«Πουλάω κάποια πράγματα για να βοηθήσω την οικογένειά μου»

Είναι άλλο να γράφεις για τους άστεγους κι άλλο να τους βλέπεις, είναι άλλο να γράφεις για τις επιπτώσεις τις κρίσης κι άλλο να τις βλέπεις ολοζώντανα μπροστά σου, μέσα από παιδιά.
.

Γιατί άλλοι πωλούν μικροπράγματα για να ζήσουν  και άλλοι  τις ζωές, τα όνειρα  και τα δικαιώματα κάποιων άλλων

Της Ελευθερίας Μακρυγένη

Απόγευμα Δευτέρας στην Πάτρα. Οι δημοσιογράφοι έχουμε απεργία κι εκμεταλλεύομαι τον χρόνο για μια βόλτα. Στάση για «χαιρετούρες» σε εστιατόριο της Ηρώων Πολυτεχνείου. 
Δεν περνάνε λίγα λεπτά και στον χώρο μπαίνει ένα συμπαθητικό αγόρι, που προσδιορίζοντας την ηλικία του με τις τάξεις του σχολείου, συγκαταλέγεται στις τελευταίες του Δημοτικού.
Κρατά μια σχολική τσάντα. Δειλά μπαίνει στο χώρο, χαιρετά και με σιγανή φωνή λέει: «Πουλάω κάποια πράγματα για να βοηθήσω την οικογένειά μου». Παύση αμηχανίας από όλους. Είναι άλλο να γράφεις για τους άστεγους κι άλλο να τους βλέπεις, είναι άλλο να γράφεις για τις επιπτώσεις τις κρίσης κι άλλο να τις βλέπεις ολοζώντανα μπροστά σου, μέσα από παιδιά.  
Είναι άλλο να είσαι ενήλικας και να προσπαθείς να επιβιώσεις και άλλο να είσαι 9 – 10 ετών και να κάνεις το ίδιο…
Η τσάντα του δεν είχε ούτε βιβλία, ούτε τετράδια, ούτε, μολύβια. Αντιθέτως είχαν αντικατασταθεί από στυλό, αρωματικά χώρου, μπαταρίες και άλλα…
Αν και δεν έχει καμιά σημασία, το παιδί δεν προέρχεται από  οικογένεια ρομά ή άλλων μειονοτήτων. Ένα παιδί από χωριό της Δυτικής Αχαΐας είναι, που όπως είπε, ειδοποίησε τη δασκάλα του ότι για λίγες μέρες δεν μπορούσε να πάει στο σχολείο. 
Ήρθε με την οικογένειά του στην Πάτρα, είπε, για να πουλήσουν κάποια πράγματα και θα επιστρέψει ξανά στο χωριό και στην τάξη του.
Γιατί άλλοι πωλούν μικροπράγματα για να ζήσουν  και άλλοι  τις ζωές, τα όνειρα  και τα δικαιώματα κάποιων άλλων…