Thursday 24 February 2022

«Θα γίνει και εδώ πόλεμος, μαμά;»

«Όχι βέβαια αγάπη μου!», της απάντησα, κλείνοντας υπερβολικά αναστατωμένη την τηλεόραση.
Μου κόπηκαν τα πόδια τις προάλλες που η 6χρονη κόρη μου μού έκανε αυτή την ερώτηση.

Κακώς -πολύ κακώς- είχα ξεχάσει την τηλεόραση ανοιχτή, την ώρα που στις ειδήσεις έπαιζε το ρεπορτάζ από την ένταση μεταξύ Ρωσίας – Ουκρανίας και γινόταν λόγος για πόλεμο.

Οι εικόνες έδειχναν κάτι τανκ και στρατό να παρελαύνει πάνω στα χιόνια, θυμίζοντας τόσο πολύ εικόνες που τα παιδιά μας έχουν σίγουρα δει από ντοκιμαντέρ για τον πόλεμο του ‘40. 
Άρα ο συλλογισμός δεν ήταν αδικαιολόγητος: «Θα γίνει και εδώ πόλεμος, μαμά;».

“Όχι βέβαια αγάπη μου!”, της απάντησα, κλείνοντας υπερβολικά αναστατωμένη την τηλεόραση.
Το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται τα παιδιά μας έπειτα από 2 χρόνια πανδημίας, έπειτα από 2 χρόνια που έχουν μπαφιάσει "φιμωμένα" όλη μέρα με μια μάσκα, και κυρίως έπειτα από 2 χρόνια καθημερινής αγωνίας “μην κολλήσουμε” (και κολλήσουμε και άλλους), είναι η έννοια του πολέμου!
Και αν νιώθουμε έτσι εμείς εδώ, που βρισκόμαστε και τρεις χώρες παρακάτω από το σημείο της σύρραξης, ούτε να φανταστώ δεν μπορώ πώς πρέπει να νιώθουν οι γονείς στην Ουκρανία, οι οποίοι -από αυτά που διαβάζω- δεν αφήνουν τα παιδιά τους ούτε στις κούνιες να πάνε, από φόβο μήπως τα βρει καμιά “αδέσποτη”.

“Μα στις ειδήσεις λέει, ότι θα γίνει πόλεμος…”, και εκεί παύουν πια τα ψέματα. Εκεί πρέπει να αποφασίσεις, ότι πρέπει να πεις την αλήθεια. 
Μία αλήθεια, όμως, που να μπορεί στα 6 της να αντέξει… Γιατί είπαμε -το φορτίο που ήδη κουβαλά η ψυχούλα τους είναι βαρύ.

Πώς μιλάμε, όμως, στα σημερινά παιδιά για το ενδεχόμενο πολέμου;
Τη συζήτηση αυτή είχα πρόσφατα με συναδέλφους, οι οποίες έχουν μεγαλύτερα παιδιά. “Τα παιδιά στην εφηβεία δεν επηρεάζονται τόσο πολύ από τις εξελίξεις αυτές. Είναι τόσο βίαια τα video games που παίζουν καθημερινά που αμφιβάλλω αν το ενδεχόμενο πολέμου τα αγγίζει”, μου λέει μια συνάδελφος με παιδιά στο Γυμνάσιο. Σε άρθρα διαβάζω, ότι άλλα παιδιά στο εξωτερικό ενημερώνονται για τις εξελίξεις αυτές μέσω TikTok. Πολλά από αυτά τα ανεβάζουν τα ίδια τα παιδιά της Ουκρανίας.

Ο Robert Stern που διοικεί την “The Social Leader”, μια εταιρία συμβούλων, η οποία βοηθά εταιρείες να αξιοποιήσουν καλύτερα τα social media, παρόλο που κατανοεί απόλυτα την ανάγκη των παιδιών να εκφράζονται μέσω αυτών, συμβουλεύει να μην αποτελούν αυτά το μοναδικό μέσο ενημέρωσης.

Τι κάνουμε, λοιπόν;
Η ψυχολόγος και μαμά δύο παιδιών Jessica Biren Caverly, λέει, ότι ανάλογα με την ηλικία των παιδιών μας θα μιλήσουμε διαφορετικά.

Στα 6 έχει νόημα να πεις στο παιδί μία σύντομη ιστορία του τι συμβαίνει με τις δύο αυτές χώρες, γιατί “τσακώνονται”, και ότι αυτή τη στιγμή προσπαθούν να βρουν μία λύση με τη συζήτηση.
“Επιβεβαίωσε στο παιδί ότι ο πόλεμος γίνεται με στρατιώτες και όχι με μικρά παιδιά”, για να μη νιώσει ότι απειλείται, λέει η ίδια χαρακτηριστικά.

Στα μεγαλύτερα παιδιά,
έχει νόημα να εξηγήσουμε μερικά πράγματα παραπάνω για να κατανοήσουν την κατάσταση. Μπορείτε, μάλιστα, να ψάξετε μαζί πληροφορίες και σίγουρα να τα ρωτήσετε πώς νιώθουν εκείνα για όλο αυτό. Επιπλέον, έχει νόημα, σε περίπτωση πολέμου, να αναζητήσετε τρόπους που μπορείτε να βοηθήσετε ενδεχομένως τα παιδιά που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα.

Σε κάθε περίπτωση, διατηρήστε την ψυχραιμία σας. 
Πείτε την αλήθεια, εκφράστε τα δικά σας συναισθήματα και διαβεβαιώστε τα πως ό,τι κι αν γίνει, εσείς θα είστε πάντα εκεί για αυτά -το ασφαλές τους καταφύγιο.

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

No comments:

Post a Comment

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki