λάβει την παιδεία του έρωτα και της αγάπης τότε ελευθερώνεται! Ήρθε η ώρα να γεννηθεί μια νέα παιδεία, να αναθεωρήσουμε απόψεις και πιστεύω. Να πετάξουμε τα μέτρα και τα σταθμά μας. Να εργαστούμε για το συλλογικό καλό με ειλικρίνεια, με ανοδική πορεία, δημιουργικότητα και χαρά, πολεμώντας κάθε... 

.........

η συνέχεια εδώ: enallaktikidrasi