Δε δέρνω, δεν προσβάλω, δεν τρομοκρατώ τα παιδιά μου γιατί

δε θέλω:

Να ασκήσω την εξουσία, που έτσι κι αλλιώς έχω στη ζωή τους, τρομοκρατώντας τα.

Να επιβάλω "πειθαρχία¨ για λίγο και προσκαλέσω θυμό για πολύ, που θα στραφεί τελικά εναντίον του ίδιου του παιδιού.

Να τα προσβάλλει ο οποιοσδήποτε και να το δεχτούν επειδή έτσι συνήθισαν.

Να θεωρούν φυσιολογικό να δείρουν το συμμαθητή τους στο σχολείο, 

Να απλώσει χέρι επάνω τους κάποιος (συμμαθητής/δάσκαλος/σύντροφος) και το προσπεράσουν ως φυσιολογικό.

Αν έχω υπομονή και τρόπους για ο,τιδήποτε άλλο στη ζωή μου έχω σίγουρα και για να τους μάθω πως να προστατεύονται από επικίνδυνες κινήσεις /ζημιές.

Θα ντρεπόμουν τον εαυτό μου αν χρησιμοποιούσα όποια βία απέναντι σε οποιονδήποτε πιο αδύνατο ή εξαρτημένο από μένα άνθρωπο.

Λατρεύω την πρωτοβουλία των παιδιών μου χωρίς τη σκιά του φόβου.

Τα παιδιά μας είμαστε υποχρεωμένοι να τα προστατέψουμε τόσο σωματικά όσο και ψυχικά, δεν είναι δικαίωμά μας να τα κακοποιούμε.

Θεωρώ δεδομένο ότι δεν έχω να κάνω με ανεγκέφαλους οργανισμούς αλλά με νοήμονα πλάσματα και έτσι τα αντιμετωπίζω.

mporona