Οι δικοί μας Σούπερ Ήρωες κρατούσαν Κιμωλία

Θυμίσου εσύ, ναι εσύ, που διαβάζεις αυτό το άρθρο πώς ήσουν στα 6 και στα 8 σου. Καλά, πριν βιαστείς να πεις “δε μας παρατάς κι εσύ με τις αναδρομές σου, εγώ σχολείο πήγαινα με τον Κολοκοτρώνη”, κάνε μου μια χάρη και προσπάθησε να φτάσεις ως το τέλος του άρθρου. 

Τι κερδίζεις; Το τζόκερ σίγουρα όχι, αλλά τι θα έλεγες για ένα χαμόγελο στα χείλη σου και την σκέψη ενός ανθρώπου, που κάποτε ήταν για σένα το 1/3 της μέρας σου για 9 συνεχόμενους μήνες;

Αλήθεια πόσες φορές σαν παιδιά ευχηθήκατε να τα ξέρατε όλα, όπως ο δάσκαλος, που στεκόταν απέναντί σας, για να μη χρειάζεται να περνάτε αυτό το απερίγραπτο βασανιστήριο… ναι για το “γλώσσα- γλώσσα- μαθηματικά” μιλάω. Πολλές ε; Πόσες φορές θα θέλατε να ήσασταν μεγάλοι σαν κι αυτούς, για να γλιτώσετε το ατελείωτο διάβασμα- αγνοώντας πως τα σχολικά ήταν τα καλύτερά σας χρόνια;

Ε; Ε; Πόσοι τρέχατε στην αγκαλιά τους, όταν η Μαρία από το Ε2 δεν σας μίλαγε; Όταν χτυπάγατε παίζοντας με καπάκια κάτι σαν ποδόσφαιρο; Πόσοι κλαίγατε στην τελική γιορτή του καλοκαιριού, σε περίπτωση που η δασκάλα σας ήταν αναπληρώτρια και δε θα την είχατε την επόμενη χρονιά να σας φορτώνει με τόσες ασκήσεις; Άσε ξέρω. Εσύ δεν ήσουν από αυτούς. 

Σωστά; 

Απλά να… έτυχε και φύσαγε και μπήκε ένα σκουπιδάκι στο μάτι σου. Ξέρω σου λέω… κι εγώ τα ίδια έλεγα.

Έστω και τόσα χρόνια μετά, πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι, πρέπει να πάρουν μια αναγνώριση- το λιγότερο! Αυτοί, που ήταν οι δεύτεροι γονείς μας. 

Μας ανέχονταν για 6-7 ώρες, κάθε μέρα εκτός Σ/Κ για σεζόν Σεπτέμβρη- Ιούνιο, μας υπερασπίζονταν, μας βοηθούσαν, μας σκούπιζαν τα δάκρυα και τις μύξες μας (ναι ναι μπλιαχ- ρώτα κι αυτούς!). 

Μας ΑΓΑΠΟΥΣΑΝ σαν δικά τους παιδιά και 15 Ιουνίου μην τους είδατε. Αυτά κάνουν. Τέτοιοι είναι. Το πρώτο δίμηνο τους βρίζεις, το επόμενο τους μαθαίνεις και δένεσαι και στο τέλος τσουπ! Άντε γεια. Τον Σεπτέμβρη κλαις και αναλαμβάνει άλλος μετά. Κατάλαβες;! Φτου κι απ’ την αρχή.

Κάποιοι από αυτούς πάντα θα ξεχωρίζουν από τους άλλους κι ας μην φοράνε μπέρτα πραγματική. Δεν είναι κι όλοι δα σούπερ ήρωες με υπερόπλο τους, μια κιμωλία! 

Κάποιοι όμως είναι! 

Θα ξεχωρίζει ΠΑΝΤΑ το χαμόγελό τους, που θα φωτίζει ακόμα στην παιδική καρδιά σου. Θα ξεχωρίζει η αγάπη τους κι η ζεστασιά των χεριών τους, που το παιδί μέσα σου ακόμα ορκίζεται πως μπορεί να τα αισθανθεί. 

Θα ξεχωρίζει το βλέμμα τους, που ούρλιαζε όλα τα «σε πιστεύω» του κόσμου, που σε έμαθε να ονειρεύεσαι, να γίνεσαι καλύτερος, που σου έδινε κίνητρο να προσπαθείς την επόμενη φορά να πάρεις αυτό το πολυπόθητο το κάτι παραπάνω στο βαθμό. 

Κάποιοι πάντα ξεχωρίζουν, γιατί όταν δώσεις αγάπη σ’ ένα παίδι, εκείνο δεν την ξεχνάει ποτέ.

Διαφέρουν ρε παιδί μου για χίλιους δυο λόγους. 

Για τους κόπους σας. Για τις μέρες που φάγατε να μάθετε τα μεταβατικά ρήματα ή τις εξισώσεις. Για τις εκδρομές σας, τις στιγμές σας, τις σχολικές γιορτές, τα κλάματα και τα γέλια σας. Αν ψάξεις θα βρεις κι άλλα δεκάδες πράγματα, πιο παιδικά, πιο αθώα, ίσως και πιο αληθινά, από αυτά που τώρα σαν ενήλικας σε απασχολούν.

Δεν είναι κι όλοι δα σούπερ ήρωες με κιμωλία. Κάποιοι όμως είναι!
Αν δεν είσαι και τόσο τυχερός όπως εγώ, μάλλον θα έχουν περάσει πολλά χρόνια που έχεις να τον δεις- ίσως και να τον θυμηθείς… μα ξέρεις πως πάντα θα έχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά σου. Δεν είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις έναν απ’ όλους αυτούς, που είχες στο σχολείο. Είναι αυτός ο ένας, ο λόγος, που σε έφερε μέχρι εδώ σε αυτό το άρθρο. 

Το πρώτο όνομα στη σκέψη σου, όταν ακούς τη λέξη “δάσκαλος”. Ένας που η ανάμνησή του θα φέρνει πάντα το χαμόγελο στα χείλη σου. Αυτός ο ένας που για χάρη του θα ευγνωμονείς το ελληνικό δημόσιο, που στον έφερε στον δρόμο σου κι ας το βρίζεις για όλη την υπόλοιπη ζωή σου.

Αυτό λοιπόν είναι για εμάς. Για εσένα και εμένα, που βλέπαμε στα μάτια κάποιου όταν είμασταν μικροί, τη δύναμη να κάνει σχεδόν τα πάντα, ένα πρότυπο, μία οικογένεια, έναν σούπερ ήρωα. Αυτό είναι για όλους εκείνους τους φανταστικούς υπερανθρώπους, που περνάνε από τα χέρια τους εκατοντάδες παιδιά και θυμούνται κι αγαπούν το καθένα ξεχωριστά όσα χρόνια κι αν περάσουν… γιατί οι άνθρωποι μπορεί να χάνονται και να μη βρίσκονται πια αλλά η αγάπη όχι.

Ει! Εσύ, σούπερ- ήρωα! Δεν ξέρω τι σου έμαθαν εκεί στο παιδαγωγικό, μα δάσκαλο δεν σε κάνουν οι έδρες και τα πτυχία. Δάσκαλο σε κάνει η αγάπη (ακόμα κι αν δεν μπορείς να το καταλάβεις στην αρχή της σταδιοδρομίας σου).

ΥΓ. Αυτό είναι για την Κ. την δική μου σούπερ ηρωίδα με κιμωλία (και με αλλεργία στην κιμωλία μπόνους). Ευγνώμων για πάντα. Ξέρει αυτή.

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι