Εποχιακή, νεοπλουτίστικη «φιλανθρωπία»

🌼εν όψει του Πάσχα... 🌼

Μέρες που είναι, είπα να μείνω σπίτι να χουχουλιάσω, να δω καμιά ταινία. Ανοίγω την τηλεόραση και... μού 'ρχεται κάτι σαν αναγούλα. 

Σε όλα τα κανάλια, σε όλα τα δελτία ένας καταιγισμός ειδήσεων  για τις άνεργες οικογένειες που δεν είχαν καν τα στοιχειώδη για το τραπέζι των εορτών, για τον ηλικιωμένο που δεν επαρκεί η σύνταξη ούτε για τα φάρμακά του, για την άστεγη της πλατείας τάδε… για τα παιδάκια που δεν θα πάρουν δώρο την Πρωτοχρονιά, για όλη αυτή τη φτώχεια, τη μιζέρια, την πείνα και την αρρώστια που τα κανάλια ανακαλύπτουν λίγο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων. 

Λες και λείπουν όλο το χρόνο.

Σφίγγεται η ψυχή μου. Λέω, άι στο καλό, μέρες που είναι, ειδήσεις είναι θα τελειώσουν. 

Εμένα μου λες; 

Ακολουθούν οι επισκέψεις σε ορφανοτροφεία, νοσοκομεία, γηροκομεία και όλα τα εις –εια με συνοδεία κάμερας και απαραίτητα μικροφώνου για δηλώσεις του τύπου: «αυτές τις μέρες κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να…..κλπ..κλπ» ή «ευχαριστούμε που δεχθήκατε να μοιραστείτε το πρόβλημά σας....κλπ..κλπ». 

Κι απ' την άλλη σε ένα ρηχό εντυπωσιακό show, προβάλλεται η νοοτροπία της νεοπλουτίστικης φιλανθρωπίας και η προσφορά on camera.

Οργανωμένη φιλανθρωπία, και  ψυχολογική χειραγώγηση του θεατή,  κάτι που με εξοργίζει ακόμη πιο πολύ. 

Φορώντας τη μάσκα του φιλάνθρωπου κάποιοι προσπαθούν να σκεπάσουν τις ενοχές τους, να εξαγοράσουν τις τύψεις τους, να διαγράψουν τις αμαρτίες τους εξασφαλίζοντας ένα εισιτήριο για τον παράδεισο. 

Φιλανθρωπικές οργανώσεις και «φιλανθρωπικά» γκαλά νεόπλουτων, άνθρωποι της showbiz και της τηλεόρασης με ψεύτικη προσποιητή "ανθρωπιά" σε τηλεμαραθώνιους αγάπης και reality προγράμματα με απώτερο στόχο κάποιες φοροαπαλλαγές τους. 

Με ύφος "περίλυπος εστί η ψυχή μου" μπροστά στις κάμερες ή με ένα καρφιτσωμένο χαμόγελο δήθεν συμπόνιας μπροστά στο φτωχό γέροντα, στο άρρωστο παιδί, στη μάνα ή στον πατέρα  χωρίς δουλειά. 

Συμπόνια και φιλανθρωπία για το φαίνεσθαι και όχι για το είναι. Εποχιακή φιλανθρωπία. 

Ψεύτες και Υποκριτές που εκμεταλλεύονται την καλή θέληση και την αίσθηση καθήκοντος του απλού θεατή,   προβάλλοντας την δική τους τάχα ανωτερότητα.

Κλείνω την τηλεόραση πριν πω κάτι, μέρες που είναι, που δεν αρμόζει ούτε στο χαρακτήρα μου ούτε στο πνεύμα των ημερών… 

Ο καθένας από μας ας σκεφθεί το νόημα της φιλανθρωπίας και της αλληλεγγύης. 

Η φτώχεια, η πείνα και η αρρώστια χρειάζονται τη βοήθειά μας 365 μέρες το χρόνο, χρειάζονται ζεστασιά, χαμόγελα κι αγάπη όχι μόνο τις μέρες των εορτών. 

Η «φιλανθρωπία»  ας συνοδεύεται από αληθινά αισθήματα κι ο καθένας ας κάνει αυτό που πρέπει χωρίς θεατές…θα το ξέρει μόνο εκείνος  κι αυτό φτάνει.

 

Αννίκας δια χειρός
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι