Τα Aντιοξειδωτικά της Ψυχής μας

Γράφει η Ζωή Χατζηθωμά

Η λαϊκή σοφία λέει «όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, τα ακούει ο Θεός και γελάει!». Γεγονός είναι πως δεν ξέρουμε αύριο τι θα μας ξημερώσει, αφού οι τύχες μας παίζονται σαν επιδέξιες ζαριές στα χέρια έμπειρου ταβλαδόρου στο καφενείο. 

Γνωρίζουμε όλοι τη δεινή μας κατάσταση, κοινό μυστικό, τόσο κοινό, που δεν το συζητάμε πια. 

Τι να συζητήσεις δηλαδή; Το μισοάδειο ψυγείο σε πολλά σπίτια; Την περασμένη, έστω πλασματική ευμάρεια, που τώρα νοσταλγούμε και το παράπονο «θέλω πίσω εκείνες τις μέρες που είχα λεφτά». 

Και μην ισχυριστεί κανείς μεγαλύτερος ότι δε ζήσαμε πόλεμο και είμαστε τυχεροί (με όλη μας την αγάπη και το σεβασμό ασφαλώς), γιατί δεν χρειάζεται να πάθεις κρυοπαγήματα στην Πίνδο, για να δεις τη γλύκα. 

«Γλυκαινόμαστε» και τώρα από το συνεχή φόβο και την έλλειψη, από τον «αναίμακτο» πόλεμο και τα κανόνια τα καθημερινά. Ζούμε δύσκολα και όχι αβρόχοις τοις ποσί όλοι, μηδενός εξαιρουμένου. Κι αυτά που ζούμε κάνουν κρότο. Πείνα, στέρηση, αβεβαιότητα, και το λεξιλόγιο όλων μας έχει εμπλουτιστεί με όρους έλλειψης και άρνησης. Και ξαφνικά ο διπλανός σου φεύγει. Ηθελημένα και για πάντα. Και μετά σιωπή εκκωφαντική…

Όμως λένε ότι η μιζέρια είναι εθιστική και η ελπίδα αποστρέφεται εκείνους που βυθίζονται σ’αυτή. 

Αν μας ξυπνούσε κάποιος από τη μαυρίλα, αν μας έλεγε ένα αστείο, να ξεκαρδιστούμε στα γέλια, όπως παιδιά; 

Θα φύγει το σύννεφο του φόβου; 

Αν εφεύρουμε τη δική μας μαγική ομπρέλα, για προστασία από τούτη την καταραμένη βροχή; 

Αν βρούμε το ιπτάμενο κάστρο και πετάξουμε μακριά σ’αυτό; Χαμογελάς, βλέπεις;… 

Μπορεί να μη φύγει έτσι το μαύρο, αλλά ίσως το κάνουμε γκρι, ίσως άλλη απόχρωση, λίγο πιο φωτεινή. Ας γράψουμε το παραμύθι που θέλουμε, χωρίς ο βασιλιάς να είναι γυμνός και ο κακός λύκος έπαθε τελικά αμνησία και έγινε καλός!

Δεν υπάρχουν ξόρκια, αλλά μαγνήτες του καλού και της αλλαγής προς το καλύτερο. Με άλλα λόγια, οι δοκιμασίες και τα προβλήματα δε θα εκλείψουν ποτέ, αλλά η προσέγγιση και η ματιά μας σε αυτά μπορεί να τα ηπιώσει κάπως. 

Η ευτυχία δεν είναι ποτέ απόλυτη. Το ίδιο και η θλίψη. Πάντα θα υπάρχει η έξοδος κινδύνου. Δε χάνεται ο ήλιος, επειδή σου τον κρύβει κάποιος με τη σκιά του. Λύσεις πάντα υπάρχουν και η ευτυχία είναι προσβάσιμη και καλό είναι να τα σκέφτεσαι όλα δυναμικά: μετά από κάποιο χρονικό διάστημα θα ανατρέχεις σε όσα τώρα ζεις και θα γελάς με την υπερβολή που έδειχνες, άσε που μπορεί να μην τα θυμάσαι πλέον. 

Το μόνο που θα θυμάσαι είναι η τρέλα σου για ζωή, το πάθος να επιβιώσεις χωρίς χασμουρητά και πρέπει. Και το πείσμα είναι εθιστικό και σου πάει πολύ. Και κάνει τον κόσμο μας καλύτερο και η ελπίδα γεννά ελπίδα!

Μεταξύ μας τώρα, πότε οι Έλληνες ήμασταν πλούσιος λαός και δε βιώναμε στερήσεις; Φτωχοί ως Έλληνες, αλλά και περήφανοι μαζί και αξιοπρεπείς! 

Το ρήμα «χάνω» έχουμε μάθει ανέκαθεν να το κλίνουμε σε όλους τους χρόνους άψογα: χάνω χρήματα, χάνω προνόμια, τη γη κάτω από τα πόδια μου καθημερινά, χάνω ασφάλεια, αλλά όχι και ζωή, ούτε αξιοπρέπεια! 

Η αβεβαιότητα και οι στερήσεις έχουν σημαδέψει βαθιά τον Έλληνα. Αλλά τα τελευταία χρόνια είχε ανακαλύψει τη Χαβάη, τους εξωτικούς προορισμούς και ξέχασε την υπέροχη λίμνη Πλαστήρα ή τα μαγευτικά Ζαγοροχώρια. Ανακάλυψε τη γκουρμέ κουζίνα, λες και η φασολάδα και ο τραχανάς δεν είναι ωραιότατα φαγητά! Καιρός να ξαναγνωριστούμε ο ένας με τον άλλον, αλλά και να ξανασυστηθούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό, που τον είχαμε χάσει στην εμμονική αναζήτηση της φενάκης εν τέλει των υλικών αγαθών.

Καιρός να κάνουμε νέο ξεκίνημα. Γιατί το ουσιαστικό μας πρόβλημα δεν είναι η οικονομική κρίση, αλλά η εσωτερική μας, η ηθική, αυτή που μας κάνει να μην αντέχουμε και την οικονομική. 

Ίσως να ήρθε η ώρα να μας κάνει χαρούμενους ένα τσούγκρισμα του ποτηριού με έναν φίλο μας κάποιο χειμωνιάτικο βράδυ στο ταβερνάκι στα Μετέωρα, το χτύπημα στην πλάτη στον δικό σου άνθρωπο και το «εγώ είμαι εδώ». Μικρά ευχάριστα για ψυχική ανθεκτικότητα. Μικρά και σωτήρια αντιοξειδωτικά της ψυχής! 

Η κατάθλιψη δεν είναι βολικότερη από το ρεαλισμό, ας μην τραγικοποιούνται οι καταστάσεις. Συνεχής αγώνας: για τη ζωή μας, για όσα μπορούμε να πετύχουμε. Πάλη για μας, για το αύριο και τις επόμενες γενιές. Η κρίση είναι δυνατό να χαρίσει διαύγεια και η καταστροφολογία να δώσει τη θέση της σε πρωτοφανή βεβαιότητα. 

Στην κρίσιμη και .....

..........

η συνέχεια εδώ