Αγαπημένο μου παιδί, δεν είμαι το δεκανίκι σου, είμαι ο οδηγός σου

Είμαι μάλλον από αυτές τις μαμάδες που τις δείχνουν με το δάχτυλο, τις ψιλοχοντροσχολιάζουν και αν ζούσαμε στα 40’s μπορεί και να με πετύχαινε και λίγο εκτοξευμένο σάλιο.

Από τα 19 μου ήθελα να κάνω παιδί. Το μόνο που με φόβιζε ήταν η γέννα αυτή καθ’ αυτή. Για τα υπόλοιπα είχα πλήρη άγνοια.

Όσο μεγάλωνα, γνώριζα μαμάδες. Κυρίως ταλαίπωρες, εξουθενωμένες, αχτένιστες και πιθανώς με διαφορετικές κάλτσες σε κάθε πόδι. Χτυπώντας τα 30, οι εν λόγω μαμάδες άρχισαν να πληθαίνουν και κυρίως, άρχισαν να περιβάλλουν την καθημερινότητά μου με τη μορφή πια των φιλενάδων μου, κολλητών και μη. Έτσι, ήταν πια αναπόφευκτο να μην γίνομαι μάρτυρας των αιτιών που τις έφερναν σε αυτό το σημείο “εξαθλίωσης”.
Ορκίστηκα ότι εγώ δεν θα το πάθω.

Για αρχή, αθέτησα τον όρκο μου, παίρνοντας 30 κιλά στην εγκυμοσύνη. Φρόντισα να διατηρήσω τα είκοσι για 4 χρόνια. Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.

Από τα 19 μου ήθελα να κάνω παιδί. Το μόνο που με φόβιζε ήταν η γέννα αυτή καθ’ αυτή. Για τα υπόλοιπα είχα πλήρη άγνοια.

Όσο μεγάλωνα, γνώριζα μαμάδες. Κυρίως ταλαίπωρες, εξουθενωμένες, αχτένιστες και πιθανώς με διαφορετικές κάλτσες σε κάθε πόδι. Χτυπώντας τα 30, οι εν λόγω μαμάδες άρχισαν να πληθαίνουν και κυρίως, άρχισαν να περιβάλλουν την καθημερινότητά μου με τη μορφή πια των φιλενάδων μου, κολλητών και μη. Έτσι, ήταν πια αναπόφευκτο να μην γίνομαι μάρτυρας των αιτιών που τις έφερναν σε αυτό το σημείο “εξαθλίωσης”.

Ορκίστηκα ότι εγώ δεν θα το πάθω.

Για αρχή, αθέτησα τον όρκο μου, παίρνοντας 30 κιλά στην εγκυμοσύνη. Φρόντισα να διατηρήσω τα είκοσι για 4 χρόνια. Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.

Κάπου εκεί, ήρθε και η ανεργία. Χρόνια πάχους, αφραγκιάς και παντελούς έλλειψης προσωπικότητας.

Σήμερα, μπορώ πια με σιγουριά να διαβεβαιώσω, ότι κανένα από τα παραπάνω δεν έχει σχέση με την απόκτηση ενός παιδιού. Το “μεγαλώνω παιδί” είναι εξαιρετικά λάθος διατύπωση. Αυτό που πραγματικά κάνω ή πρέπει να κάνω είναι να “βοηθώ έναν μικρό άνθρωπο να αυτονομηθεί ενώ μεγαλώνει μόνος του”. Αυτός ο μικρός άνθρωπος έχει την δυνατότητα να γίνει σύμμαχος ή δικτάτορας. Κάπου εκεί αρχίζει η πολιτική και το in-house lobbying.

Γι’ αυτό λοιπόν αγαπημένο μου παιδί,

Χαίρομαι που ήρθες στην ζωή μου και θα ‘πρεπε να είσαι τουλάχιστον, αισιόδοξο για την δική σου. Σου εύχομαι τα καλύτερα και πρόκειται να σε βοηθήσω σε ό,τι χρειαστείς, αρκεί να μην έχει σχέση με στημένα παιχνίδια, διαρρήξεις κλπ.

Δεν θέλω να μου χρωστάς και δεν σου χρωστάω. Δεν θέλω ένα ποτήρι νερό από τα χεράκια σου, όταν μεγαλώσεις. Σε παροτρύνω να το προσφέρεις σε όποιον το χρειάζεται. Αν δεν έχω χέρια ή είμαι καθηλωμένη στο κρεββάτι και γουστάρεις να μου το δώσεις, θα το πάρω και θα σου πω κι ευχαριστώ.

Και θέλω να κάνω κάτι σαφές. Πάτησα το πόδι μου σε αυτή την γη πριν από σένα. Και θα ξαναμπώ σε αυτήν, πριν από σένα. Γι’ αυτό σου σημειώνω ότι η ζωή είναι μικρή για τύψεις κι ενοχές. Θα ζήσω την ζωή που θέλω. Κι αν όχι ακριβώς όπως την θέλω, θα προσπαθήσω να πλησιάσω το ιδανικό για μένα.

Και θα ακολουθήσεις. Αναγκαστικά.

Δεν θα σε τρέχω άρρωστο στα μπαρ, ούτε θα αδιαφορώ για τις ανάγκες σου. Αλλά, όταν μιλάω στο τηλέφωνο με την κολλητή μου, θα μάθεις να μην με διακόπτεις, όπως δεν σε διακόπτω εγώ όταν τσαλαβουτάς στα χώματα με τους κολλητούς σου. Την ώρα του φαγητού, θα απολαμβάνω το γεύμα μου και δεν θα σε ταΐζω, γιατί χεράκια έχεις. Όταν τακτοποιώ το χάος του σπιτιού, εσύ θα μαζεύεις τα χάλια που εσύ δημιούργησες. 

Κι αν θέλω να πάω ρομαντικό διήμερο με τον πατέρα σου, θα κάτσεις με την γιαγιά και τον παππού, γιατί σε διαβεβαιώ ότι αν δεν πάω, μετά από καιρό δεν θα ‘χεις πατέρα στο σπίτι.

Το πρωί, που αποφασίζεις να εκφράσεις όλα σου τα OCDs και την απύθμενη γκρίνια σου, εγώ θα πάρω τον χρόνο μου να πλύνω τα δόντια μου, να χτενιστώ και να βάλω δύο ίδιες κάλτσες στις πατούσες μου. Κι αν έχω να διαλέξω ανάμεσα στο να σου δέσω τα κορδόνια και να βάλω κραγιόν, θα βάλω κραγιόν. 

Γιατί χεράκια έχεις. Γιατί σου έχω δείξει 50 φορές πώς να τα δένεις. 

Γιατί όταν θα είσαι 18, δεν θα είμαι εκεί για να σου τα δένω. Αν δεν θέλεις να πλένεις τα δόντια σου, είναι δικό σου πρόβλημα. Εσύ, θα φας όλα σου τα λεφτά στον οδοντίατρο. Αν δεν θες να πλένεσαι, εσύ θα βρωμάς. Αν δεν θες να μάθεις, εσύ θα’σαι αγράμματος, εσύ δεν θα βρεις δουλειά.

Σου προσφέρω ανιδιοτελώς τις εμπειρίες μου, την αγκαλιά μου και τα δύο μου αυτιά.
Η ζωή μου όμως, είναι δική μου. Όχι δική σου.

Δεν είμαι δεκανίκι, αλλά οδηγός. Εγώ πάω μπροστά κι εσύ ακολουθείς. Στο κάθε σταυροδρόμι θα έχεις επιλογές. Και γι’ αυτές τις επιλογές, υπεύθυνος είσαι εσύ. Εσύ, που δεν χρειάζεται να με κάνεις περήφανη. Αλλά να κάνεις τον εαυτό σου περήφανο γι’ αυτά που εσύ θα καταφέρεις. Κι αν δεν τα καταφέρεις όλα, τουλάχιστον πλένε τα δόντια σου.

Ο φόβος για τη ζωή σου και την ασφάλειά σου πάντα θα με κυνηγά, πάντα θα με λιώνει, λίγο λίγο, βασανιστικά. Κι αυτό είναι αρκετό βάρος στην ψυχή μου.

themamagers