Ήρθαν κι έφυγαν, λόγω καταστάσεων, λόγω συμπεριφοράς, λόγω συμφερόντων, δεν έχει σημασία.

Οι άνθρωποι που μας αγαπούν μας δέχονται όπως είμαστε.
Είναι πάντα εκεί χωρίς να το ζητήσουμε, χωρίς να τους ψάξουμε.
Είναι απλά εκεί, στην καθημερινότητα μας, στα χαρούμενα και στα στενάχωρα.
Με βροχή και με ήλιο.

Τυχαίνει καμία φορά να κρατάμε με το ζόρι ανθρώπους και καταστάσεις, επειδή εμείς νιώθουμε. Δε σημαίνει όμως πως νιώθουν κι εκείνοι.
Πονάει το να αφήνεις πίσω κάποιον που αγαπάς, που έχεις μοιραστεί ίσως και μισή ζωή μαζί του, αυτό όμως μας οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο μιζέριας, γκρίνιας και κακής ενέργειας προς τους πάντες γύρω μας.
Πράγμα που  σίγουρα μας κάνει να μην απολαμβάνουμε τίποτα.
Και σίγουρα υπάρχουν πολλά να απολαύσουμε και πολλοί που αξίζουν την προσοχή μας και δε τη δίνουμε.

Ας αφήσουμε αυτούς τους ανθρώπους να φύγουν. 
Μη μιζεριάζουμε άλλο, μην γκρινιάζουμε ότι δεν έχουμε αυτό που αξίζουμε, είναι στο χέρι μας ξεκάθαρα.
Όχι άλλο δράμα.
Οι άνθρωποι που μας αγαπούν είναι κοντά μας πάντα χωρίς να το ζητήσουμε.

Γράφει η Ιωάννα Ιακωβίδη