Ο Βέγγος και η κασέτα με τα απαγορευμένα τραγούδια του Μίκυ «Ο Θανάσης στη Χώρα της Σφαλιάρας»

Από την ταινία «Ο Θανάσης στη Χώρα της Σφαλιάρας», η οποία έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους στις 15 Μαρτίου του 1976, σε σκηνοθεσία Ντίνου Κατσουρίδη και Πάνου Γλυκοφρύδη.

Η ταινία αυτή ξεχώρισε για δύο λόγους.
    Πρώτα από όλα διότι είναι από τις λίγες σπονδυλωτές ελληνικές ταινίες που γυρίστηκαν και κατά δεύτερο λόγο διότι είναι η προτελευταία ταινία που βγήκε από τα στούντιο της Φίνος Φιλμ. 

    Ο Θανάσης Βέγγος για άλλη μια φορά πρωτοπορεί και ρισκάρει, ωστόσο το αποτέλεσμα τον δικαιώνει, μπορεί όχι άμεσα – η ταινία στην πρώτη προβολή της έκοψε 248.982 εισιτήρια-, ωστόσο διαχρονικά αποδείχθηκε πόσο αριστοτεχνικά ήταν φτιαγμένη για να περάσει διακριτικά, αλλά ουσιαστικά και ξεκάθαρα τα μηνύματα που έπρεπε. 

Κεντρικό της πρόσωπο ο Θανάσης Βέγγος, ο οποίος ερμηνεύει και στα δύο μέρη της ταινίας έναν απλό άνθρωπο που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα από την καταπίεση δικτατορικών καθεστώτων.

Η Ελλάδα είχε μόλις βγει από μια στυγνή επταετή δικτατορία και οι πληγές δεν είχαν ακόμη επουλωθεί.
    Το αποτέλεσμα ήταν οι Έλληνες να είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι σε τέτοια μηνύματα και να τα ακούν με προσοχή, δέος, αλλά και φόβο. Το πρώτο μέρος της ταινίας είχε τίτλο «Με τι χαίρεται ο κόσμος» και αφορούσε στην δικτατορία του Μεταξά, το διάστημα 1936-1940.
    Η δεύτερη είχε τίτλο «Επτά χρόνια γύψος» και – φυσικά – αφορούσε στην δικτατορία των συνταγματαρχών, την περίοδο 1967-1974. Στο πρώτο μέρος, η μεταξική δικτατορία αποδίδεται με ένα τσίρκο, όπου ο κλόουν Θανάσης προσπαθεί να συγκαλύψει τη δράση ενός νεαρού συναδέλφου του που δρα εναντίον του καθεστώτος. 

Στο δεύτερο μέρος, ο Θανάσης εμφανίζεται να καταταλαιπωρείται εξαιτίας της αγνότητας και της αφέλειάς του, μέσα από καταστάσεις που αναδεικνύουν με εξαιρετικά εύστοχο τρόπο τον παραλογισμό της εξουσίας.

  

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι