Όταν πιάσει το σκοτάδι μην φοβηθείς!

Δεν το διαλέγεις εσύ που έρχεται. Δεν μπορείς να το ελέγξεις. Έτσι είναι. Έτσι ήταν πάντα.

Εσύ απλά μην φοβηθείς. Μην απελπιστείς. 

Από καιρό σε καιρό, πιάνουνε σκοτάδια…
Φέρνει μαζί του πράγματα άσχημα και δύσκολα.

Μην φοβηθείς όμως.

Γιατί είναι και κάτι, που άθελα του σου προσφέρει…
Στο φως της μέρας, στα εύκολα, στα ρόδινα, στα όλα τα καλά, πιο επικίνδυνο να χάσεις το δρόμο σου είναι. 

Να επαναπαυτείς…

“Αναπαύου ψυχή μου, φάγε, πίε και ευφραίνου…’’, θα μπεις στον πειρασμό να πεις…

Το σκοτάδι σε ενεργοποιεί. Σε κάνει να θες να αναζητήσεις… 

Να ψάξεις πιο έντονα, πιο απεγνωσμένα για το φως.

Να ψάξεις για τη λύση. Για την έξοδο…

Και στο σκοτάδι, στο απόλυτο, στο μαύρο, το φως, και το πιο μικρό, το ελάχιστο, θα μπορέσεις να το διακρίνεις… 

Και προς το φως αυτό, θα μπορέσεις σίγουρα τότες να πορευτείς….

Πάντοτε εκεί ήταν αυτό. Πάντοτε αναμμένο…

Όσο μέρα ήτανε, απλά δεν μπορούσες να το δεις…
Όταν πιάσει το σκοτάδι μην φοβηθείς…

Είναι το σκοτάδι αυτό, που το Φως θα σε βοηθήσει, ξεκάθαρα να διακρίνεις…
Είναι το σκοτάδι αυτό, που στο Φως, θα σε αναγκάσει πια να πορευτείς…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος M.Sc.

psyxologos
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι