Οι Εχθροί της Ευτυχίας: Ο φθόνος και η έλλειψη αυτογνωσίας

Φθόνος, ο εχθρός της ευτυχίας

Πρόσφατα ήταν που διαβάζοντας το βιβλίο του Σοπενχάουερ «Η Τέχνη του να είσαι ευτυχισμένος» και μετά από εκτεταμένες συζητήσεις με φιλικά πρόσωπα αντιλήφθηκα σε μεγάλο βαθμό ένα χαρακτηριστικό που απομακρύνει τον άνθρωπο από την ευτυχία! 

Αυτό δεν είναι άλλο από τον φθόνο για τους άλλους και την έλλειψη αυτογνωσίας.

Πόσες φορές δεν έχεις μπει στη διαδικασία να συγκρίνεις τη ζωή σου με τη ζωή των άλλων; 

Πόσες στιγμές έχεις νιώσει έντονα το αίσθημα της ζήλειας να σε κατακλύζει για κάποιον συνάνθρωπο; 

Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο αλλά όλοι σε κάποιο βαθμό έχουμε αισθανθεί μειονεκτικά και ζηλόφθονα κάποια στιγμή στη ζωή μας. 

Έχετε αναρωτηθεί αν αυτή η μορφή ζήλειας είναι απόρροια ενός κακού χαρακτήρα και έχετε νιώσει άσχημα εκ των υστέρων για όλα αυτά τα συναισθήματα;

Αν ναι, αρχικά και μόνο, το συναίσθημα της στενοχώριας επειδή φθονήσατε κάποιον δείχνει ότι είστε άτομο που έχετε πολύ καλή ψυχή οπότε θα ήταν καλό, για τη δική σας ψυχική ηρεμία να «συγχωρέσετε» σε πρώτο στάδιο τον εαυτό σας. 

Η συγχώρεση του εαυτού μας και η απαλλαγή από τέτοιου είδους τύψεις είναι η αρχή ώστε να κατορθώσουμε να φτάσουμε στην αυτογνωσία που αποτελεί το πρώτο βήμα προς την ευτυχία.

Η αλήθεια είναι ότι εκεί κρύβεται η ευτυχία, στην αυτογνωσία και στην «συνειδητοποίηση του επίκτητου εαυτού μας», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Σοπενχάουερ. 

Αν φτάσεις στο επίπεδο να κατανοήσεις πραγματικά ποιος είσαι, τι πραγματικά επιθυμείς από τη ζωή σου, ποιες είναι οι αδυναμίες και τα όπλα σου, έχεις κατορθώσει να ανακαλύψεις το πιο σημαντικό άτομο για τη ζωή σου. Το άτομό σου. 

Φυσικά και όλοι μας περνούμε από το στάδιο στο οποίο επηρεαζόμαστε από τους άλλους, ζηλεύοντας τη στάση τους στη ζωή, τα όνειρα τα οποία δείχνουν, στα δικά μας μάτια, πολύ ξεκάθαρα και πραγματοποιήσιμα.

Αυτοί όμως δεν είναι μικροί Θεοί, είναι άνθρωποι όπως εμείς και έχουν σίγουρα περάσει και εκείνοι από το στάδιο της αναζήτησης του εαυτού τους. Οπότε, παρατηρώντας τη δική τους ζωή, μπαίνουμε σε ένα πλαίσιο αντιγραφής της καθημερινότητάς τους, ενδεχομένως και επίτευξης στόχων παρόμοιων με εκείνους, και εκεί είναι που έρχεται η συνειδητοποίηση! 

Μέρα με την ημέρα συνειδητοποιούμε ότι δεν πρόκειται μέσα από τα όνειρα των άλλων να γίνουμε ευτυχισμένοι και ολοκληρωμένοι! 

Σιγά σιγά όμως, από την εμπειρία, το διάβασμα, τη συναναστροφή με άλλα άτομα, τον εσωτερικό μας διάλογο μπαίνουμε στη διαδικασία να ανακαλύψουμε τα «θέλω» μας.

Είναι μια χρονοβόρα διαδικασία και θέλει υπομονή και αφοσίωση, αλλά μόλις το συνειδητοποιήσουμε και ολοκληρωθούμε ψυχικά θα πάψουμε να γεμίζουμε τον εαυτό μας με το άγχος για την επίτευξη στόχων που εμάς δε θα μας ολοκληρώσουν ποτέ και δε θα μας δώσουν την ευτυχία. Είναι όπως τα όνειρα που έχουν οι γονείς για τα παιδιά τους. 

Όνειρα, τα οποία οι ίδιοι δεν κατόρθωσαν να πραγματοποιήσουν και νομίζουν ότι μέσα από τους απογόνους τους θα γίνουν πραγματικότητα. Αυτή η συμπεριφορά των γονέων πνίγει τα παιδιά και δεν τα αφήνει ελεύθερα να ονειρευτούν και να ολοκληρωθούν νοητικά και ψυχικά, αναπτύσσοντας τον δικό τους χαρακτήρα.

Τέλος θα ήθελα να κλείσω με ένα γνωμικό του Σένεκα, στο περί Οργής:

«Ποτέ δεν θα γίνεις ευτυχισμένος αν σε νοιάζει αν κάποιος είναι πιο ευτυχισμένος από σένα».

Προσπάθησε λοιπόν να ανακαλύψεις εσένα και να θυμάσαι πως η απόλυτη ευτυχία δεν υπάρχει πουθενά ποτέ και σε κανέναν, ζήσε λοιπόν την σημερινή ευχάριστη μέρα σου και άσε τους άλλους να ζήσουν και εκείνοι. 

Βγάλε το φθόνο όσο μπορείς από μέσα σου ακόμα και αν θεωρείς ότι είναι ακατόρθωτο… αυτό είναι το πρώτο βήμα για μια χαρούμενη, βιώσιμη και πραγματική ζωή. 

Μη χάνεις τη ζωή σου αναλώνοντάς την στο να ζεις ζωές άλλων. Ανακάλυψε τώρα σιγά σιγά το χαρακτήρα σου και επικεντρώσου σε εσένα αφού η ζωή σου, σου ανήκει!

Ακριβή Αλεξανδράκη – Φοιτήτρια στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών στο ΑΠΘ

enallaktikidrasi