Ολυμπιακή Υποκρισία

Ξεκίνησαν κι αυτοί οι Ολυμπιακοί αγώνες. Στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Κάτω από τη σκιά του Χριστού Λυτρωτή, που ανοίγει την αγκαλιά του για να λυτρώσει όποιον το επιθυμεί.

Κάθε δυο χρόνια έχουμε τους Παγκόσμιους αγώνες στίβου. 
Τι χρειάζονται τότε οι Ολυμπιακοί αγώνες; 
Ποια η διαφορά τους από τόσες άλλες παγκόσμιες αθλητικές εκδηλώσεις; 
Αφού τελικά και οι επιδόσεις, τα ρεκόρ, στον ίδιο πίνακα σημειώνονται. Παγκόσμιος πρωταθλητής είσαι, άμα πήρες την πρωτιά, είτε από Ολυμπιακούς αγώνες, είτε από το παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου.

Σε τι διαφέρουν λοιπόν οι Ολυμπιακοί αγώνες από τους υπόλοιπους; 

Μία είναι η διαφορά: Το Ολυμπιακό Ιδεώδες. Αυτό το Ιδεώδες που καθιέρωσαν υποχρεωτικά οι αρχαίοι Έλληνες.  

Στους Ολυμπιακούς αγώνες αγωνίζονται οι αθλητές υπό την αιγίδα των χωρών τους. Κάθε συμμετέχουσα χώρα, οφείλει, να έχει δημοκρατικό πολίτευμα. Κάθε συμμετέχουσα χώρα οφείλει να μην είναι σε εμπόλεμη κατάσταση. Εκτός των σωματικών αγώνων, οι Ολυμπιακοί αγώνες, είναι και αγώνες του πνεύματος, της δημοκρατίας, της Ειρήνης.

Στους Ολυμπιακούς αγώνες, συναγωνίζονται οι χώρες δια των αθλητών τους.

Σήμερα, ή ακόμη την ώρα που προκρίνονταν το Ρίο, ποιες από αυτές τις προϋποθέσεις ικανοποιούσε και ικανοποιεί;

Πως νοούνται Ολυμπιακοί αγώνες με την παρουσία στρατού, επειδή οι απλήρωτοι αστυνομικοί απεργούν; 
Πως μια χώρα που καταρρέει από την φτώχεια, ανέλαβε αυτό το ύψιστο ποσό των δαπανών της διοργάνωσης, όταν η πλειοψηφία του λαού της πεινάει;

Αυτοί οι αγώνες στο Ρίο και στις προηγούμενες διοργανώτριες πόλεις, δεν είναι αγώνες των χωρών, αλλά των εταιρειών.

Και άμα όλα, μα όλα θυσιάζονται στο βωμό του χρήματος, ποιο Ιδεώδες υπηρετούν οι σύγχρονες Ολυμπιάδες;

Τι συν-αγωνισμός αθλητών είναι αυτός, όταν όλοι, μα όλοι οι αθλητές είναι προϊόντα των εργαστηρίων με την χρήση αναβολικών ουσιών; 
Ποιος διαγωνίζεται; 
Ο άνθρωπος ή ο πληρωμένος επιστήμονας; 
Ποιος προκρίνεται; 
Ο αθλητής ή το καλύτερα εξοπλισμένο εργαστήριο ντόπας;

Δεν ξέρω τι συμβάσεις έχουμε υπογράψει για τους Ολυμπιακούς αγώνες, αλλά εκείνο που ξέρω ότι πρέπει να κάνουμε είναι τα εξής:

• Να αποσυρθούμε από την συμμετοχή μας στους Ολυμπιακούς αγώνες, όπως γίνονται σήμερα
• Να απαγορεύσουμε την χρήση όλων των Ολυμπιακών συμβόλων, ύμνων και όρκων από τρίτους
• Να παύσουμε την παροχή της Ολυμπιακής φλόγας
• Να διοργανώσουμε τους Ολυμπιακούς αγώνες στην Αρχαία Ολυμπία με τους όρους και τους κανόνες των αρχαίων αγώνων.

Δεν έχει πλέον καμιά αξία η συμμετοχή μας σε αγώνες όπου όλοι είναι ντοπαρισμένοι, όπου η χρήση των αναβολικών έχει αναδειχθεί σε επιστημονική μέθοδο κατασκευής κτηνών. 

Όποιος επιθυμεί να συμμετάσχει στους Ελληνικούς Ολυμπιακούς αγώνες, με την θέληση του να αυτοπεριοριστεί σε περιοχή κοινής διατροφής-συσσιτίου και ιατρικής περίθαλψης για ένα-δύο μήνες και μετά να συμμετάσχει στους αγώνες.

Επειδή τα σύμβολα μας, αποτελούν πλέον εμπορευματικό προϊόν και αντικείμενο κερδοσκοπικής εκμετάλλευσης να παύσει άμεσα η χρήση τους από τρίτους. Τα σύμβολα έχουν δικαιώματα τα οποία δεν θα τα χορηγούμε έναντι οποιουδήποτε τιμήματος.

Το απολλώνιο Φως, το Φως των Ολυμπιακών αγώνων, η Φλόγα που ανάβει στον ιερό τόπο, να μη ξαναφύγει ποτέ από τον τόπο της. Και από εδώ φέγγει μια χαρά στα πέρατα της Οικουμένης.

Να διοργανωθούν οι Ολυμπιακοί αγώνες εδώ, στην αρχαία Ολυμπία, με αθλητές ξυπόλητους και με αθλήματα αυτά που αγωνίζονταν τότε.

Το έπαθλο, θα είναι ένα και μόνο, το κλαδί αγριελιάς. Ο κότινος.

Και όποιος θέλει, ας έρθει να συμμετάσχει.Οι υπόλοιποι, ας κάνουν άλλους αγώνες και ας τους ονομάσουν όπως θέλουν. Έχουν τους παγκόσμιους αγώνες, ας κάνουν και τους διεθνείς, ας κάνουν και τους αγώνες της Coca Cola ή της Adidas και η Nike να εγκαταλείψει το όνομα της, γιατί κι αυτό ελληνικό είναι.

Η ιδέα είναι αυτή. Μπορεί να χρήζει βελτίωσης, αλλά δεν χρειάζεται να κολλήσουμε εκεί, αυτό μπορεί να γίνει.

Και γιατί προέκυψε αυτή η ιδέα;

Ε, δεν είναι και πρωτάκουστη. Πολλοί την έχουν ξαναπεί. Η αιτία που πρέπει να λάβει σάρκα και οστά όμως είναι προφανής. 

Δεν πάει άλλο με αυτή την κατάντια. Δεν μας χρειάζονται Ολυμπιακοί αγώνες του Mr. Bean ή του James Bond, της Ζιζέλ ή ακόμη χειρότερα των εταιρειών και των "υπεραθλητών".

Ο Λυτρωτής Χριστός, επάνω από την υπήνεμη Ιπανέμα, το καταφρουρούμενο Μαρακανά, μάταια ανοίγει την αγκαλιά του να λυτρώσει τις αντιπροσωπείες όλων των εθνών που στριμώχνονται υποκριτικά να συνεισφέρουν στο Ολυμπιακό Ιδεώδες. 
Όσο υπάρχουν φαβέλες στη γη, ο Λυτρωτής Χριστός θα είναι ο Λυπημένος Χριστός.

Το χαμομηλάκι